คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 23

“เข้าใจแล้วคุณโจนส์ ตั้งใจทำงานให้ดีล่ะ บางทีอาจจะมีรถติดมากขึ้นหลังจากช่วงกลางวัน ถือโอกาสนี้แจกใบปลิวให้เร็วที่สุดเท่าที่คุณจะทำได้ ผมตกลงจ้างคุณเพราะผมคิดว่าความสวยของคุณอาจจะทำให้ลูกค้าสนใจได้ คุณต้องพยายามมาก ๆ นักออกแบบที่ดีจะไม่มีประโยชน์เลยถ้าไม่สามารถปิดการขายได้”

“ค่ะ ฉันเข้าใจแล้ว”

แคทเธอรีนวางสายเงียบ ๆ

ฌอนแอบชำเลืองมองเธอด้วยหางตา บนรถไม่ได้มีพื้นที่มากนัก ดังนั้นเขาจึงได้ยินการสนทนาระหว่างเธอกับเจ้านายทั้งหมด “คุณควรจะไปทำงานที่อื่นนะ”

เธอคลี่ริมฝีปากเป็นรอยยิ้มที่ขื่นขม “ไม่สำคัญหรอกค่ะว่าฉันจะทำงานกับบริษัทไหน ทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นการเริ่มต้นมักจะยากเสมอ”

เขาเคาะนิ้วเรียวของเขาลงบนพวงมาลัยโดยไม่แสดงความคิดเห็นใด ๆ เพิ่มเติม

ด้วยความบังเอิญที่พวกเขาขับรถผ่านตึกที่ดูแปลกตาทว่ามีสไตล์ที่เป็นเอกลักษณ์ “นี่เป็นตึกอะไร?” เขาถามอย่างไม่สนใจ

“ศูนย์วัฒนธรรมและเทคโนโลยีเมลเบิร์นค่ะ” มีบางสิ่งบางอย่างผุดขึ้นมาในความคิดของเธอในทันที “การก่อสร้างเพิ่งเสร็จเมื่อไม่นานมานี้ค่ะ ซัมมิทต้องการเข้าร่วมโครงการออกแบบแต่ก็ถูกบริษัทอื่นตัดหน้าไป เมื่อไม่นานมานี้ ฉันกำลังคิดที่จะทำโครงการออกแบบด้วยตัวเอง แต่ตอนนี้คงไม่มีประโยชน์ที่จะคิดถึงมันแล้ว”

“ทำไมล่ะ?”

“พวกเขากำลังจะใช้วิธีแบบเปิดประมูลค่ะ บริษัทเล็ก ๆ อย่างพวกเราไม่มีแม้แต่คุณสมบัติที่จะเข้าร่วมประมูลด้วยซ้ำ”

“เพราะเหตุผลนั้น บริษัทของคุณจึงจะไม่สามารถเสนอราคาได้”

“มันไม่จริงหรอกค่ะ” มีความมั่นใจชัดเจนในน้ำเสียงของเธอ “ฉันได้ตำแหน่งแชมป์ในรางวัล AM Award ของสหรัฐอเมริกา บริษัทนับไม่ถ้วนยื่นข้อเสนอให้ฉันไปร่วมงานกับพวกเขา แต่ในตอนนั้น เพราะว่าฉันมั่นใจว่าฉันจะได้สืบทอดธุรกิจของตระกูล ฉันจึงปฏิเสธข้อเสนอและกลับมาที่ซัมมิทค่ะ ฉันกล้าพูดได้เลยว่าในเมลเบิร์ลไม่มีใครออกแบบได้ดีไปกว่าฉันแน่นอน”

เขายกริมฝีปากขึ้นยิ้ม คิดไม่ถึงว่าผู้หญิงที่ไม่หวั่นไหวต่อคำพูดของใครง่าย ๆ ก็มีความมั่นใจในตัวเองเหมือนกัน

“ตกลง ผมจะให้โอกาสคุณเข้าร่วมการประมูล”

แคทเธอรีนยืดตัวขึ้นนั่งตัวตรง ดวงตาของเธอเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ ริมฝีปากที่เย้ายวนราวกับเยลลี่ของเธอแยกออกจากกันน้อย ๆ ราวกับไม่เชื่อกับสิ่งที่ได้ยิน “คุณพูดจริงหรือเปล่าคะ?”

