คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 21

เมื่อฌอนกลับถึงบ้านหลังจากการวิ่งออกกำลังกายในตอนเช้า เขารู้สึกตกใจเมื่อพบว่ามีอาหารมากมายอยู่บนโต๊ะอาหารราวกับมีงานเลี้ยงใหญ่โต

“คุณ...”

“ฌอนนี่ ฉันรู้สึกแย่ที่คุณกินพูดดิ้งสำหรับแมวเข้าไปเมื่อคืนนี้ ดังนั้นฉันจึงทำอาหารเช้าเหล่านี้ให้กับคุณ” แคทเธอรีนพูดขึ้นด้วยความสำนึกผิดขณะที่เธอเสิร์ฟข้าวโอ๊ตต้มให้กับเขา

ความรู้สึกแปลกใจแสดงออกมาทางสีหน้าของเขา “ไม่เป็นไร เมื่อคืนคุณเองก็ถูกทำโทษไปแล้วนี่”

เธอยืนอยู่ตรงนั้นด้วยความรู้สึกอัดอั้นตันใจ “ความจริงแล้วเมื่อคืนฉันรู้สึกคลื่นไส้มากที่ต้องกินอาหารแมว” เธอกลับอย่างช้า ๆ ในอีกไม่กี่วินาทีต่อมา

เขาหลบสายตาโดยไม่ได้พูดอะไรอีก

“คุณกำลังจะไปทำงานใช่ไหม? ให้ผมไปส่งที่สถานีรถไฟใต้ดินไหม?” เขาถามก่อนที่จะเดินตรงไปที่ประตูหลังจากที่เขารับประทานอาหารเช้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว

แคทเธอรีนรู้สึกตกใจ ทว่าในไม่ช้าเธอก็ส่ายหน้าปฏิเสธ “ฉันถูกไล่ออกค่ะ” มีความเศร้าเจือปนอยู่ในน้ำเสียงของเธอ

เขาขมวดคิ้วของเขาอย่างเห็นได้ชัด เขาได้รับรายงานว่าเธอทำงานที่บริษัทของครอบครัว ความสัมพันธ์ระหว่างเธอและตระกูลโจนส์ดูค่อนข้างตึงเครียด “เข้าใจแล้ว คุณตั้งใจดูแลเจ้าฟัดจ์ที่บ้านก็แล้วกันนะ”

บ้าไปแล้ว เธอจะไม่เสียเวลานั่งเฝ้าแมวหรอกนะ

“ฉันวางแผนจะหางานอื่นทำค่ะ แต่ไม่ต้องกังวลไปนะคะ ฉันจะไม่ให้มันกระทบกับการดูแลฟัดจ์ค่ะ”

“แล้วแต่คุณ” เขาพึมพำตอบและออกจากบ้าน

...

ในอีกหลายวันต่อมา แคทเธอรีนยังคงยุ่งกับการหางานทำ

มีโอกาสมากมายสำหรับนักออกแบบภายในและงานที่เกี่ยวกับสถาปัตยกรรม อย่างไรก็ตาม เพื่อปิดบังฐานะคุณหนูของตระกูลโจนส์ เธอจึงต้องเก็บประสบการณ์ทำงานก่อนหน้านี้ของเธอเอาไว้เป็นความลับ

นอกจากนี้ บริษัทขนาดใหญ่อื่น ๆ ก็เต็มใจที่จะจ้างเธอในตำแหน่งผู้ช่วยเท่านั้น เนื่องจากเธออายุยังน้อย

เมื่อไม่มีทางเลือกอื่นที่ดีกว่านี้อีกแล้ว เธอจึงเลือกที่จะทำงานกับบริษัทเล็ก ๆ ที่มีชื่อว่า อิมพีเรียล ดีไซน์

ทั้งสำนักงานมีพื้นที่น้อยกว่าหนึ่งร้อยตารางฟุต มีนักออกแบบสองคนที่ดูแลทุกอย่างรวมไปถึงการวางแผนออกแบบและแจกแผ่นพับโฆษณาที่ด้านนอกสำนักงาน

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอทำงานแบบนี้ เธอรู้สึกค่อนข้างประหม่าในตอนแรก ทว่าในไม่ช้าก็สามารถทำงานได้ตามปกติ

ผู้สัญจรไปมาบางคนรับใบปลิวของเธอ แต่บ่อยครั้งที่ผู้คนเดินผ่านเธอไปราวกับว่าเธอไม่มีตัวตน

ประมาณหนึ่งชั่วโมงต่อมา เธอก็เปียกโชกไปด้วยเหงื่อและแก้มทั้งสองข้างของเธอก็เป็นสีแดงก่ำเพราะความร้อน

แม้ว่านี่จะเป็นฤดูใบไม้ร่วง ทว่าวันนี้อากาศกลับร้อนผิดปกติ

คนอื่น ๆ เดินผ่านโดยไม่สนใจเธอ ทันใดนั้นเอง รถ Lamborghini สีดำ ก็มาจอดอยู่ตรงหน้าเธอ

เรื่องนี้ทำให้เธอรู้สึกแปลกใจ มันคือรถของอีธาน

“เคธี่ ทำไมเธอถึงมาแจกใบปลิวอยู่แถวนี้...” รีเบคก้าก้าวออกมาจากที่นั่งด้านข้างของคนขับ

แคทเธอรีนรู้สึกจุกที่กลางอกของเธอ เมื่ออีธานเคยพูดว่าที่นั่งในรถข้าง ๆ เขา เป็นของเธอแต่เพียงผู้เดียวเท่านั้น ย้อนแย้งจริง ๆ!

“แล้วจะให้ฉันไปแจกที่ไหน? ซัมมิทเหรอ?” คำพูดของเธอไม่มีความสนใจใยดีแม้แต่น้อย

รีเบคก้าเม้มริมฝีปากของเธอราวกับเธอไม่สบอารมณ์นัก “ฉันไม่ได้หมายความว่า...”

“น้ำเสียงแบบนั้นคืออะไร? พี่สาวของคุณเป็นห่วงคุณนะ” จู่ ๆ อีธานก็ลงมาจากรถและกระแทกประตูรถปิดตามหลังของเขา “รู้ตัวเอาไว้ด้วย คุณเป็นคุณหนูของตระกูลโจนส์ คุณไม่ละอายแก่ใจบ้างหรือไง?”

แคทเธอรีนเงยหน้าขึ้นเพียงเพื่อเห็นความรังเกียจบนใบหน้าหล่อเหลาของเขา ความเจ็บปวดท่วมท้นหัวใจของเธอราวกับโดนมีดแทงเข้าไปในหัวใจของเธอ