“ใช่แล้ว” เฟรยารีบเขามาช่วยเพื่อนของเธอ “วันนี้คุณฮิลล์ได้ช่วยเหลือเธอเอาไว้ เพราะฉะนั้นเธอจึงจำเป็นต้องเลี้ยงอาหารเขา”
“ใช่ค่ะ เราจองร้านอาหารเอาไว้แล้วด้วย แล้วค่อยเจอกันใหม่นะคะ” แคทเธอรีนพูดพร้อมกับลากฌอนไปที่ประตู
ไม่อย่างนั้น เธอกลัวว่าเธอจะหนีเสือปะจระเข้อีก
เวสลีย์และอีธานขมวดคิ้วด้วยความสงสัย เมื่อเห็นว่าเธอลากผู้ชายคนนั้นหนีไปจากพวกเขา
โดยเฉพาะเวสลีย์ที่เคยต่อปากต่อคำกับฌอนมาบ้างแล้ว เท่าที่เขารู้ ฌอนเป็นคนเย่อหยิ่งและหยาบคาย ทว่าแคทเธอรีนสามารถลากเขาออกไปแบบนั้นได้อย่างไร?
ทันใดนั้นเอง เขาก็นึกขึ้นได้ว่าพวกเขาทั้งสองคนหายไปจากร้านอาหารพร้อมกันเมื่อคราวก่อน เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับเขาในตอนนี้ แสดงว่าพวกเขาต้องมีความสัมพันธ์พิเศษต่อกัน
อีธานเองก็ดูไม่พอใจที่เห็นแบบนั้นเช่นกัน เขาถามกับเฟรยาที่ยังอยู่ในห้องพิจารณาคดีว่า “ดูเหมือนเคธี่จะค่อนข้างสนิทกับคุณฮิลล์นะ เป็นไปได้ไหมที่เขาชอบเธอ?”
“เออใช่ เธอพูดว่าเพื่อนของเธอเป็นคนรู้จักของคุณฮิลล์นี่ ใครกันที่เธอพูดถึง?”
“ฉันได้ยินมาว่าการจะจ้างคุณฮิลล์ให้เป็นทนายความเป็นเรื่องยากมาก เราจะต้องเสนอราคาที่คาดไม่ถึงจนกว่าเขาจะยอมรับ แล้วเคธี่มีเงินมากขนาดนั้นเลยเหรอ?”
เธอเริ่มรู้สึกรำคาญที่โดนยิงคำถามมากมาย “ไม่ใช่เรื่องของนาย หลีกไปซะไอ้คนชั้นต่ำ”
“เธอ...” ใบหน้าของอีธานแดงก่ำด้วยความโกรธ
“ถ้าไม่ใช่เพราะนายพยายามช่วยเคธี่ให้ออกจากคุกคราวก่อน ฉันจะเอากระเป๋าใบนี้ฟาดหน้านายแล้ว”
เฟรยาพูดอย่างดูถูกก่อนจะเดินจากไป
...
ที่ลานจอดรถใต้ดิน
เฮดลีย์นั่งอยู่ด้านหลังพวกมาลัย คนทั้งคู่นั่งอยู่ที่เบาะหลังเงียบ ๆ
ฌอนสนใจอยู่กับโทรศัพท์ของเขา
ทว่าความไม่พอใจที่แผ่ซ่านออกจากกายของเขาทำให้อุณหภูมิภายในรถลดลงหลายองศา
แคทเธอรีนหันไปมองเขาเป็นครั้งคราว เธอรู้ว่าเขาไม่พอใจ ทว่าเธอไม่แน่ใจว่ามันเป็นความหึงหวงหรือเปล่า บางทีเขาอาจจะสงสัยอยู่ก็ได้ว่าเธอทำตัวไม่ดีอีก
ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ทุกครั้งที่ผู้ชายคนอื่นพาเธอมาส่งที่บ้าน เขาคิดเองเออเองว่าเธอออกไปอ่อยพวกเขา
เธอเข้าใจความคิดนี้ ผู้ชายส่วนมากชอบแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ
มีเพียงพวกเขาเท่านั้นที่จะเป็นเจ้าของภรรยาของพวกเขาได้ แม้ว่าเขาจะไม่ได้ชอบเธอมากเท่าไรก็ตาม
เสียงถอนหายใจดังออกจากปากของเธอ แล้วเธอจึงค่อย ๆ ดึงแขนเสื้อของเขาอย่างระมัดระวัง “ฉันไม่รู้ว่าพวกเขาจะมาค่ะ ระหว่างฉันกับพวกเขาไม่มีอะไรต่อกันนะคะ”
“ไม่มีอะไรอย่างนั้นเหรอ?”
เขาเยาะเย้ยพลางส่งสายตาประชดประชันไปให้เธอ
“แล้วทำไมพวกเขาถึงต้องเรียกคุณว่า ‘เคธี่’ ด้วยความสนิทสนมล่ะ? คนหนึ่งก็แฟนเก่า อีกคนก็กำลังตามจีบ พวกเขาสองคนเข้ามาแย่งกันขอบคุณผมในสถานการณ์แบบนี้ แคทเธอรีน โจนส์ คุณนี่สวยขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“...”
คำพูดของเขาทำให้กระดูกสันหลังของเธอเย็นวาบ แล้วจู่ ๆ เธอก็คิดไม่ออกว่าควรจะพูดอะไรออกไป
“ตอบผมสิ” เขายิ่งรู้สึกโกรธมากขึ้น เมื่อเธอเอาแต่เงียบ
หญิงสาวตอบกลับด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “เอ่อ... ค่ะ… ฉันเคยบอกคุณแล้วว่าความสวยของฉันดึงดูดให้คนสนใจ”
เฮดลีย์ที่นั่งอยู่ด้านหลังพวงมาลัยเงียบ ๆ ทำได้เพียงสวดภาวนาให้เธอ
ดังที่คาดไว้ รอยยิ้มที่ยากจะคาดเดาปรากฏขึ้นบนใบหน้าของฌอน ขณะที่เขากระชากเนคไทของเขาออกด้วยความโกรธ
ภาพลามกที่เธอเคยอ่านเจอในหนังสือผุดขึ้นในหัวของเธอ ขณะที่เธอถอยไปหลบในมุมหนึ่งของรถโดยไม่รู้ตัว “คุณจะทำอะไรของคุณน่ะ? คุณคิดจะมัดฉันเหรอ? ฉันจะกระโดดลงจากรถเดี๋ยวนี้เลยนะ”
ฌอนรู้สึกตกใจก่อนจะก้มลงมองเนคไทในมือของเขา พลางยิ้มออกมาจาง ๆ เมื่อรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ในใจ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ!