แคทเธอรีนไม่เห็นเขาโกรธขนาดนี้มานานมากแล้ว เธอรีบวางสายโทรศัพท์และอธิบายกับเขา “คุณเห็นรูปพวกนั้นแล้วใช่ไหมคะ? อย่าเข้าใจผิด...”
“เข้าใจผิด? ผมจะเข้าใจผิดได้ยังไง?”
ฌอนหยิบโทรศัพท์จากมือของเขาแล้วโยนมันไปที่เธอ ม่านตาดำของเขาเต็มไปด้วยความผิดหวัง ความขยะแขยง และความเกลียดชัง
“ดูรูปที่น่ารังเกียจพวกนี้ด้วยตัวคุณเอง คุณบอกว่าคุณไม่ได้ชอบเวสลีย์ โลว์ยอนส์ แต่คุณกลับกอดเขาไว้แน่น และแม้กระทั่งถอดเสื้อผ้าของเขาออก แคทเธอรีน โจนส์ ทำไมคุณไร้ยางอายขนาดนี้?”
โทรศัพท์ของเขากระแทกหน้าอกของเธออย่างแรง มันเจ็บ แต่ไม่มากเท่าหัวใจของเธอ
จะมีผู้ชายกี่คนที่สามารถสงบอยู่ได้ ถ้าพวกเขาเห็นรูปพวกนี้? เขาถูกเธอนอกใจ
“ไม่นะคะ ฉันถูกจัดฉาก! คืนนั้น รีเบคก้า โจนส์ บังคับให้ฉันดื่ม แล้วเวสลีย์ โลว์ยอนส์ ก็มาช่วยฉันไว้ ไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเราเลยนะคะ”
แคทเธอรีนส่ายหัว และรู้สึกหายใจไม่ออกขณะที่เธออธิบาย “ฉันแช่ตัวในน้ำเย็นตลอดทั้งคืนเลยนะคะ”
“นี่คุณคิดว่าผมเป็นคนโง่เหรอ?”
เสียงหัวเราะเย็นชาน่าขนลุกดังออกมาจากลำคอของฌอน “ตอนผมเผชิญกับสถานการณ์แบบนั้น แม้กระทั่งผู้ชายแบบผมก็ไม่สามารถอดทนได้ ผมต้องไปโรงพยาบาล และรับการฉีดยาเพื่อให้รู้สึกดีขึ้น แต่คุณพูดว่า คุณเอาชนะมันด้วยการแช่ตัวในน้ำเย็น?”
“ฉันกำลังบอกความจริง” แคทเธอรีนข่มความคับข้องใจเอาไว้ และพยายามอธิบาย “ฉันสาบานได้...”
“หุบปาก! แคทเธอรีน โจนส์ ผมไม่เข้าใจคุณจริง ๆ!” ทันใดนั้นฌอนก็จับคางของเธอแน่น “คุณแกล้งทำเป็นบริสุทธิ์และใสสะอาดต่อหน้าผม บอกว่าคุณกลัว... สนุกไหมที่ทำให้ผมเป็นคนโง่?!”
“ผมขอถามคุณ รูปพวกนี้ถูกถ่ายเมื่อไหร่? ผมจำได้ว่า… ผมไปฮ่องกงไม่กี่วัน และป้าลินดาบอกว่าคุณไม่ได้กลับมาเลย ตลอดทั้งคืน...”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ!
อ่านถึงบท 295 แล้วจ้า หงุดหงิดกับพระนางแล้วคือำนพระเอกเหมือนจะเก่ง ฉลาดนะ แต่ก็แอบผิดหวังอะ อคติเกิน...
โบะบะมากแม่ 5555...
นัดจริงหรือนัดปลอมละทีนี้ 555555555...