คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 168

“คุณไม่เข้าใจหรือไง? ผมเป็นคนควบคุมร่างกายและชีวิตของคุณ คุณไม่มีอำนาจในชีวิตของคุณอีกต่อไปแล้ว”

โดยปราศจากความลังเล ฌอนใช้มือข้างที่ไม่ได้รับบาดเจ็บอุ้มเธอขึ้นจากเก้าอี้

“ฌอนคะ...”

“ถ้าคุณคิดจะต่อต้าน ก็หุบปากของคุณไว้จะดีกว่า” ฌอนเตือนเธอด้วยใบหน้าเคร่งขรึม

“เปล่าค่ะ ฉันอยากขอให้คุณวางฉันลง ฉันเดินไปที่ห้องของฉันเองได้ค่ะ อาการบาดเจ็บของคุณจะแย่ลงถ้าคุณใช้มืออีกข้างอุ้มฉันเอาไว้แบบนี้” หญิงสาวถอนหายใจออกมาและยอมจำนนต่อชะตากรรมของเธอ

ฌอนรู้สึกพอใจกับการเชื่อฟังคำสั่งและความเข้าอกเข้าใจที่แคทเธอรีนมี หลังจากที่ปล่อยเธอลงแล้ว เธอให้ความร่วมมือกับเขาแต่โดยดีด้วยการไปที่ห้องนอนกับเขา

ตอนแรกหญิงสาวตั้งใจจะกลับไปทำงานของเธอต่อหลังจากที่ฌอนหลับสนิทแล้ว ทว่าเมื่อเธอขึ้นเตียง เธอกลับรู้สึกง่วงมากจนผล็อยหลับไป

เมื่อฌอนออกมาจากห้องน้ำหลังจากที่เขาเข้าไปแปรงฟัน เขาก็เห็นว่าหญิงสาวกำลังนอนหลับสบายอยู่บนเตียง เธอหลับสนิทจนน้ำลายไหลจากมุมปากของเธอแล้วหยดลงบนหมอน

มุมปากของฌอนยกขึ้น จากนั้นเขาจึงแอบถ่ายรูปของเธอเอาไว้

ดีล่ะ เขาจะเอาภาพนี้ให้เธอดู เพื่อแกล้งให้เธออับอาย

ฌอนบันทึกภาพด้วยความพึงพอใจ หลังจากนั้น เขาหันหลังแล้วตรงไปยังห้องทำงานที่อยู่ถัดไปจากห้องนอน

ด้วยมือเพียงข้างเดียว ใช้เวลาเพียงไม่ได้นานเขาก็สามารถถอดรหัสแล็ปท็อปของเธอได้สำเร็จ เขาคลิกเปิดการออกแบบของเธอและดูภาพสเก็ตช์ที่ซับซ้อนสองสามภาพที่อยู่บนหน้าจอ

เขาหรี่ตาลง เธอถูกขอให้ร่างแบบสเก็ตช์ขึ้นมาเยอะแยะขนาดนี้ภายในเวลาหนึ่งวันครึ่ง

ฮัดสันพยายามทำให้เธอตกที่นั่งลำบากใช่ไหม?

...

09:00 น.

เมื่อแคทเธอรีนตื่นขึ้นมา หญิงสาวเหลือบมองนาฬิกาแล้วเธอตกใจมาก

สายแล้ว

เธอรีบลุกขึ้นแล้ววิ่งไปที่ห้องทำงาน เธอเปิดแล็ปท็อปของเธอเพื่อร่างแบบต่อ

เมื่อเธอคลิกเข้าไปในโปรแกรม หญิงสาวก็ต้องรู้สึกงง ตอนแรก เธอยังมีแบบบ้านอีกสี่หลังที่เธอจะต้องออกแบบ น่าแปลก ที่บ้านสี่หลังที่เหลือร่างแบบเอาไว้เสร็จแล้ว

นี่แบบร่างของเธอเสร็จหมดแล้วเหรอ?

ยิ่งไปกว่านั้น แบบร่างก็ออกมาดี แนวความคิดยอดเยี่ยม และเทียบได้กับแนวคิดของเธอ

เกิดอะไรขึ้นกันแน่? เมื่อคืนเธอละเมอหรือเปล่านะ?

นี่เธอทำงานเสร็จแล้ว แต่ต้องมานั่งเดือดเนื้อร้อนใจเพราะเธอจำไม่ได้อย่างนั้นเหรอ?

เธอพยายามอย่างหนักที่จะนึกให้ออก ทว่าเธอแน่ใจว่าตัวเองยังร่างแบบไม่เสร็จ

ใครร่างแบบให้เธอกัน?

เธอเดินลงไปข้างล่างด้วยท่าทางมึนงง

ในห้องรับประทานอาหาร ฌอนสวมชุดลำลองสีเทา แล้วคุณโทรศัพท์ที่เขาถือเอาไว้ด้วยมือซ้าย “ใช่ จองเที่ยวบินช่วงบ่าย ฉันจะไปบริสเบน...”

เมื่อเขาวางสาย แคทเธอรีนก็นั่งลงที่เก้าอี้ข้าง ๆ เขาเรียบร้อยแล้ว ใบหน้าของเธอดูประหลาดใจ “คุณยังจะเดินทางไปทำธุรกิจทั้ง ๆ ที่ยังป่วยอยู่แบบนี้เหรอคะ?”

“ใช่ มีปัญหาบางอย่างเกิดขึ้น” มีปัญหาเกิดขึ้นกับโครงการในบริสเบนที่เขาลงทุนไป ดังนั้นเขาจึงตั้งใจจะไปที่นั่นเพื่อดูแล “ผมจะไปสักสองวัน คุณทำตัวดี ๆ อยู่แต่ที่บ้าน...”

“ฉันรู้ค่ะ ฉันรู้แล้ว ฉันจะไม่ไปเจอเวสลีย์และอีธานแน่นอนค่ะ” แคทเธอรีนพูดแทรกคำพูดของเขาขึ้นด้วยท่าทางจนปัญญา “คุณพูดเรื่องอื่นบ้างได้ไหมคะ? ฉันเบื่อคำพูดของคุณ”

ฌอนรู้สึกละอายใจ เขามองไปที่เธอ ผู้หญิงคนนี้เริ่มแข็งข้อขึ้นทุกวัน เธอกล้าดีอย่างไรมาเหน็บแนมเขา

แคทเธอรีนถามด้วยความสงสัย “ตาของคุณดูแดง ๆ นะคะ เมื่อคืนคุณนอนไม่หลับเหรอคะ? เป็นเพราะ… แค่ก แค่ก”

ฌอนเริ่มรู้สึกกังวลขึ้นมาลึก ๆ หรือเธอกำลังสงสัยว่าเขายอมอดหลับอดนอนจนดึกดื่นเพื่อร่างแบบของเธอให้เสร็จหรือเปล่า? เขาไม่อยากให้เธอรู้ว่าเขาทำแบบนั้นเพื่อเธอ เขารีบพูดขึ้นด้วยท่าทางเย็นชา “อย่าเข้าใจผิด...”

“ขอโทษนะคะ ฉันสำลักน้ำลาย ฉันคิดว่าบางทีอาจจะเป็นเพราะ เมื่อคืนคุณเจ็บแผลจนนอนไม่หลับอีกน่ะค่ะ เป็นความผิดของฉันเองที่หลับลึกจนเกินไป ทำไมคุณถึงไม่ปลุกฉันล่ะคะ?” แคทเธอรีนรู้สึกผิดมาก