คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 177

“...”

เอาล่ะ แคทเธอรีนกำลังท้าทายเข้าอยู่จริง ๆ

เธอกล้าดีอย่างไรมาดึงหูเขา? ถึงมันจะไม่เจ็บก็ตาม แต่การกระทำนั้นมันทำให้เขารู้สึกตื่นเต้นไปทั่วทุกส่วนของร่างกายเลยทีเดียว อย่างไรก็ตาม เขาก็ยังเป็นเจ้าของเธออยู่วันยันค่ำ

“แคทเธอรีน อย่าลืมว่าคุณเป็นใคร” เขามองเธอตรง ๆ

ผู้หญิงใจถึงคนนี้บอกให้ตัวเองลองเสี่ยงดู ถ้าทุกสิ่งทุกอย่างเป็นการเข้าใจผิด เธอจะเก็บซ่อนความรู้สึกของเธอเอาไว้ เธอจะแสดงตามบทบาทที่เธอได้รับต่อไป แล้วทำตามหน้าที่ของเธอ

“ฉันจำได้ค่ะ ว่าฉันอยู่ในสถานะอะไรในความสัมพันธ์นี้ ปกติแล้ว ผู้ชายรวย ๆ จะแค่ให้เงินกับคนรักของเขา และไม่ได้เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับชีวิตส่วนตัว แต่ว่าคุณไม่เพียงแค่จับตาดูว่าฉันอยู่ที่ไหนตลอดเวลาเท่านั้น แต่คุณยังยอมเสี่ยงตายเพื่อปกป้องฉัน ตอนที่ฉันตกอยู่ในอันตรายด้วย นี่ยังไม่พูดถึงเรื่องที่คุณแอบช่วยทำงานให้ฉันตอนที่ฉันงานล้นมืออีก”

“นอกจากนี้ มือซ้ายของคุณก็ยังทำงานได้ดี แต่คุณกลับให้ฉันป้อนข้าวป้อนน้ำให้คุณ”

“คุณบอกฉันก็ได้ค่ะ ถ้าคุณขี้เกียจ แต่นี่คุณกลับโกหกฉันแทน คุณมีความผิดนะคะ”

แคทเธอรีนจ้องตาเขาอย่างจริงจัง “ฌอนนี่คะ ยากมากเลยเหรอคะที่จะยอมรับว่าชอบฉัน? ฉันเองก็ชอบคุณเหมือนกันนะคะ”

แววตาสดใสของเธอสะท้อนให้เห็นใบหน้าของเขาเอง

เขารู้สึกเขินอายขึ้นมาเป็นอย่างแรก ราวกับว่าเขาสูญเสียความได้เปรียบไป

เขาไม่คิดว่าความเจ้าเล่ห์เล็ก ๆ น้อย ๆ ของเขาจะถูกเปิดเผย

ทว่า ในตอนที่เธอสารภาพว่า เธอชอบเขาเหมือนกันนั้น...

หัวใจในอกของเขาก็เริ่มเต้นถี่ขึ้น

ด้วยเหตุผลอะไรก็ไม่อาจทราบได้ เมื่อแรกที่รู้ว่าเธอสนใจเขา คำสารภาพของเธอในวันนี้รู้สึกจะจริงใจเป็นพิเศษ ทำให้เขารู้สึกถึง… ความสุขที่ไม่อาจอธิบายเป็นคำพูดได้

ทว่า ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขายังคงนิ่งเฉยไร้ความรู้สึก

หญิงสาวค่อย ๆ ลดสายตาลง เอาล่ะ เขายังคงเมินเฉยอยู่ดี บางที เธออาจจะคิดมากไปเอง

“ไม่เป็นไรค่ะ ถ้าคุณไม่ได้ชอบฉัน ฉันจะไม่เซ้าซี้คุณแล้ว ฉันจะไปเข้าห้องน้ำ”

แล้วเธอก็ลุกจากเตียงและใส่รองเท้าเดินในบ้าน

ฌอนมองดูร่างบางของเธอค่อย ๆ เดินห่างออกไปเงียบ ๆ ความผิดหวังและความเศร้าที่ซ่อนอยู่ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา