คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 240

เจฟฟี่รู้สึกสั่นสะท้านเมื่อลมหนาวพัดผ่านเข้ามา นี่เป็นครั้งแรกที่ความรู้สึกเสียใจเกิดขึ้นในหัวใจของเขา

เห็นได้ชัดว่ามันเคยเป็นบ้านที่ดี มันถูกทำลายลงในเวลาแค่สามเดือนได้อย่างไร?

วันต่อมา เจฟฟี่ได้รับโทรศัพท์ว่าเขาถูกไล่ออกจากการเป็นคณะกรรมการของฮัดสัน

เขารีบไปที่บริษัทด้วยความโกรธอย่างเต็มที่ แต่การ์ดรักษาความปลอดภัยที่ประตูไม่ให้เขาเข้าไป และไล่เขาออกมา

ด้วยไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน เจฟฟี่จึงเมาอยู่ที่บาร์และกลับบ้านไปตอนเที่ยงคืน

คืนนั้นเอง เขาผลักประตูของวิลล่าออกอย่างเมามาย ไม่มีแสงสว่างมาจากด้านใน และมีเพียงแสงสว่างของพระจันทร์อันเหน็บหนาวที่ไหลเข้ามาเติมผ่านทางหน้าต่างจากพื้นจรดเพดาน

มีรถเข็นวีลแชร์คันหนึ่งตั้งอยู่กลางห้องนั่งเล่น และบนนั้นก็มีหญิงชราคนหนึ่งซึ่งมีหลังค่อม และผมเผ้าดูกระจัดกระจาย ร่างนั้นดูน่ากลัวเป็นพิเศษ

เจฟฟี่รู้สึกกลัวมากจนขาของเขาอ่อนแรง เขาหันหลังและพยายามจะหนี

อย่างไรก็ตาม ประตูกลับกระแทกปิดเสียงดังจากด้านหลังของเขา และห้องนั่งเล่นก็มืดลง

“แม่...” เจฟฟี่คุกเข่าลงบนพื้นด้วยความตกใจกลัว และสั่นเทิ้มไปทั้งตัว

“ลูกชาย ทำไมแกถึงกลัวฉันล่ะ?”

รถเข็นค่อย ๆ เคลื่อนไปข้างหน้าอย่างช้า ๆ และเสียงของหญิงชราก็ดังขึ้น

เจฟฟี่คลานกลับมาด้วยความกลัว “แม่ แม่ อย่าเข้ามา ได้โปรด ไม่ใช่ผมที่ทำร้ายแม่ แม่จับผิดคน”

“ไม่ใช่แกที่ทำร้ายฉันอย่างนั้นเหรอ?” เสียงหัวเราะที่น่าขนลุกของหญิงชราดังก้องอยู่ในห้องนั่งเล่น “แกทำเพื่อหุ้นและเงิน แต่แกไม่ได้ทำร้ายฉันอย่างนั้นเหรอ? ไม่ใช่ฉันที่ดูแลแกตั้งแต่แกยังเด็กเหรอ? โลกหลังความตายไม่ยอมรับฉัน ดังนั้นฉันจึงทำได้เพียงแค่กลับมาหาแก ลูกชาย”

รถเข็นเข้ามาใกล้เขาเรื่อย ๆ เจฟฟี่คุกเข่าลงกับพื้นและก้มหัวอย่างแรง น้ำตาและน้ำมูกไหลลงบนใบหน้าของเขา “แม่ ผมผิดไปแล้ว ผมผิดไปแล้ว ผมหลงผิด แต่ผมไม่ได้อยากที่จะทำร้ายแม่ แซลลี่ แซลลี่เป็นคนใช้หมอนกดทับแม่ แม่ต้องไปหาเธอแทน”