คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 143

“ใช่แล้ว” เฟรยารีบเขามาช่วยเพื่อนของเธอ “วันนี้คุณฮิลล์ได้ช่วยเหลือเธอเอาไว้ เพราะฉะนั้นเธอจึงจำเป็นต้องเลี้ยงอาหารเขา”

“ใช่ค่ะ เราจองร้านอาหารเอาไว้แล้วด้วย แล้วค่อยเจอกันใหม่นะคะ” แคทเธอรีนพูดพร้อมกับลากฌอนไปที่ประตู

ไม่อย่างนั้น เธอกลัวว่าเธอจะหนีเสือปะจระเข้อีก

เวสลีย์และอีธานขมวดคิ้วด้วยความสงสัย เมื่อเห็นว่าเธอลากผู้ชายคนนั้นหนีไปจากพวกเขา

โดยเฉพาะเวสลีย์ที่เคยต่อปากต่อคำกับฌอนมาบ้างแล้ว เท่าที่เขารู้ ฌอนเป็นคนเย่อหยิ่งและหยาบคาย ทว่าแคทเธอรีนสามารถลากเขาออกไปแบบนั้นได้อย่างไร?

ทันใดนั้นเอง เขาก็นึกขึ้นได้ว่าพวกเขาทั้งสองคนหายไปจากร้านอาหารพร้อมกันเมื่อคราวก่อน เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับเขาในตอนนี้ แสดงว่าพวกเขาต้องมีความสัมพันธ์พิเศษต่อกัน

อีธานเองก็ดูไม่พอใจที่เห็นแบบนั้นเช่นกัน เขาถามกับเฟรยาที่ยังอยู่ในห้องพิจารณาคดีว่า “ดูเหมือนเคธี่จะค่อนข้างสนิทกับคุณฮิลล์นะ เป็นไปได้ไหมที่เขาชอบเธอ?”

“เออใช่ เธอพูดว่าเพื่อนของเธอเป็นคนรู้จักของคุณฮิลล์นี่ ใครกันที่เธอพูดถึง?”

“ฉันได้ยินมาว่าการจะจ้างคุณฮิลล์ให้เป็นทนายความเป็นเรื่องยากมาก เราจะต้องเสนอราคาที่คาดไม่ถึงจนกว่าเขาจะยอมรับ แล้วเคธี่มีเงินมากขนาดนั้นเลยเหรอ?”

เธอเริ่มรู้สึกรำคาญที่โดนยิงคำถามมากมาย “ไม่ใช่เรื่องของนาย หลีกไปซะไอ้คนชั้นต่ำ”

“เธอ...” ใบหน้าของอีธานแดงก่ำด้วยความโกรธ

“ถ้าไม่ใช่เพราะนายพยายามช่วยเคธี่ให้ออกจากคุกคราวก่อน ฉันจะเอากระเป๋าใบนี้ฟาดหน้านายแล้ว”

เฟรยาพูดอย่างดูถูกก่อนจะเดินจากไป

...

ที่ลานจอดรถใต้ดิน

เฮดลีย์นั่งอยู่ด้านหลังพวกมาลัย คนทั้งคู่นั่งอยู่ที่เบาะหลังเงียบ ๆ

ฌอนสนใจอยู่กับโทรศัพท์ของเขา

“...”

คำพูดของเขาทำให้กระดูกสันหลังของเธอเย็นวาบ แล้วจู่ ๆ เธอก็คิดไม่ออกว่าควรจะพูดอะไรออกไป

“ตอบผมสิ” เขายิ่งรู้สึกโกรธมากขึ้น เมื่อเธอเอาแต่เงียบ

หญิงสาวตอบกลับด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “เอ่อ... ค่ะ… ฉันเคยบอกคุณแล้วว่าความสวยของฉันดึงดูดให้คนสนใจ”

เฮดลีย์ที่นั่งอยู่ด้านหลังพวงมาลัยเงียบ ๆ ทำได้เพียงสวดภาวนาให้เธอ

ดังที่คาดไว้ รอยยิ้มที่ยากจะคาดเดาปรากฏขึ้นบนใบหน้าของฌอน ขณะที่เขากระชากเนคไทของเขาออกด้วยความโกรธ

ภาพลามกที่เธอเคยอ่านเจอในหนังสือผุดขึ้นในหัวของเธอ ขณะที่เธอถอยไปหลบในมุมหนึ่งของรถโดยไม่รู้ตัว “คุณจะทำอะไรของคุณน่ะ? คุณคิดจะมัดฉันเหรอ? ฉันจะกระโดดลงจากรถเดี๋ยวนี้เลยนะ”

ฌอนรู้สึกตกใจก่อนจะก้มลงมองเนคไทในมือของเขา พลางยิ้มออกมาจาง ๆ เมื่อรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ในใจ