แคทเธอรีนรู้สึกอยากร้องไห้ออกมาด้วยความอับอาย
เธอหันมองรอบ ๆ หลังจากที่ในที่สุดการจูบก็จบลง เธอรับรู้เพียงว่าคนอื่น ๆ ได้พากันไปเล่นเกมลูกเต๋าอยู่ที่อีกฝั่งหนึ่ง
เชสหัวเราะอย่างสะใจ “มาสิ มาเล่นด้วยกันตอนนี้ หลังจากที่พวกนายจูบกันเสร็จแล้ว เพราะพวกเราเล่นจบไปสองสามเกมแล้ว”
เธอรู้สึกว่าแก้มเธอแดงขึ้นอีกครั้งหนึ่ง “ไม่” ฌอนตอบกลับอย่างเกียจคร้าน ก่อนจะซุกใบหน้าไปที่ผมของเธอ “พวกเราจะกลับบ้านแล้ว”
“เดี๋ยวก่อนค่ะ เฟรยายังดื่มอยู่ ฉันต้องขับรถไปส่งเธอที่บ้าน”
“เรียกแท็กซี่สิ”
เธอลังเลนิดหน่อยก่อนจะปฎิเสธ “ไม่ค่ะ เธอเพิ่งทะเลาะกับแฟนมา และฉันสัญญาว่าจะส่งเธอกลับบ้าน ฉันไม่สามารถเพิกเฉยเธอได้ แค่เพราะฉันมีคุณ”
ความรู้สึกไม่พึงพอใจปรากฎขึ้นบนใบหน้าของเขาอีกครั้ง “คุณหมายความว่าอะไร? ผมสำคัญน้อยกว่าเพื่อนของคุณเหรอ?”
“...”
‘แน่นอน เพื่อนก็สำคัญเหมือนกันนะ’
อย่างไรก็ตาม เธอเก็บความคิดไว้กับตัวเอง และตอบกลับด้วยท่าทางน่ารัก “นี่ หยุดคิดมากได้แล้วค่ะ พวกเราไม่ได้ออกมาและสนุกสนานกันบ่อย ๆ สักหน่อย มีหลายอย่างเลยที่ฉันอยากบอกคุณ”
โดยไม่ลังเล เธอบอกเขาทุกอย่างที่เธอรู้จากป้าเวนดี้ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา
มุมปากของเขาขยับเป็นรอยยิ้มที่เยือกเย็นเมื่อเขาเข้าใจภาพรวมตอนนี้ “แสดงว่า อุบัติเหตุที่ผมได้รับที่ไซต์งานก่อสร้างเมื่อครั้งที่แล้วไม่ใช่อุบัติเหตุ แต่เป็นการจัดฉากจากครอบครัวโจนส์ เยี่ยมจริง ๆ พวกเขากล้าหลอกผมได้อย่างไร?”
คนสุดท้ายที่ทำร้ายเขาไม่มีชีวิตอยู่บนโลกนี้อีกแล้ว คู่พ่อและลูกสาวของโจนส์มักใหญ่ใฝ่สูงเกินไป
เขาหยิบมือถืออกมา และค้นหาหมายเลขโทรศัพท์ของเฮดลีย์
“คุณกำลังจะทำอะไร?” เธอถาม
“กำลังดูแลคู่พ่อและลูกสาวของโจนส์”
มีความอวดดีในน้ำเสียงของเขาอย่างชัดเจน เธอรีบตัดสายทันที “อย่าหลงกลพวกเขา ครอบครัวโจนส์ทรงอิทธิพลมากเกินไปในตอนนี้ และคุณไม่สามารถทำให้พวกเขาไม่พอใจได้ นอกจากนี้ พวกเขาวางแผนที่จะรวมอำนาจกับครอบครัวแคมป์เบลผ่านการแต่งงาน พวกเขาไม่แม้แต่จะสนใจครอบครัวที่ทรงอิทธิพลมากที่สุดในเมลเบิร์นอย่างตระกูลแฮริสันด้วยซ้ำ”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ!
อ่านถึงบท 295 แล้วจ้า หงุดหงิดกับพระนางแล้วคือำนพระเอกเหมือนจะเก่ง ฉลาดนะ แต่ก็แอบผิดหวังอะ อคติเกิน...
โบะบะมากแม่ 5555...
นัดจริงหรือนัดปลอมละทีนี้ 555555555...