คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 194

ฌอนไม่ได้รู้สึกโล่งใจเมื่อได้ยินแบบนั้น แต่กลับยิ่งรู้สึกผิดหวัง “คุณไม่ได้มาหาผมทันทีเมื่อคุณต้องการความช่วยเหลือ แต่คุณกลับหันไปหาผู้ชายที่สนใจคุณแทน แคทเธอรีน โจนส์ผมใจดีกับคุณมากเกินไปใช่มั้ย?”

“ไม่ใช่นะคะ ฉันคุยเรื่องนั้นกับเวสลีย์แล้วและเขาเข้าใจเหมือนกัน”

“อย่ามากล้าบอกผมว่า ตอนนี้เขาเห็นคุณเป็นเพียงแค่เพื่อนคนหนึ่ง” เขายิ้มอย่างเหน็บแนม “ดังนั้นคุณคงจะไม่เป็นอะไร หากผมจะเป็นเพื่อนกับผู้หญิงที่เคยพยายามเข้าหาผมมาก่อนเหรอ?”

“...”

สิ่งนี้ทำให้เธอแปลกใจ หลังจากที่ลองพิจารณาจากมุมของเขา ในที่สุดเธอก็เข้าใจข้อผิดพลาดที่เธอได้ทำไป

“ฉันขอโทษค่ะ” หลังจากนั้นสักพัก เธอก้มหัวต่ำลง “ฉันจะโทรหาคุณทันที ถ้าฉันต้องการความช่วยเหลืออีกในอนาคต และฉันจะไม่รับความช่วยเหลือจากเขาอีก ฉันสนใจแค่คุณเท่านั้นจริง ๆ ค่ะ”

เขาปล่อยเธอไปและจุดบุหรี่ขึ้น เมื่อเขาหายใจเข้าออก ควันบุหรี่ก็ลอยอยู่ท่ามกลางความเงียบ

เธอสังเกตท่าทีของเขาอย่างใกล้ชิด มันทำให้เธอทำอะไรไม่ถูกเมื่อเขายังคงนิ่งเฉยอยู่เช่นนี้

โดยบังเอิญ เธอสังเกตเห็นว่าเพลงรักที่เฟรยากำลังร้องนั้นใกล้ถึงตอนจบแล้ว

ความคิดหนึ่งโผล่เข้ามาในหัวของเธอ เธอรีบไปเลือกเพลง และทำให้มันเป็นเพลงถัดไปจากเพลงในรายการ

ในไม่กี่วินาทีต่อมา ทำนองเพลงคลาสสิคที่คุ้นเคยก็ดังไปทั้งห้อง

ทุกคนรู้ว่าเพลงนี้คือเพลงอะไร และหันมองแคทเธอรีนอย่างแปลกใจทันที

แก้มของเธอมีสีแดงระเรื่อเมื่อมันเป็นครั้งแรกที่เธอทำอะไรแบบนี้ในที่สาธารณะ อย่างไรก็ตาม เมื่อเห็นเงาอันหล่อเหลาของฌอน เธอหายใจเข้าลึกก่อนจะพึมพำเบา ๆ “ฉันอยากที่จะให้เพลง ‘พระจันทร์แทนใจ’ แก่คนที่ฉันรัก”

เธอชำเลืองมองฌอนอย่างรวดเร็วหลังจากพูดแบบนั้น

ชายหนุ่มจ้องมองไปที่เธอ แสงจากโคมไฟดาวน์ไลท์ซึ่งแขวนบนเพดานส่องสว่างมาที่ใบหน้าของเธอ เขาเหลือบมองแก้มแดง และดวงตาที่เป็นประกายราวกับดวงดาวที่ส่องแสงระยิบระยับบนท้องฟ้านยามค่ำคืน

เขารู้สึกว่ามีบางอย่างปรากฎขึ้นมาในใจ

เชสกระซิบและเริ่มปรบมือ “โอ้ บราโว่ รีน! ฌอน นายได้ยินมั้ย? เธอกำลังสารภาพรักกับนายแหน่ะ”

ฌอนกระตุกริมฝีปากโดยปราศจากความคิดเห็น เขาไขว่ห้างและจ้องมองไปที่เธอ

มันเป็นเรื่องน่าเสียดายที่มันจบลงอย่างรวดเร็ว

คนอื่น ๆ เริ่มปรบมือ ทั้งเชสและเฟรยาเริ่มส่งเสียงร้องดัง “จูบเลย จูบเลย จูบเลย...”

ด้วยความรู้สึกอาย แคทเธอรีนจ้องไปที่เพื่อนรักของเธอเพื่อจะเข้าไปหา

“มานี่สิ”

ฌอนโบกมือให้เธอ

เธอเดินไปหาเขาอย่างเขินอาย ชายหนุ่มคว้าเธอมาไว้บนตัก จับใบหน้าเล็กของเธอ และปิดปากของเขาด้วยปากของเธอ

หญิงสาวรู้สึกอายที่ทำแบบนี้ในที่สาธารณะ หวังว่าเธอจะสามารถหายไปในอากาศบาง ๆ แบบนี้ได้ในทันที แต่อย่างไรก็ตาม เมื่อคิดว่าเขาไม่ได้โกรธเธอแล้ว เธอก็จูบตอบอย่างดูดดื่ม

ชายหนุ่มสูญเสียความเป็นตัวเองด้วยการจูบอย่างไม่คาดคิด เขาไม่สามารถรอที่จะปล่อยความตึงเครียดทั้งหมดซึ่งถูกสร้างขึ้นภายในตัวเขาตลอดสองสามวันที่ผ่านมาได้ แต่อย่างไรก็ตาม คนอื่น ๆ ก็ยังคงมองพวกเขาอยู่