คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 181

“ไม่ใช่คืนนี้ แต่ไว้ไปกันวันอื่น”

ฌอนลังเลสักพักก่อนที่จะตอบตกลง เขาควรตอบตกลงเพราะแคทเธอรีนชอบ

…

17:00 น.

แคทเธอรีนลงมาที่ชั้นล่างและขึ้นรถสีขาว

ฌอนกำลังอ่านเอกสารอยู่ด้านใน ใบหน้าด้านข้างของเขาบอกอย่างชัดเจนว่าเขามีแพขนตาที่งอนและยาว แม้กระทั่งนิ้วมือของเขาที่กำลังถือเอกสารอยู่นั้นก็เรียวยาวและสะอาดสะอ้าน เขาไร้ที่ติราวกับรูปปั้นไม่ว่าจะมองจากมุมไหนก็ตาม

เธอเป็นคนมองคนแบบผิวเผินเสมอมา ในแง่ที่ว่าเธอสนใจรูปร่างหน้าตาของผู้คนเป็นสำคัญ

ถ้าไม่อย่างงั้น เธอคงจะไม่เคยคบกับอีธานในอดีต เขาเป็นหนึ่งในผู้ชายหน้าตาดีที่สุดในเมลเบิร์น แต่อย่างไรก็ตาม เขาก็เทียบกับฌอนไม่ติดเลย

ไร้ข้อสงสัยว่าทำไมเธอถึงไม่มีความสนใจต่ออีธานอีก อีกทั้งเธอก็ไม่สามารถถูกทำให้ไขว้เขวโดยเวสลีย์ได้เหมือนกัน

“ฌอนนี่ ทำไมคุณไม่มองมาที่ฉันเลยคะ? คุณไม่คิดถึงฉันหรอ?” เธอเอนเข้าหาเขาและกอดแขนเขาไว้

“ผมกำลังดูคดีอยู่” เขามองเธออย่างรวดเร็ว เธอถอดเสื้อโค้ทเมื่อเข้าไปในรถ เผยให้เห็นเสื้อรัดรูปที่เธอกำลังสวมอยู่ด้านในซึ่งมันเน้นย้ำส่วนเว้าส่วนโค้งของเธอ ดวงตาของเขามืดลง ในตอนนี้เขาใจลอยเกินกว่าที่จะทำงานต่อได้

“โอ้ ขอโทษที่รบกวนคุณ ทำต่อเลย” เธอนั่งตัวตรงอย่างทันทีทันใด

“...”

เขาจะทำงานต่อได้อย่างไรหลังจากที่เธอทำแบบนี้?

เขาวางเอกสารและอุ้มเธอขึ้นบนตัก แต่เธอเป็นผู้หญิงที่สูง 167 เซนติเมตร ดังนั้นศีรษะของเธอจึงชนกับหลังคารถทันที

รถมันเล็กเกินไป

เขาหรี่ตาและพูดว่า “ถึงเวลาสำหรับรถใหม่แล้ว”

เฮดลีย์ถามทันที “คุณชายฮิลล์ รถแบบไหนที่คุณกำลังนึกถึงอยู่ครับ?”

“อะไรก็ได้ที่เบาะหลังสูงและกว้าง ทำให้เสร็จในวันพรุ่งนี้”

“...”

แคทเธอรีนไม่รู้ว่าจะทำอะไรกับการสนทนานี้ดี เธอไม่สามารถเข้าใจการใช้ชีวิตของมหาเศรษฐีได้ ชายหนุ่มตัดสินใจเปลี่ยนรถของเขาทันที เพียงเพราะคันปัจจุบันไม่สะดวกพอเมื่อเขากอดแฟนของเขาที่เบาะหลัง เธอยิ่งตกหลุมรักเขามากขึ้นไปอีก

ทันใดนั้น เขาก็เดินออกไปจากร้าน แคทเธอรีนมองเขาอย่างรู้สึกเห็นใจ

ฌอนนั่งลงก่อน เธอคิดว่าจะนั่งตรงข้ามกับเขา แต่เขาพูดอย่างเร็วด้วยความไม่พอใจว่า “มานั่งข้างผมสิผมไม่รู้ว่าต้องทำยังไง”

สิ่งนี้ทำให้เธอประหลาดใจ “แต่คุณทานกับฉันเมื่อครั้งที่แล้ว?”

“คุณกล้าพูดถึงตอนนั้นด้วยเหรอ?” ใบหน้าหล่อเหลาก้มต่ำลง “คุณรู้ไหมว่า หลังจากนั้นผมปวดท้องไปสามวัน? บอกผมมา ทำไมตอนนั้นคุณถึงไม่ถามว่าผมเป็นยังไงบ้าง? คุณเป็นห่วงผมมากใช่ไหม?”

เธอเกือบสำลักน้ำ เธอไม่ได้ถามเขาเพราะตอนนั้นเธอไม่ได้ใส่ใจเขา แต่อย่างไรก็ตามทุกอย่างได้เปลี่ยนไปแล้วในตอนนี้ “ฉันกลัวว่าฉันจะยอมให้คุณค่ะ ถ้าฉันอยู่ใกล้คุณ” เธอตอบอย่างไร้เดียงสา

ด้วยความรู้สึกพอใจกับคำตอบ เขาดึงเธอนั่งลงข้างตัว “ทำอาหารให้ผมทีหลัง”

เธอหันไปมองคู่รักที่นั่งโต๊ะข้าง ๆ แล้วรู้สึกทำอะไรไม่ถูก

ชายคนนั้นไม่หยุดป้อนแฟนของเขา “ที่รัก คุณอยากทานอะไรต่อ?”

“ที่รัก ทานอันนี้ค่ะ มันอร่อยมาก”

“ที่รัก ลองอันนี้ด้วยค่ะ มันดีมากเลย”