คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 26

“ใช่ค่ะ นี่คือแบบร่างของฉันค่ะ บอกฉันหน่อยสิคะว่าคุณคิดว่าเป็นอย่างไร”

แคทเธอรีนเปิดแล็ปท็อปและส่งให้กับเขา

มีความลึกลับฉายแววผ่านดวงตาสีเข้มของเขา เมื่อมองแวบแรก เขารู้สึกราวกับว่าเขากำลังเดินทางผ่านอุโมงค์กาลเวลาในอวกาศที่รายล้อมไปด้วยแสงจากดวงดาวที่เป็นประกายระยิบระยับ

เธอเริ่มอธิบายแนวคิดเบื้องต้นของการออกแบบ “นี่คือแบบร่างที่มีชื่อว่า ‘Cosmic Eye’ ดูสิคะ คุณคงไม่คิดว่าจะมีเนบิวลานับไม่ถ้วนที่นี่ที่มีความคล้ายคลึงกับดวงดาวระยิบระยับใช่ไหมคะ? ฉันเชื่อว่าเป้าหมายหลักของเราในอนาคตคือการจำลองการเดินทางในอวกาศ ทั้งหมดนี้คือโลกมิติที่สี่ โดยใช้การออกแบบสไตล์เอสเชอร์...”

เขาฟังด้วยความตั้งใจขณะที่เธออธิบายรายละเอียดด้วยความตกอกตั้งใจ ทว่าดวงตาของเขายังเรียบนิ่งราวกับผืนน้ำ แม้ว่าลึก ๆ แล้วเขาจะแอบรู้สึกประหลาดใจอยู่บ้างเหมือนกัน

ความคิดสร้างสรรค์นี้ที่พร้อมให้สัมผัสการสำรวจ เหมาะสมที่สุดสำหรับการออกแบบตกแต่งภายในศูนย์เทคโนโลยี

แท้ที่จริงแล้วที่ผ่านมาเขาประเมินเธอต่ำไป เขาคิดไม่ถึงว่าหญิงสาวที่คาบช้อนเงินช้อนทองมาเกิดจะมีความรู้เรื่องการออกแบบเป็นอย่างดี อย่างไรก็ตามความสามารถของเธอเกินความคาดหมายไปมาก

เธอเก่งกว่านักออกแบบที่มืชื่อเสียงหลายคนที่เขาเคยร่วมงานด้วยมาก่อน

ผู้หญิงคนนี้มีพรสวรรค์ในด้านนี้เป็นอย่างมาก

มีเสน่ห์ดึงดูดใจบางอย่างเมื่อเธอจดจ่ออยู่กับงาน

“คุณคิดว่าเป็นอย่างไรบ้างคะ?”

แคทเธอรีนกระพริบตามองเขาด้วยความกระตือรือร้นหลังจากที่สาธยายการออกแบบของเธอ แววตาในดวงตาของเธอแสดงให้เห็นว่าเธอกำลังต้องการคำชมเชยอย่างแน่นอน

“เก่งมาก” ฌอนพูดขึ้นอย่างเรียบง่าย โดยแสร้งทำเป็นไม่เห็นความตื่นเต้นภายในดวงตาของเธอ

เธอยู่ริมฝีปากเข้าหากันกับคำพูดของผู้ชายคนนั้นขณะที่เธอคิดว่าไอเดียของเธอยอดเยี่ยม “คุณคิดว่าฉันจะมีโอกาสไหมคะ?”

“อย่ามั่นใจในตัวเองมากจนเกินไป มีคนที่มีความสามารถเหนือกว่าเราเสมอ” เขาทำให้ความกระตือรือร้นของเธอหดหาย

“...”

เธอรู้สึกผิดหวังกับการที่ไม่ได้รับคำชมตามที่คาดเอาไว้ ดูเหมือนบทสนทนาจะจบลงแล้ว

“ฉันจะต้องชนะอย่างแน่นอนค่ะ”

เธอปิดแล็ปท็อปพร้อมกับการพยักหน้ายืนยันก่อนที่จะหันหลังเดินจากไป ผมยาวที่รวบเป็นหางม้ากวัดแกว่งอยู่ในอากาศอย่างภาคภูมิใจ โดยที่เธอไม่รู้ว่าผู้ชายที่อยู่ข้างหลังของเธอมีรอยยิ้มจาง ๆ ปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของเขา

...

