คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 152

“ตรวจสอบว่าพวกเขาไปโรงแรมกันหรือเปล่าอย่างนั้นเหรอ?” ฌอนลุกขึ้น ความเกลียดชังท่วมท้นในแววตาสีเข้มของเขา

คิ้วของเฮดลีย์ขมวดเข้าหากันเล็กน้อย เขาอยู่เคียงข้างฌอนมานาน และไม่ค่อยเห็นเขาโกรธแบบนี้ บางทีฌอนอาจจะไม่ได้สังเกตตัวเองว่าคุณโจนส์มีอิทธิพลต่ออารมณ์ของเขามากน้อยเพียงใด

“ไม่ต้องตรวจสอบแล้ว” ฌอนกำหมัดแน่น น้ำเสียงของเขาฟังดูเย็นชาและแข็งกร้าว “ฉันอยากรู้ว่า เธอจะอยู่ข้างนอกนั่นอีกนานแค่ไหน”

เฮดลีย์ตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว

...

ณ ห้องจัดพิธีศพ

แคทเธอรีนนั่งคุกเข่าอยู่แบบนั้นตลอดทั้งคืน

เจฟฟี่ แซลลี่ และรีเบคกล้า กลับไปตั้งแต่เที่ยงคืนแล้ว

มีเพียงอีธานและเธอเท่านั้นที่ถูกทิ้งให้อยู่ภายในห้องโถงใหญ่

“กลับไปซะ” แคทเธอรีนรู้ว่าเขายังอยู่ที่นี่เพราะเธอ แต่เธอไม่ต้องการความเห็นใจ

“ผมไม่กลับ ที่ผ่านมาคุณย่าโจนส์ก็ดีกับผมเหมือนกัน เพื่อเป็นการส่งท่านเป็นครั้งสุดท้าย ผมจะอยู่” อีธานดึงดันที่จะอยู่ข้าง ๆ เธอ

แคทเธอรีนยิ้มออกมาด้วยความเย็นชา แม้แต่อีธานเองก็ยังรู้ว่าต้องส่งคุณย่า แล้วเจฟฟี่ล่ะ? เจฟฟี่เป็นลูกชายแท้ ๆ ของคุณย่า คุณย่าเองก็เอ็นดูแซลลี่เหมือนกับลูกสาวของท่านเหมือนกัน

ความเลือดเย็นของคนทั้งคู่ทำให้ความรู้สึกของเธอเปลี่ยนไปจริง ๆ

ในช่วงกลางดึก ภายในห้องโถงเย็นยะเยือกและชวนขนลุก

แคทเธอรีนมัวแต่จดจ่ออยู่กับการเฝ้าคุณย่า จนไม่ทันได้รู้สึกตัวว่าอีธานคลุมเสื้อลงบนไหล่บางของเธอ

รุ่งเช้า เจฟฟี่และคนอื่น ๆ มาจัดการพิธีศพคุณย่าโจนส์

ดวงตาของแคทเธอรีนแดงก่ำจากการร้องไห้ แม้ว่าเธอจะออกมาจากโรงประกอบพิธีศพแล้ว แต่เธอก็ยังคงจมอยู่ในความรู้สึกโศกเศร้าและเลื่อนลอย

ในที่สุด สมาชิกในครอบครัวคนสุดท้ายที่รักเธออย่างจริงใจก็ได้จากเธอไปเสียแล้ว

เธอเหลือเพียงตัวคนเดียวบนโลกนี้แล้วจริง ๆ