“ขึ้นอยู่กับว่าคุณจะทำให้ชนะได้หรือเปล่า แสดงให้ผมเห็นถ้าคุณมีความสามารถอย่างที่คุณพูดเอาไว้จริง ๆ” เขาเลิกคิ้วขึ้นขณะที่ดวงตาของเขายังมองไปที่ถนน

“ฌอนนี่ คุณดีที่สุด...”

เธอมักจะเรียกเขาด้วยชื่อนี้เสมอ – บางครั้งก็นุ่มนวล บางครั้งก็พยายามที่จะประจบประแจงเขา อย่างไรก็ตามนี่เป็นครั้งแรกที่น้ำเสียงของเธอฟังดูดีใจจริง ๆ เธอไม่เคยแม้แต่จะรู้ว่ามีความเจ้าชู้เจืออยู่ในน้ำเสียงของเธอ

เขาอดไม่ได้ที่จะหันไปด้านข้างเพื่อมองผู้หญิงคนนั้น ดวงตากลมโตที่เป็นประกายสดใสอยู่เหนือพวงแก้มที่โดนแดดของเธอ มันยากที่จะบรรยายความมีเสน่ห์และเย้ายวนที่ปรากฏอยู่บนใบหน้าของเธอออกมาเป็นคำพูดได้

เขาเบือนหน้าหนีทันที นิ้วของเขาโบกไปมาอย่างเก้ ๆ กัง ๆ เพื่อปลดกระดุมที่อยู่ใกล้กับคอเสื้อของเขา ในขณะที่จู่ ๆ เขาก็รู้สึกได้ถึงความร้อนที่เพิ่มขึ้นในร่างกายของเขา

“ถ้าคุณคิดแบบนั้นจริง ๆ ค่อยทำอาหารอร่อย ๆ ให้ผมทีหลัง”

“ได้เลยค่ะ ฉันสามารถทำอาหารได้ทุกอย่างตามที่คุณขอค่ะ”

หลังจากที่อยู่ด้วยกันมาได้สักระยะหนึ่งแล้ว เขารู้แล้วว่าเธอทำอาหารเก่ง เมื่อคิดถึงอาหารจานพิเศษที่เธอทำก่อนหน้านี้ เขาก็รู้สึกท้องร้องด้วยความหิว

อย่างไรก็ตาม เขากลัวเสียศักดิ์ศรีมากเกินกว่าที่จะบอกความต้องการของเขา

“จอดตรงนี้สักครู่ค่ะ ฉันจะไปซื้อหมูสามชั้น” จู่ ๆ เธอก็พูดขึ้นเมื่อพวกเขาขับรถมาใกล้ย่านนั้น

มีประกายฉายแววออกมาจากดวงตาสีเข้มของเขา เธอจับได้แม้ว่ามันจะเกิดขึ้นในช่วงระยะเวลาสั้น ๆ ก็ตาม

เธอเม้มริมฝีปากเพื่อกลั้นยิ้มขณะที่ลงจากรถ ซาตานเหมือนลูกแมวที่หิวโหยที่รอคอยอาหาร

อืม เขาและฟัดจ์มีความคล้ายกันเล็กน้อยเมื่อตัดสินด้วยสายตา น่าเอ็นดูอะไรอย่างนี้!

ฌอนไม่เคยบอกมาก่อน ทว่าอย่างไรก็ตามแคทเธอรีนก็รู้ว่าหมูย่างเป็นอาหารจานโปรดของเขา

เมื่อมองดูร่างของเธอที่กำลังเดินไปยังร้านขายเนื้อ เขาจึงเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ของเขาด้วยรอยยิ้มจาง ๆ และโทรหาเชส “ช่วยใช้เส้นสายเพื่อให้ แคทเธอรีน โจนส์ จากอิมพีเรียล ดีไซน์ สามารถเข้าร่วมการประมูลของศูนย์วัฒนธรรมและเทคโนโลยีเมลเบิร์นหน่อยสิ”

เรื่องนี้ทำให้เชสแปลกใจ “ฉันไม่เคยรู้จักบริษัทบ้านั่นเลย นายพยายามจะช่วยแคทเธอรีนจริง ๆ เหรอ? นี่ไม่ใช่นิสัยของนายเลยนะฌอน”

“นิสัยของฉันเป็นอย่างไร?”

“...”

เชสยังคงเงียบทว่าคิดในใจว่า ‘นิสัยแบบผู้ชายเย็นชาและใจร้ายใจดำน่ะสิ’