วันรุ่งขึ้น ประธานเยทส์หยุดรอยยิ้มของเขาไม่ได้ เมื่อแคทเธอรีนแสดงแบบร่างของเธอกับเขา เขาตัดสินใจเลือกแบบร่างของเธอในตอนนั้น

ใบหน้าของเฮนรี่เป็นสีแดงด้วยความโกรธ เขาก้มศีรษะลงหลบหน้าคนอื่นเพื่อจะได้ไม่สังเกตเห็นใบหน้าบูดบึ้งของเขา

วันประมูล แคทเธอรีนรีบไปที่นั่น

เมื่อไปถึง เธอสังเกตเห็นรีเบคก้าและทีมของเธอลงจากรถของบริษัท

เธอรู้สึกอัดอั้นตันใจ รู้สึกแปลกใจที่เห็นใบหน้าที่คุ้นเคยเป็นหัวหน้าใหม่ของพวกเขา

คนที่เคยทำงานเคียงข้างเธอ ตอนนี้กำลังเดินตามหลังรีเบคก้าอย่างสนิทสนม พวกเขามองดูเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความดูถูกและเยาะเย้ย

“นี่ ดูสิ เป็นนักออกแบบคนเก่งของเรานี่เอง แคทเธอรีน โจนส์ เธอถูกไล่ออกจากตำแหน่งแต่ยังโผล่มางานประมูลอย่างนั้นเหรอ? หน้าด้านหน้าทนอะไรอย่างนี้” เจมส์พูดขึ้นอย่างเยาะเย้ย

“ฉันมาที่นี่ในฐานะตัวแทนของบริษัทที่ฉันกำลังทำงานอยู่” เธอตอบด้วยความเย็นชา “หัวเราะไปเถอะ แต่คุณควรจะรู้ถึงความสามารถของฉัน”

“ความสามารถเหรอ?” เขาเย้ยหยัน “ที่เธอรักษาตำแหน่งของเราเอาไว้ได้ก็เพราะท่านประธาน เธอหมดความสำคัญหลังจากที่ออกจากซัมมิทไปแล้ว”

“เจมส์ อย่าพูดแบบนั้น เธอเป็นน้องสาวของเรา” รีเบคก้าพูดติดตลก “เคธี่ วันนี้เธอเป็นตัวแทนของบริษัทไหน? เราอาจจะเป็นคู่แข่งกันก็ได้”

“เธอเป็นนักออกแบบของซัมมิทเหรอ?” แคทเธอรีนรู้สึกพูดอะไรไม่ออก เจฟฟี่เอาใจลูกสาวคนนี้จริง ๆ ถึงส่งโครงการนี้ให้กับเธอ รีเบคก้าเพิ่งเริ่มเรียนรู้การออกแบบไม่ถึงครึ่งปีที่ผ่านมา เธอมีความสามารถจริง ๆ อย่างนั้นหรือ?

“ถูกต้องแล้ว ฉันเป็นคนออกแบบร่างทั้งหมดด้วยตัวของฉันเอง”

มีความรู้สึกแปลก ๆ เกิดขึ้นในใจของแคทเธอรีนเมื่อสัมผัสได้ถึงรอยยิ้มที่มีความหมายที่แผ่กระจายไปทั่วใบหน้าของรีเบคก้า

“ฉันไม่เชื่อในความสามารถของเธอหรอก” เธอเยาะเย้ยขณะที่เธอสันนิษฐานว่ารีเบคก้าอาจจะไหว้วานให้คนอื่นทำงานให้

“เคธี่ ฉันรู้ว่าเธออิจฉาที่อีธานและฉันคบหากัน แต่เธอก็ไม่ควรทำให้ฉันอับอายในสถานการณ์แบบนี้” เธอพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความอัดอั้นตันใจ

“แคทเธอรีน เธอนี่มันใจร้ายใจดำจริง ๆ “ เจมส์ต่อว่าเธอ

“พวกประสาท” แคทเธอรีนไม่เดือดร้อนที่จะเถียงกับพวกเขาอีกต่อไป เธอหันหลังตั้งใจจะเดินหนี

“หยุดยืนอยู่ตรงนั้น เธอยังไปไหนไม่ได้ถ้าเธอยังไม่ขอโทษรีเบคก้า” เขาตะโกนไล่ตามหลังเธอ

“ปล่อยเธอไป เธอไม่ได้ตั้งใจ” รีเบคก้าแก้ต่าง

แคทเธอรีนรีบก้าวเดินออกมา เธอกำลังจะหมดความอดทนแล้วจัดการกับผู้หญิงเสแสร้งคนนั้น รีเบคก้าควรจะเข้าวงการบันเทิงด้วยความสามารถในการแสดงที่เป็นธรรมชาติของเธอ เธอก้าวเข้ามาผิดวงการเสียแล้ว

