คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 176

“ผมอยากรู้ว่าเมื่อคืนก่อนคุณไปไหนมา” ฌอนถามซ้ำขึ้นมาอีกครั้งด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “แคทเธอรีน คุณกล้าดียังไง? ผมไม่อยู่แค่คืนเดียว คุณก็ออกไประเริงที่อื่นทั้งคืนแล้วเหรอ”

เมื่อมองดูอารมณ์ที่แปรปรวนซึ่งเคลื่อนผ่านใบหน้าอันหล่อเหลาของชายหนุ่มราวกับพายุ แคทเธอรีนถอยหลังกลับโดยไม่รู้ตัว “นี่คุณคิดเองเออเองเรื่องของฉันอีกแล้วเหรอคะ?”

ร่างแกร่งของเขาเกร็งขึ้น ก่อนที่เขาจะตอบกลับมาด้วยความอารมณ์เสีย “ก่อนหน้านี้ถ้าไม่ใช่เพราะการคิดเองเออเองของผม คุณคิดว่าคุณจะยังคงนอนอยู่ตรงนี้ครบสามสิบสองอีกหรือไง?”

หญิงสาวก้มหน้าลง “เมื่อคืนฉันออกไปชอปปิงกับเฟรยา เสร็จแล้วเราก็ไปทานอาหารค่ำแล้วก็ไปร้องคาราโอเกะด้วยกันค่ะ พวกเราเหนื่อยเลยนอนค้างกันที่นั่นแล้วจึงกลับบ้านตอนที่เราตื่นค่ะ”

“คุณแน่ใจนะว่าคุณไม่ได้โกหก?” เขาหรี่ดวงตาลงด้วยท่าทางอันตราย

“ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดนี่คะ” หญิงสาวทำหน้ากระเง้ากระงอดเพื่อเรียกคะแนนสงสาร “ช่วงนี้ฉันเครียดมากเลยนะคะ ดูสิคะ ฉันอายุ 22 ปีเองนะ แต่นับตั้งแต่ฉันแต่งงานกับคุณมา ฉันกลับไม่สามารถออกไปเที่ยวคาราโอเกะ หรือทานอาหารค่ำกับเพื่อนได้ ฉันกลับบ้านหลังเลิกงานเวลาเดิมทุกเย็นเพื่อทำอาหารให้คุณ ชีวิตของฉันเหมือนผู้หญิงวัยกลางคนเข้าไปทุกทีแล้วนะคะ”

ความไม่พอใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลาของเขา “คุณกำลังบ่นว่าชีวิตของคุณน่าเบื่อใช่ไหม?”

“ไม่ค่ะ ไม่ใช่เลยนะคะ” หญิงสาวรีบตอบทันที “แต่การมีเวลาว่างเป็นสิ่งสำคัญนะคะ ทำไมคุณไม่ลองถามเชสดูล่ะคะ?”

“แล้วทำไมผมต้องถามด้วย? คุณคิดว่าเขารู้จักผมดีหรือไง?” เขาส่งสายตาเย็นชาไปให้เธอ

“ไม่ใช่แบบนั้นนะคะ ฉันแค่รู้สึกประทับใจที่เขาเป็นคนสนุกสนานแค่นั้นเองค่ะ” หญิงสาวส่ายหน้าแรง ๆ เหมือนกับลูกไก่ที่กำลังจมน้ำแล้วพยายามผุดขึ้นจากน้ำ “แต่คุณเป็นสามี ดูไลฟ์สไตล์ของคุณแล้ว คุณเป็นตัวอย่างที่ดีของผู้ชายที่สมบูรณ์แบบแน่นอนค่ะ”

“คุณคิดแบบนั้นจริง ๆ เหรอ?” ชายหนุ่มโน้มตัวไปข้างหน้าช้า ๆ ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาเคลื่อนเข้ามาใกล้เธอ

หญิงสาวรู้สึกได้ถึงหัวใจที่เต้นไม่เป็นส่ำอยู่ภายในอกของตัวเอง เมื่อตกอยู่ภายใต้การจ้องมองอย่างจริงจังของเขา “ฉันไม่เคยพูดอะไรที่จริงมากกว่านี้มาก่อนเลยค่ะ”

“จำเอาไว้ เรื่องแบบนี้ไม่ควรเกิดขึ้นอีก” ความประหม่าปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขาเมื่อเขาบีบพวงแก้มนิ่มของเธอ เขาโอนอ่อนผ่อนปรนให้ผู้หญิงคนนี้ครั้งแล้วครั้งเล่า

หญิงสาวขมวดคิ้วเข้าหากันเพราะความเจ็บ “แล้วทำไมคุณถึงกลับมาล่ะคะ? คุณควรจะกลับมาพรุ่งนี้ไม่ใช่เหรอ?”

เขาถอนหายใจอย่างหนักหน่วงและเม้มริมฝีปากบางของเขา

ความคิดนับไม่ถ้วนผุดขึ้นในความคิดของหญิงสาวเมื่อเธอมองไปที่เขา “คุณเป็นห่วงฉันหรือคะ?” เธอเอ่ยถามออกมาทันที

“ฝันไปเถอะ ที่ผมกลับบ้านมาเพราะงานเสร็จเร็วกว่าที่คาดเอาไว้ต่างหาก” เขาปฏิเสธแล้วเบือนหน้าหนี

ผู้ชายคนนี้อ่อนไหวไม่เหมือนท่าทางที่เขาแสดงออกมา

“คุณจะได้จินตนาการต่อไปว่าผมชอบคุณอย่างนั้นเหรอ?” เขาแขวะเธอทั้ง ๆ ที่เพิ่งโดนจับได้

“ค่ะ” เธอยอมรับ

“ฝัน...”

ก่อนที่เขาจะทันได้พูดจบ เธอก็เงยหน้าขึ้นจูบริมฝีปากบางของเขา

ไม่เคยมีคำพูดดี ๆ ออกจากปากร้าย ๆ ของเขา

ดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความตกใจ เป็นเรื่องจริงที่หญิงสาวเป็นคนเริ่มก่อน

หลังจากที่ผู้ชายคนนั้นหยุดต่อปากต่อคำ เธอก็ผละออกในที่สุดแล้วดึงหูของเขาเล่น “หยุดพูดจาแบบนั้นกับฉันสักทีนะคะ”