คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 222

แคทเธอรีนพูดอะไรไม่ออก

เธอก้มหน้าลงโดยไม่พูดอะไรสักคำ

“ขึ้นไปนอน ไม่ต้องคิดมากแล้ว เพราะคุณได้ถ่ายรูปแบบนั้นของเขาเอาไว้แล้ว ตระกูลฮิลล์เป็นห่วงศักดิ์ศรีของพวกเขามากที่สุด” ฌอนพูดแบบขอไปทีไม่ได้ตั้งใจจะปลอบเธอจริง ๆ จัง ๆ

“จริงเหรอคะ?” แคทเธอรีนไม่ค่อยแน่ใจเรื่องนี้ “แต่ฉันไม่คิดว่าวิลลี่จะเป็นคนที่ยอมรับอะไรก็ตามที่ทำให้เขาเสียเปรียบแบบนั้นได้หรอกนะคะ ฉันเองก็ฟาดเขาจนยับเลยค่ะ”

“คุณไม่รู้ว่าพวกผู้ชายรักศักดิ์ศรีมากแค่ไหนเมื่อเทียบกับผู้หญิง คุณไม่ใช่ผู้ชาย คุณเลยไม่เข้าใจ ผมท้าเลยว่าเขาไม่กล้าตามหาคุณหรอก คุณจัดการเรื่องนี้ได้ดีแล้ว” ฌอนยอมรับพลางอธิบายพอเป็นพิธี

หาได้ยากที่ฌอนจะเอ่ยชมแคทเธอรีน ดังนั้นเธอจึงค่อนข้างงงเมื่อได้ยินคำเอ่ยปากชม

บางทีฌอนอาจจะพูดถูกก็ได้ เธอคงไม่เข้าใจผู้ชายจริง ๆ

“แต่จะว่าไป คุณห้ามไปถอดเสื้อผ้าผู้ชายที่ไหนอีก” หลังจากที่นิ่งไป ฌอนก็เตือนด้วยท่าทางเอาเรื่อง “แน่นอนว่า ยกเว้นผม”

แคทเธอรีนพูดไม่ออก

“ไปอาบน้ำ เดี๋ยวผมช่วยอาบ” ฌอนไม่สนใจว่าเธอจะพูดไม่ออก มือหนาโอบเอวเธอเอาไว้แล้วอุ้มเธอขึ้นข้างบนทันที

“ไม่เอานะคะ” แคทเธอรีนกรีดร้องด้วยความเขินอาย หญิงสาวทิ้งความกังวลและหวาดกลัวเอาไว้เบื้องหลัง

ค่ำคืนนั้น ฌอนใช้เวลาสักพักกว่าที่เขาจะทำให้เธอหลับได้ หลังจากเปลี่ยนไปสวมเสื้อกันลมแล้ว เขาก็ขับรถออกจากวิลล่า

...

เวลาเที่ยงคืน

วิลลี่กลับมาที่โรงแรมหลังจากที่เขาไปทำแผลที่โรงพยาบาล เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรออกด้วยความโกรธ “ทำทุกวิถีทาง พวกแกต้องทำให้แคทเธอรีนตกนรกทั้งเป็น ถ้าจะให้ดีจับเธอส่งขายตลาดมืดซะ”