คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 223

ฌอนเหยียบหน้าอกของวิลลี่ด้วยท่าทางเคร่งขรึม “หลัง ๆ มานี้ แกมีอิทธิพลในเมลเบิร์นมากนักเหรอ? แกกับรสนิยมแปลก ๆ ของแก กล้าดียังไงมาสร้างปัญหาในเมลเบิร์น? แกไม่สนใจชื่อเสียงของแกเอง แต่ตระกูลฮิลล์สนใจ แกทำตัวเหมาะสมกับการเป็นนายของตระกูลฮิลล์แล้วจริง ๆ เหรอ?”

“พี่ฌอน ผมผิดไปแล้ว ผมจะไม่ทำอีกแล้ว” วิลลี่อ้อนวอนเขาด้วยความกลัว

“ไม่ ฉันคิดว่าแกชักเอาใหญ่เกินไปแล้ว แกกล้าแม้กระทั่งทำให้ผู้หญิงที่ฉันรักเกือบต้องบุบสลาย” ฌอนถากถาง

วิลลี่นิ่งอึ้งไป “รีเบคก้าเป็นผู้หญิงของพี่เหรอ?”

“ฉันคงไม่ไปสนใจผู้หญิงพรรค์นั้นหรอก” ฌอนค่อย ๆ ลดตัวก้มลง จู่ ๆ แววตาของเขาก็เปลี่ยนเป็นเยือกเย็น

เมื่อคิดขึ้นได้ วิลลี่ก็ถามอย่างไม่อยากเชื่อ “พี่กำลังหมายถึง… แคทเธอรีน… เหรอ?”

“ยังดีที่แกจำเธอได้ ฉันแค่ไม่อยากรู้สึกว่าตัวเองรังแกคนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ หลังจากที่ฉันจัดการกับแกไปแล้วก็แค่นั้น” ฌอนยืนขึ้นเต็มความสูง

วิลลี่รู้วิธีที่ฌอนจะใช้เป็นอย่างดี ร่างของเขาเกร็งด้วยความกลัว เขาคลานขึ้นมาด้วยความยากลำบาก แล้วคุกเข่าลงบนพื้นพลางก้มหัวอ้อนวอนฌอน “ขอโทษครับ พี่ฌอน! ผมไม่ทราบจริง ๆ มันเป็นความผิดของผมเอง ผมมันตาบอด ปล่อยผมไปเถอะครับ...”

ฌอนเตะเขาอัดเข้ากับกำแพงอย่างแรง วิลลี่กระอักเลือดออกมาเต็มปาก

“ในเมื่อแกควบคุมไอ้นั่นของแกไม่ได้ ฉันก็จะทำลายมันให้แกเอง” ฌอนก้าวเข้ามาหาเขา

“อย่า” วิลลี่สั่นไปทั้งร่าง “พี่ฌอน ผมจะไม่ทำมันอีกแล้ว ถ้าพี่ทำลายมัน คุณย่าจะต้องหัวใจแตกสลายเพราะท่านรักผม คุณปู่ด้วย คุณปู่ก็จะโกรธ”

“งั้นก็บอกมา ว่าฉันจะทำอะไรเพื่อเป็นการระบายอารมณ์ได้บ้าง?” ฌอนกระทืบลงไปตรงเป้าของอีกฝ่าย

น้ำตาไหลอาบแก้มของวิลลี่ด้วยความเจ็บปวด เขาจับขากางเกงของฌอนเอาไว้ พลางอ้อนวอนขอร้อง “ไม่ ไม่ พี่จะทุบตีผมเท่าไรก็ได้ตามที่พี่ต้องการ พรุ่งนี้ผมจะไปคุกเข่าขอร้องให้คุณโจนส์ยกโทษให้ผม”

“ดี จำคำพูดของแกเอาไว้ให้ดี”

ฌอนหันไปพูดกับลูกน้องของเขา “ในเมื่อเขาชอบมั่วกับผู้หญิงไปทั่วดีนัก ก็ถอดเสื้อผ้าของเขาออกให้หมด แล้วให้เขาออกไปอยู่นอกระเบียง ปล่อยให้เขาตากลมสักคืน”

ความสั่นสะท้านไหลผ่านกระดูกสันหลังของวิลลี่ ก่อนหน้านี้แคทเธอรีนก็ถอดเสื้อผ้าของเขา แล้วปล่อยให้เขานอนอยู่บนพื้นเย็น ๆ กว่าครึ่งชั่วโมงจนทำให้เขาเป็นหวัด ที่แย่ยิ่งไปกว่านั้นคือเขาจะต้องออกไปรับลมเย็นอยู่ตลอดทั้งคืน ตอนนี้ก็เที่ยงคืนแล้ว และอากาศข้างนอกก็ลดอุณหภูมิลงจนเหลือเพียงศูนย์องศา พวกเขาสองคนโหดร้ายจริง ๆ

“นอกจากนี้ ถ้าคุณไม่คุกเข่าขอโทษคุณชายฮิลล์ พวกเขาจะไล่คุณออกจากการเป็นคณะกรรมการบริหารอีกด้วย”

แคทเธอรีนกระชากผ้ากันเปื้อนออกทันที “ฉันกำลังไปค่ะ”

เมื่อวางสายแล้ว เธอก็วิ่งไปที่ประตูเร็วเหมือนลม

“อาหารเช้าผมล่ะ?”

ฌอนที่สวมชุดนอนสีดำเดินลงมาข้างล่างพลางหาวอย่างเกียจคร้าน ไม่ว่าเขาจะสวมอะไรก็ตาม เขาก็ดูดีไปหมดด้วยร่างกายที่กำยำของเขา

“มีเรื่องเกิดขึ้นที่บริษัทค่ะ ป้าลินดาจะทำอาหารให้คุณนะคะ” แคทเธอรีนรีบเปลี่ยนรองเท้าแล้วรีบออกจากวิลล่า

คิ้วของฌอนขมวดเข้าหากันแน่น นานแล้วที่เขาไม่ได้ทานอาหารเช้าที่เธอทำให้