คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 164

“มีเหตุผลอะไรต้องเรียกหมอ? เขาก็ช่วยลดความเจ็บปวดให้ผมไม่ได้สักหน่อย” ฌอนหลับตา แพขนตาของเขาดูยุ่งเหยิง เขาครางออกมาเบา ๆ

เขาทำราวกับว่าเขากำลังพยายามอย่างหนักกับการอดทนกับความเจ็บปวด ท่าทางที่แสดงออกนั้น บวกกับใบหน้าหล่อเหลาที่ซีดเผือดของเขา ทำให้แคทเธอรีนจับมือของเขาเอาไว้อย่างไม่รู้ตัว “มีอะไรที่ฉันพอจะช่วยคุณได้บ้างไหมคะ?”

“คุณจะช่วยผมเหรอ?” เขาลืมดวงตาสีเข้มของเขาขึ้นมา

“ค่ะ” แคทเธอรีนพยักหน้ารับอย่างจริงจัง

“เอ่อ...” ฌอนขมวดคิ้วราวกับว่าเขากำลังครุ่นคิดอย่างหนัก จากนั้นเขาจึงพูดขึ้นเรียบ ๆ “ทำไมคุณไม่ลองจูบผมดู ผมจะได้ถูกเบนความสนใจ?”

“...”

แคทเธอรีนเบิกตากว้าง กำลังสงสัยว่าเป็นการแก้ปัญหาแบบไหนกัน

ถ้าไม่ใช่เพราะอาการป่วยของเขา เธอคงจะยิ่งสงสัยขึ้นไปอีกว่าเขาจงใจหรือเปล่า

“ถ้าคุณไม่เต็มใจ ก็ไม่เป็นไร” ฌอนหันหน้าหนีแล้วส่งเสียงครวญครางต่อ

“เปล่าค่ะ เปล่า ฉันเต็มใจทำค่ะ”

อย่างไรก็ตาม เขาก็เป็นคนช่วยชีวิตเธอเอาไว้

แคทเธอรีนรวบรวมความกล้าเข้าไปใกล้เขา หญิงสาวก้มศีรษะลงพลางจูบริมฝีปากบางของเขา

อาจเป็นเพราะเขาใช้เวลาในการให้ยาทางเส้นเลือดมากเกินไป ทำให้ได้รสชาติยาจาง ๆ จากริมฝีปากของเขา ทว่า รสชาตินั้นก็จางหายไปเมื่อเธอจูบเขาซ้ำอีกครั้ง

เป็นครั้งแรกที่เธอจูบเขาด้วยความเต็มใจ ใบหน้าของหญิงสาวแดงระเรื่อ โชคดีที่ไฟไม่ได้เปิดอยู่

ร่างกายของฌอนแข็งทื่อ และหัวใจของเขาก็เต้นรัวแรง

ก่อนที่เขาจะทันได้รู้สึกตัว เธอก็ผละออกเสียแล้ว เธอถามขึ้นด้วยเสียงแผ่วเบา คล้ายกับเสียงหึ่ง ๆ ของยุง “ดีขึ้นไหมคะ?”

“ก็ดี แต่มันก็เจ็บขึ้นมาอีกตอนที่คุณผละออกไป” ฌอนตอบกลับด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง

“แต่ฉันกลัวว่าคุณจะเจ็บ ถ้าฉันจูบคุณนานเกินไป” แคทเธอรีนพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา