คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 172

รีเบคก้าเป็นคนไม่ดี เธออาจจะหมายหัวแคทเธอรีนเอาไว้ก็ได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนที่ซัมมิทไม่มีอำนาจอะไรแล้ว

โดยไม่คิดลังเลเลยแม้แต่น้อย เวสลีย์มุ่งหน้าไปยังห้องส่วนตัวที่รีเบคก้าออกมา เขาลองหมุนลูกบิดดู แล้วก็ต้องพบว่าห้องถูกล็อกเอาไว้

เมื่อยืนอยู่ใกล้ประตู เขาก็ได้ยินเสียงผู้หญิงกรีดร้องออกมา

เป็นแคทเธอรีน

โธ่เว้ย!

เขายกเก้าอี้ที่อยู่ริมทางเดินขึ้นแล้วกระแทกกับประตูให้เปิดออก

เมื่อเขาบุกเข้าไป เขาเห็นผู้ชายสองคนกำลังกดแคทเธอรีนลงกับพื้น เสื้อของเธอถูกฉีดขาดหลุดลุ่ยไปหมด เธอดิ้นรนต่อสู้อย่างสุดกำลังจนใบหน้าแดงก่ำ

“แกเป็นใคร?”

ท่าทางของพวกบอดี้การ์ดเปลี่ยนไป เวสลีย์วิ่งเข้าหาพวกมันแล้วต่อยพวกมันจนล้มลงกับพื้น

เมื่อรู้สึกว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเริ่มไม่ถูกต้อง ผู้ชายพวกนั้นจึงฉวยโอกาสแล้วหลบหนีไป

เวสลีย์ไม่มีเวลามากพอที่จะตามจับพวกมัน เขาวิ่งเข้าไปหาแคทเธอรีนทันทีและอุ้มเธอขึ้นมา

เมื่อได้กลิ่นกายของผู้ชายที่เล็ดรอดออกมาจากร่างกายของเวสลีย์ แคทเธอรีนถลาเข้าไปในอ้อมแขนของเขาอย่างควบคุมไม่ได้

ผู้ช่วยของเวสลีย์เข้ามาภายในห้องแล้วมองภาพตรงหน้า เขารีบปิดประตูแล้วออกไป

เวสลีย์รู้สึกกังวลใจ แม้ว่าเขาจะรู้ว่าแคทเธอรีนกินบางอย่างที่ไม่ดีเข้าไป ทว่าในตอนนี้เขาก็ไม่อยากเอาเปรียบเธอ

เขาเขย่าร่างของเธออย่างแรง “ตื่นเคธี่ ให้ผมพาคุณไปส่งที่โรงพยาบาล ตกลงไหม?”

“ไม่”

ฟันของแคทเธอรีนกระทบกัน “ฉันทรมาน”

ร่างกายของเธอส่งกลิ่นหอมที่เป็นเอกลักษณ์และเย้ายวนออกมา

“ขอโทษนะครับ”

เวสลีย์คิดไม่ถึงว่าเธอจะได้สติ เขารู้สึกเสียใจ ทว่าสุดท้ายแล้ว เขาเคารพการตัดสินใจของเธอและอุ้มเธอไปที่ห้องน้ำ

หลังจากวางเธอลงในอ่างน้ำแล้ว แคทเธอรีนก็รีบเปิดก๊อกน้ำทันที

เมื่อได้แช่ตัวลงในน้ำเย็น เธอก็รู้สึกดีขึ้นมาบ้าง

โทรศัพท์ที่ถูกทิ้งไว้ข้างนอกดังขึ้นอีกครั้ง เธอคิดว่าเป็นฌอนที่เป็นคนโทรหาเธอ

ถ้าเธอไม่รับสาย เขาคงสงสัยว่าเธอนอกใจเขาอีกแล้ว

“คุณโลว์ยอนส์คะ ช่วยหยิบโทรศัพท์ให้ดิฉันที” แคทเธอรีนพูดด้วยริมฝีปากที่สั่นเทา

“ได้ครับ”