คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 196

ในตอนนั้นเอง แคทเธอรีนก็รู้สึกตกใจมากจนสติกลับมา เธอรีบพูดว่า “นั่น... เธอเดินไหวมั้ย? ฉันจะไปส่งเธอเอง”

“ไม่ ฉันไม่ได้เมา ฉันไม่เคยมาว” เฟรยาโบกมืออย่างไม่มั่นคง และเดินโซเซไปยังละแวกบ้านของตัวเอง

“คุณลุง?” ฌอนเลิกคิ้วด้วยความสงสัย

แคทเธอรีนตกใจ “เป็นเพราะคุณดูเหมือนคุณลุงของเธอนิดหน่อย ดังนั้นเธอจึงเรียกคุณว่า ‘คุณลุง’ เป็นการส่วนตัวน่ะค่ะ”

“บอกเธอว่า อย่าเรียกผมแบบนั้น ผมไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเธอ”

ฌอนสตาร์ทรถและแคทเธอรีนก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก โชคดีที่เขาไม่ได้สงสัยอะไร

ระหว่างทางกลับบ้าน แอลกอฮอล์และความง่วงงุนเดินทางมาถึงแคทเธอรีน แล้วเธอก็ผล็อยหลับไปด้วยดวงตาที่พร่ามัว

หลังจากเวลาผ่านไปเท่าไหร่ก็ไม่ทราบ ใครบางคนก็อุ้มเธอขึ้นอย่างอ่อนโยน

เธอลืมตาด้วยความงุนงงและเห็นใบหน้าหล่อเหลาได้อย่างชัดเจน เธอคิดว่าเธอกำลังฝัน เธอเม้มปากอันอวบอิ่มและโอบรอบคอของเขาด้วยมือของเธอ “ฌอนนี่ อย่าโกรธเลยนะ โอเคไหมคะ? ฉันคิดถึงคุณมากเลย ฉันเหนื่อยมาก เมื่อไม่นานมานี้หลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้น และฉันต้องการใครบางคนไว้คุยด้วย ตอนนี้ฉันมีแค่คุณเท่านั้น คุณจะอยู่ข้างฉันเสมอใช่ไหมคะ?”

จากนั้น เธอก็ร้องไห้ทันทีขณะที่เธอกอดเขาไว้ น้ำตาของเธอไหลอาบแก้ม และไหลไปตามคอของเขา

ฌอนอึ้ง เธออาจจะสับสนหลังจากที่ตื่น และคิดว่าเขายังไม่ได้กลับมา

หัวใจของเขาเอ่อล้นไปด้วยร่องรอยของความเจ็บปวด

ช่วงนี้เธอต้องเครียดมาก ท้ายที่สุดแล้วเธอก็ยังเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง หลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้น แต่เขาไม่ได้อยู่เคียงข้างเธอ

“ใช่ ผมจะอยู่ข้างคุณเสมอ” เขาพึมพำอย่างแผ่วเบาข้างหูของเธอ

เสียงที่อ่อนโยนของชายหนุ่มนั้นเหมือนยากล่อมประสาทที่ค่อย ๆ ทำให้แคทเธอรีนสงบลง เธอปิดตาและผล็อยหลับบนไหล่ของเขา

ฌอนอุ้มเธอขึ้นไปชั้นบน และวางเธอไว้บนเตียงอย่างอ่อนโยน เขามองที่แก้มนุ่มของเธอและถอนหายใจ ครั้งนี้เขาถูกทำให้แพ้ราบคราบ

ทุกวันนี้เมื่อเธอไม่ได้อยู่ด้วย เขาไม่เคยหลับสบายดีเลย ขณะที่เขากำลังจะอาบน้ำ ใครบางคนก็เคาะประตูด้านนอกเบา ๆ