คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 250

เฮดลีย์หลบด้วยความรังเกียจ “อย่าจับผม ผมเกลียดสิ่งสกปรก อย่าหนีเขามาก เขาแค่ดูแก่แต่เขาอายุแค่ 40 และโสดมาหลายสิบปีเพราะเขาไม่สามารถหาภรรยาได้ คุณจะตามเขากลับไปที่ชนบทและให้กำเนิดลูกแก่เขา”

จากนั้นเฮดลีย์ก็ออกไป ทิ้งรีเบคก้าไว้ข้างหลัง เธอร้องไห้อย่างหมดอาลัยตายอยาก แต่ไม่มีใครสนใจเธอ

ตอนนั้นเอง เธอรู้สึกเสียใจอย่างแท้จริง เธอไม่ควรบังคับให้แคทเธอรีน โจนส์ ออกจากบ้านในตอนนั้น เธอไม่ควรผลักคุณย่าโจนส์ตกบันได

อย่างไรก็ตาม ไม่มียาสำหรับความเสียใจบนโลกใบนี้

…

ที่ทางเข้าของสถานีตำรวจ

แคทเธอรีนเพิ่งบันทึกคำสารภาพของเธอเสร็จ เธอก็ได้ยินใครบางคนเรียกชื่อเธอทันที

“แคทเธอรีน”

เธอหันกลับมาเห็นเวสลีย์ที่กำลังเดินเข้ามาหาเธอด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า อากาศหนาวและมีผ้าพันคอลายสกอตต์พันอยู่รอบคอของเขา มันทำให้เขาดูเป็นสุภาพบุรุษ

“ช่างเป็นเรื่องบังเอิญ ทำไมคุณมาอยู่ที่นี่?” แคทเธอรีนฝืนยิ้มเพื่อทักทายเขา ทุกครั้งที่เธอเจอเขา เธอก็จะจำเกี่ยวกับรูปพวกนั้น และภาพความขัดแย้งระหว่างฌอนและเธอ

“พวกญาติที่บ้านทำอะไรบางอย่าง ดังนั้นผมจึงมาประกันตัวพวกเขา” เวสลีย์มองอย่างช่วยไม่ได้ “ผมได้ยินมาว่าเจฟฟี่ โจนส์ และแซลลี่ เลนนอน ถูกจับเมื่อไม่นานมานี้ คุณ...”

“ใช่ค่ะ ตำรวจโทรหาให้ฉันมาให้การที่นี่ คดีจะถูกย้ายไปแผนกตุลาการอาทิตย์หน้าจากนั้นพวกเขาทั้งสองจะถูกพิพากษาในที่สุด”

“ยินดีด้วย ในที่สุดเธอก็แก้แค้นให้คุณย่าได้แล้ว” เวสลีย์รู้สึกดีใจกับเธอ