คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 156

ฌอนคิดว่าที่เขาพูดไปคงเสียเปล่า ทว่าแคทเธอรีนกลับลุกขึ้นนั่งและรับประทานอาหารโดยไม่รีรอ เธอทานอาหารจนหมดทุกคำ ดูเหมือนหุ่นยนต์ที่ทำตามคำสั่งของเจ้านาย

ฌอนไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไรจริง ๆ

เขาไม่ค่อยมีประสบการณ์ในการง้อผู้หญิงเท่าไรนัก

เขาก็ขอโทษไปแล้ว ตอนนี้เขาอยากให้เธอกลับไปทำตัวแปลก ๆ แบบที่เธอเคยเป็นก่อนหน้านี้

ณ เวลากลางคืนในห้องทำงาน เขาเริ่มวีดิโอคอลกับเพื่อน ๆ ทั้งหลายของเขา

เชสเตอร์ จีเวลสวมเสื้อคลุมอาบน้ำพลางถือแก้วไวน์เอาไว้ เขายิ้มออกมาอย่างสง่างามแล้วพูดขึ้น “แปลกใจจริง ๆ วันนี้นายมีเวลาว่างพอที่จะคิดถึงเราแล้วเหรอ?”

ร็อดนีย์ สโนว์เองก็หัวเราะออกมาเหมือนกัน “ใช่ นายไม่เคยสนใจติดต่อเรามาก่อน ถ้าเราไม่ติดต่อนายไปก่อน”

เชส แฮริสันก็หัวเราะออกมาไม่ต่างกัน “ฉันขอเดาว่านายทำให้ผู้หญิงงอน แล้วไม่รู้จะง้อยังไงใช่ไหม?”

ฌอนจ้องมองไปที่เชสด้วยความไม่พอใจ เจ้าเฮดลีย์คนนั้นจะต้องปากโป้งไปบอกเขาแน่ ๆ

“ถ้านายถามฉันนะ คราวนี้ มันเป็นความผิดของนายจริง ๆ” เชสพูดขึ้น “ฉันได้ยินมาว่า คุณย่าโจนส์ดีกับแคทเธอรีนเสมอมา ตอนนี้ตระกูลโจนส์ไม่สนใจใยดีแคทเธอรีนอีกต่อไปแล้ว ดังนั้นถ้าจะพูดว่าคุณย่าโจนส์เป็นครอบครัวเพียงคนเดียวของเธอก็คงจะว่าได้”

ฌอนรู้สึกหงุดหงิดอยู่เงียบ ๆ พลางจุดบุหรี่

ทุกคนจ้องมองมาที่เขาด้วยสายตาที่ยากจะอธิบาย มีเพียงเพื่อนสนิทอย่างพวกเขาเท่านั้นที่รู้ว่าฌอนไม่เคยสูบบุหรี่ เว้นเสียแต่ว่าเขาจะรู้สึกหงุดหงิดเป็นพิเศษ

“เกิดอะไรขึ้นกันแน่?” เชสเตอร์ถามพร้อมกับหัวเราะขึ้นมา “ให้เราช่วยนายคิดไหม ฉันพอจะมีประสบการณ์ง้อผู้หญิงมาบ้างเหมือนกัน”

เชสพูดขึ้น “สรุปคือ รีนไปงานศพของคุณย่าของเธอ แต่กลับถูกฌอนกล่าวหาและทำให้อับอายขายขี้หน้า”

ร็อดนีย์หน้าแดงด้วยความอับอาย “นั่นไม่ทำให้ยิ่งรู้สึกแย่ไปกว่าเดิมเหรอ?”