คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 193

เจเน็ตหัวเราะเยาะเย้ย “ได้ยินไหม? เขาต้องการให้เธอออกไป”

ทุกสีบนใบหน้าของแคทเธอรีนแห้งเหือดไปภายในไม่กี่วินาที

“ผมหมายถึงคุณ”

ฌอนยกเท้าขึ้นอย่างช้า ๆ เหยียดขายาวออก แล้วเตะเจเน็ตออกจากโซฟา

ทุกคนตกใจ หญิงสาวกรีดร้อง “ฌอน ฮิลล์ คุณคิดว่าคุณเป็นใคร? คุณกล้าดียังไงมาเตะฉัน! ฉันไม่ปล่อยเรื่องนี้ไปแน่”

“โอ้ จริงเหรอ? ผมจะรอดูแล้วกัน” เขาพูดด้วยสีหน้ารังเกียจพลางหยิบกระดาษเช็ดปากจากบนโต๊ะ และบรรจงเช็ดไหล่ที่เธอพิงศีรษะเมื่อครู่

ความโกรธแค้นภายในใจของแคทเธอรีนก็ถูกลบเลือนหายไปเมื่อเห็นสิ่งนั้น

อย่างน้อยเขาก็ทำสิ่งที่ถูกต้อง มิฉะนั้น เธออาจจะเมินเฉยกับเขาตลอดไป

“ฌอน คุณจะเสียใจที่ทำแบบนี้ รอดูได้เลย วันหนึ่งคุณจะมาขอร้องให้ฉันนอนกับคุณ” เจเน็ตกัดฟันและกระทืบเท้าออกไปหลังจากถูกทำให้ขายหน้า

“...”

เชสสาปส่งหญิงสาว “โง่เง่า! เธอคิดว่าเธอสมควรที่จะได้นอนกับฌอนของพวกเราเหรอ? ขยะ! กองขี้หมา!”

เฟรยาและไมล์ล้มเหลวในการกลั้นเสียงหัวเราะของพวกเขา

มีเพียงแคทเธอรีนและฌอนเท่านั้นที่ยังคงหน้านิ่ง

“นายยังมีหน้ามาพูดแบบนั้นอีก ดูพวกคนน่าขยะแขยงที่นายเชิญมาวันนี้สิ” มุมปากของฌอนเผยรอยยิ้มแดกดัน

สีหน้าของความอับอายโผล่ขึ้นมาให้เห็นบนใบหน้าของเชส “ฉันไม่สนใจเกี่ยวกับครอบครัวแคมป์เบล ถึงแม้ว่าพวกเขาจะร่วมมือกับฮัดสันคอร์ปอเรชั่นก็ตาม เอาน่า ดื่มแล้วสนุกกันต่อเถอะ มีเพียงของจริงเท่านั้นที่สามารถอยู่ต่อไปได้”

เขาเป็นผู้นำและเลือกเพลง เฟรยาตามไปเลือกเพลงของเธอด้วย

โซฟาตัวยาวรู้สึกว่างเปล่าในทันใด แคทเธอรีนกำลังนั่งอยู่ระหว่างไมล์และฌอนอย่างไม่ได้ตั้งใจ

ความเฉยเมยที่เห็นได้ชัดเจนจากน้ำเสียงของเขา “คุยกับผู้ชายคนอื่นสนุกไหม?”

ด้วยความตกใจ เธอคิดว่าเขาพูดถึงไมล์ “คุณชายคลาร์กแค่ขอบคุณฉันสำหรับครั้งที่แล้ว ฉันกำลังจะไปนั่งข้างคุณ แต่คุณ… คุณไม่ได้กลับบ้านมาสองสามวันแล้ว และคุณก็เอาแต่ไม่สนใจฉัน… ก่อนหน้านี้คุณยังทำเป็นไม่รู้จักฉัน...”

เสียงของเธอเบาลงจนถึงตอนท้าย เห็นได้ชัดว่าเธอรู้สึกลำบากใจ และดูเหมือนเธอทำอะไรผิด

บางอย่างปรากฏขึ้นในใจของเขา เมื่อเห็นสายตาอ้อนราวกับลูกสุนัขของเธอที่ดูเหมือนจะเอ่อล้นไปด้วยน้ำตาอยู่ทุกวินาที เขาไม่สามารถระบายความโกรธของตัวเองที่เขาเก็บเอาไว้ภายในมาหลายวันได้

“คุณยังจะกล้าพูดอีก ผมเกลียดเวลาที่ผู้หญิงโกหก” เขาพูดพร้อมกับพ่นลมหายใจ “ผมบอกคุณแล้วว่าอย่าติดต่อกับเวสลีย์ แต่คุณไม่ฟังผม คุณคิดว่าผมจะอดทนและให้อภัยคุณทุก ๆ ครั้งหรือ?”

ในที่สุดมันก็ชัดเจนสำหรับเธอ “คุณหมายถึง การเจอกันเมื่อหลายวันก่อนเหรอ… คุณรู้ได้ยังไง?”

เขายังคงหน้านิ่งแม้ว่าดวงตาของเขาจะแสดงความไม่พอใจ

“ตอนนั้นฉันอยู่ที่กรีนเมาน์เทน ฉันได้รับโทรศัพท์เกี่ยวกับป้าเวนดี้ เวสลีย์บังเอิญอยู่ที่ไซต์งานเพื่อตรวจสอบเกี่ยวกับกระบวนการทำงานพอดี เขาได้ยินฉันคุยโทรศัพท์แล้วเขาก็บอกว่า เขารู้จักคนในโรงพยาบาล แค่นั้นเองค่ะ” เธออธิบาย