คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 26

“ใช่ค่ะ นี่คือแบบร่างของฉันค่ะ บอกฉันหน่อยสิคะว่าคุณคิดว่าเป็นอย่างไร”

แคทเธอรีนเปิดแล็ปท็อปและส่งให้กับเขา

มีความลึกลับฉายแววผ่านดวงตาสีเข้มของเขา เมื่อมองแวบแรก เขารู้สึกราวกับว่าเขากำลังเดินทางผ่านอุโมงค์กาลเวลาในอวกาศที่รายล้อมไปด้วยแสงจากดวงดาวที่เป็นประกายระยิบระยับ

เธอเริ่มอธิบายแนวคิดเบื้องต้นของการออกแบบ “นี่คือแบบร่างที่มีชื่อว่า ‘Cosmic Eye’ ดูสิคะ คุณคงไม่คิดว่าจะมีเนบิวลานับไม่ถ้วนที่นี่ที่มีความคล้ายคลึงกับดวงดาวระยิบระยับใช่ไหมคะ? ฉันเชื่อว่าเป้าหมายหลักของเราในอนาคตคือการจำลองการเดินทางในอวกาศ ทั้งหมดนี้คือโลกมิติที่สี่ โดยใช้การออกแบบสไตล์เอสเชอร์...”

เขาฟังด้วยความตั้งใจขณะที่เธออธิบายรายละเอียดด้วยความตกอกตั้งใจ ทว่าดวงตาของเขายังเรียบนิ่งราวกับผืนน้ำ แม้ว่าลึก ๆ แล้วเขาจะแอบรู้สึกประหลาดใจอยู่บ้างเหมือนกัน

ความคิดสร้างสรรค์นี้ที่พร้อมให้สัมผัสการสำรวจ เหมาะสมที่สุดสำหรับการออกแบบตกแต่งภายในศูนย์เทคโนโลยี

แท้ที่จริงแล้วที่ผ่านมาเขาประเมินเธอต่ำไป เขาคิดไม่ถึงว่าหญิงสาวที่คาบช้อนเงินช้อนทองมาเกิดจะมีความรู้เรื่องการออกแบบเป็นอย่างดี อย่างไรก็ตามความสามารถของเธอเกินความคาดหมายไปมาก

เธอเก่งกว่านักออกแบบที่มืชื่อเสียงหลายคนที่เขาเคยร่วมงานด้วยมาก่อน

ผู้หญิงคนนี้มีพรสวรรค์ในด้านนี้เป็นอย่างมาก

มีเสน่ห์ดึงดูดใจบางอย่างเมื่อเธอจดจ่ออยู่กับงาน

“คุณคิดว่าเป็นอย่างไรบ้างคะ?”

แคทเธอรีนกระพริบตามองเขาด้วยความกระตือรือร้นหลังจากที่สาธยายการออกแบบของเธอ แววตาในดวงตาของเธอแสดงให้เห็นว่าเธอกำลังต้องการคำชมเชยอย่างแน่นอน

“เก่งมาก” ฌอนพูดขึ้นอย่างเรียบง่าย โดยแสร้งทำเป็นไม่เห็นความตื่นเต้นภายในดวงตาของเธอ

เธอยู่ริมฝีปากเข้าหากันกับคำพูดของผู้ชายคนนั้นขณะที่เธอคิดว่าไอเดียของเธอยอดเยี่ยม “คุณคิดว่าฉันจะมีโอกาสไหมคะ?”

“อย่ามั่นใจในตัวเองมากจนเกินไป มีคนที่มีความสามารถเหนือกว่าเราเสมอ” เขาทำให้ความกระตือรือร้นของเธอหดหาย

“...”

เธอรู้สึกผิดหวังกับการที่ไม่ได้รับคำชมตามที่คาดเอาไว้ ดูเหมือนบทสนทนาจะจบลงแล้ว

“ฉันจะต้องชนะอย่างแน่นอนค่ะ”

เธอปิดแล็ปท็อปพร้อมกับการพยักหน้ายืนยันก่อนที่จะหันหลังเดินจากไป ผมยาวที่รวบเป็นหางม้ากวัดแกว่งอยู่ในอากาศอย่างภาคภูมิใจ โดยที่เธอไม่รู้ว่าผู้ชายที่อยู่ข้างหลังของเธอมีรอยยิ้มจาง ๆ ปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของเขา

...

วันรุ่งขึ้น ประธานเยทส์หยุดรอยยิ้มของเขาไม่ได้ เมื่อแคทเธอรีนแสดงแบบร่างของเธอกับเขา เขาตัดสินใจเลือกแบบร่างของเธอในตอนนั้น

ใบหน้าของเฮนรี่เป็นสีแดงด้วยความโกรธ เขาก้มศีรษะลงหลบหน้าคนอื่นเพื่อจะได้ไม่สังเกตเห็นใบหน้าบูดบึ้งของเขา

วันประมูล แคทเธอรีนรีบไปที่นั่น

เมื่อไปถึง เธอสังเกตเห็นรีเบคก้าและทีมของเธอลงจากรถของบริษัท

เธอรู้สึกอัดอั้นตันใจ รู้สึกแปลกใจที่เห็นใบหน้าที่คุ้นเคยเป็นหัวหน้าใหม่ของพวกเขา

คนที่เคยทำงานเคียงข้างเธอ ตอนนี้กำลังเดินตามหลังรีเบคก้าอย่างสนิทสนม พวกเขามองดูเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความดูถูกและเยาะเย้ย

“นี่ ดูสิ เป็นนักออกแบบคนเก่งของเรานี่เอง แคทเธอรีน โจนส์ เธอถูกไล่ออกจากตำแหน่งแต่ยังโผล่มางานประมูลอย่างนั้นเหรอ? หน้าด้านหน้าทนอะไรอย่างนี้” เจมส์พูดขึ้นอย่างเยาะเย้ย

“ฉันมาที่นี่ในฐานะตัวแทนของบริษัทที่ฉันกำลังทำงานอยู่” เธอตอบด้วยความเย็นชา “หัวเราะไปเถอะ แต่คุณควรจะรู้ถึงความสามารถของฉัน”

“ความสามารถเหรอ?” เขาเย้ยหยัน “ที่เธอรักษาตำแหน่งของเราเอาไว้ได้ก็เพราะท่านประธาน เธอหมดความสำคัญหลังจากที่ออกจากซัมมิทไปแล้ว”

“เจมส์ อย่าพูดแบบนั้น เธอเป็นน้องสาวของเรา” รีเบคก้าพูดติดตลก “เคธี่ วันนี้เธอเป็นตัวแทนของบริษัทไหน? เราอาจจะเป็นคู่แข่งกันก็ได้”