คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 178

วันต่อมา

หลังจากที่รับประทานอาหารเช้าแล้ว ฌอนก็เตรียมตัวไปทำงาน

ทันใดนั้นเอง แคทเธอรีนก็กอดแขนของเขาเอาไว้ “ฉันไม่อยากขับรถไปเอง คุณช่วยไปส่งฉันหน่อยได้ไหมคะ?”

เขาทำหน้าไม่พอใจ เพราะที่ที่เขาต้องไปในวันนี้ อยู่คนละทางกับที่ทำงานของเธอ มิหนำซ้ำ เช้านี้เขายังมีประชุมรออยู่ที่ทำงานอีกด้วย

ผู้หญิงคนนี้เป็นปัญหาอย่างมาก ไม่ใช่เวลาที่เธอจะมาเซ้าซี้ให้เขาทำโน่นทำนี่ให้

“แต่คุณก็มีรถ”

“ฉันอยากอยู่ในรถกับคุณนาน ๆ ค่ะ” เธอขยิบตาให้เขาอย่างหยอกล้อ

“...”

เขาชำเลืองมองเธอราวกับจะบอกว่าเธอน่ารำคาญ “ไปก็ไป”

หัวใจของเธอเต็มไปด้วยความสุข

จริง ๆ แล้ว เธอแค่อยากรู้ว่าความรู้สึกที่ไม่ต้องถูกส่งลงที่สถานีรถไฟใต้ดินเป็นอย่างไร สุดท้ายแล้ว เธอใช้ความพยายามอย่างมากที่จะแยกจากเขา

ฌอนมือเจ็บ ดังนั้นเฮดลีย์จึงมาขับรถให้เขา

การจราจรในช่วงเช้าติดขัดมาก

มันไม่ได้สร้างความรำคาญให้กับเฮดลีย์มากนัก เขาดูใจเย็นมากเมื่อเทียบกับฌอนที่ดูอารมณ์เสีย

เขานวดตรงหว่างคิ้วของเขา รู้สึกเสียใจที่ออกนอกเส้นทางเพื่อมาส่งเธอ รู้อย่างนี้เขาน่าจะจ้างแท็กซี่ให้มาส่งเธอแทน

“อย่าเพิ่งหงุดหงิดสิคะ” แคทเธอรีนวางมือลงบนหลังมือของเขา “รถติดแบบนี้หมายความว่าเราสามารถอยู่ด้วยกันได้นานขึ้นนะคะ”

เธอกะพริบตาหยอกล้อเขา ชายหนุ่มเห็นเงาสะท้านของเขาในแววตาของเธอ

จู่ ๆ ความหงุดหงิดภายในใจก็หายเป็นปลิดทิ้ง

ใบหน้าหล่อเหลาที่เคยบึ้งตึงผ่อนคลายลงในที่สุด เขาถอนหายใจหนักหน่วงแล้วมองออกไป ทว่าริมฝีปากของเขากลับยกขึ้นน้อย ๆ “ผมไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงกับคุณจริง ๆ”