คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 157

เช้าของวันรุ่งขึ้น

แคทเธอรีนตื่นนอนตามเวลาปกติของเธอ ฌอนที่ตื่นนานแล้วทำหน้าไม่พอใจเมื่อเห็นว่าเธอลุกขึ้น “คุณจะทำอะไร?”

“ไปทำอาหารเช้าค่ะ”

ฌอนขมวดคิ้วเข้าหากัน คุณย่าของเธอเพิ่งจากไป แต่เธอยังมีอารมณ์จะไปทำอาหารเช้าอีกอย่างนั้นเหรอ?

“ไม่ต้องไป เช้านี้ให้ป้าลินดาทำไป” เขารั้งแขนของเธอเอาไว้

“ไม่ได้ค่ะ ฉันมีหน้าที่ทำอาหารเช้าให้กับคุณ” แคทเธอรีนเชื่อฟังราวกับว่าเธอเป็นคนรับใช้

ฌอนลุกขึ้นนั่งด้วยความรู้สึกหงุดหงิด “เราจะไม่ทานอาหารเช้า ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ผมจะพาคุณออกไปข้างนอก”

แคทเธอรีนรู้สึกไม่พอใจ ถ้าเขาไม่ขังเธอแล้ว เธอก็อยากจะไปทำงาน แต่ทว่าคำพูดของเขาคือประกาศิต “ค่ะ”

หลังจากอาบน้ำเสร็จแล้ว ฌอนก็ขับรถพาเธอออกจากเมือง

แคทเธอรีนไม่รู้ว่าเขากำลังจะพาเธอไปที่ไหนกันแน่ ทั้งยังไม่ได้ถามอีกด้วย เธอไม่อยากพูดอะไรกับเขาเลย

จนกระทั่งพวกเขาไปถึงสุสาน เธอจึงนึกขึ้นได้ว่าที่นี่คือสถานที่ฝังศพของคุณย่าของเธอ

“ทำไมคุณถึงพาฉันมาที่นี่คะ?”

“มาแสดงความเคารพ” ฌอนเปิดประตูแล้วลงจากรถ ทว่าแคทเธอรีนกลับนั่งนิ่งไม่ไหวติงอยู่ด้านใน

“ฉันแสดงความเคารพท่านไปแล้ว และคุณก็ไม่จำเป็นต้องมา เพราะมันไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับคุณ” แคทเธอรีนไม่อยากทำให้ตัวเองต้องรู้สึกสับสนอีกแล้ว

ฌอนรู้สึกไม่สบอารมณ์และพูดขึ้นอย่างเย็นชา “ทีอีธาน โลว์ยังแสดงความเคารพได้เลย แล้วทำไมผมถึงทำไม่ได้? คุณหมายความว่ายังไง? คุณต้องให้ผมเตือนความจำของคุณไหม ว่าผมยังเป็นสามีในนามของคุณอยู่?”

“คุณไม่เคยทำเหมือนกับว่าฉันเป็นภรรยาของคุณนะคะ” แคทเธอรีนพึมพำตอบด้วยเสียงแผ่วเบาและทำหน้าไม่พอใจ “คุณเป็นคนบอกฉันเองว่าคุณจะไม่มาพบครอบครัวของฉัน”