เธอไปรวมตัวกับประธานเยทส์และคนอื่น ๆ ที่ชั้นสอง

เขาจับฉลากให้ทีมของเขา “สล็อตของเราอยู่ต่อจากซัมมิท กรุ๊ป”

คิ้วของเธอขมวดเข้าหากันในเวลาเดียวกัน อย่างไรก็ตามเธอไม่ได้ใส่ใจกับมันมากนัก เธอมั่นใจกับความสามารถของเธอที่สุด

หลังจากนั้นไม่นานการประมูลก็เริ่มต้นขึ้น

คนแรกที่ได้นำเสนอแนวคิดของพวกเขาคือตัวแทนจากบริษัทเฟอร์นิเจอร์ในครัวเรือน แคทเธอรีนสังเกตได้ว่าประธานซอเยอร์ที่เป็นกรรมการของการจัดงานเพียงพยักหน้ารับโดยไม่ได้แสดงความสนใจออกมามากนัก

อีก 5 บริษัทตกแต่งภายในที่เหลือนำเสนอต่อจากนั้น แบบร่างของพวกเขาไม่ได้แย่ทว่าก็ไม่ได้น่าสนใจเป็นพิเศษ

ในเวลาไม่นาน รีเบคก้าก็ขึ้นไปเป็นตัวแทนของซัมมิท เธอสวมชุดสูททางการสีน้ำตาลที่ดูเรียบร้อย เธอเป็นนักออกแบบที่อายุน้อยที่สุดในบรรดาผู้นำเสนอไอเดียบนโพเดียม

ผู้ชมแสดงมีสีหน้าสบประมาทเพราะเธออายุน้อย อย่างไรก็ตาม เมื่อถึงเวลาที่เธอนำเสนอการออกแบบของเธอ ทุกคนก็ต้องตกตะลึง

แคทเธอรีนกระโจนออกจากที่นั่งด้วยความตกใจแทบจะสิ้นสติ นี่เป็นผลงานที่เธออดตาหลับขับตานอนสร้างขึ้นโดยใช้เวลากว่าครึ่งเดือน

มันไปตกอยู่ในมือของรีเบคก้าได้อย่างไร?

เธอกำมือของเธอแน่น ดวงตาของเธอลุกโชนไปด้วยความโกรธจัด

“นี่ คนที่อยู่ข้างหน้าน่ะ ช่วยนั่งลงหน่อยได้ไหม? คุณกำลังบังเราอยู่” ใครบางคนจากบริษัทอื่นตะโกนขึ้นจากด้านหลังของเธอด้วยความรำคาญ

ราวกับว่าเธอไม่ได้ยินอะไรเลย ดวงตาของเธอยังคงจับจ้องไปที่รีเบคก้าอย่างอาฆาตแค้น

รีเบคก้าเผยรอยยิ้มที่พึงพอใจในตัวเองจากโพเดียมของเธอก่อนที่จะอธิบายแนวคิดออกไป “นี่คือโลกสี่มิติที่ฉันออกแบบ มันเป็นโลกลึกลับที่ยังไม่ถูกค้นพบ”

ตอนนี้ดวงตาของประธานซอเยอร์เป็นประกายระยิบระยับ และแม้แต่คนอื่น ๆ ในกลุ่มผู้ชมก็เริ่มชื่นชมด้วยเช่นกัน “นักออกแบบอายุน้อยจากซัทมิทค่อนข้างทำได้น่าประทับใจ ไม่เลวเลย”

“ฉันได้ยินว่าเธอเป็นลูกสาวของเจฟฟี่ โจนส์ คุณหนูจากซัมมิท กรุ๊ป”

“จริงเหรอ? เธอเก่งและเฉลียวฉลาดจริง ๆ มีอนาคตที่สดใสกำลังรอเธออยู่แน่นอน”

แคทเธอรีนหัวเราะขึ้นขัดจังหวะเสียงดังเพราะเธอไม่ได้ยินอะไรอีกแล้ว “เธอกำลังพูดถึง Cosmis Eye และ Twenty Thousand Leagues Under the Sea อยู่หรือเปล่า? เป็นพื้นที่การวิจัยทางวิชาการและพื้นที่เพื่อแลกเปลี่ยนทางศิลปะโดยใช้เทคโนโลยีระดับไฮเอนด์ เช่น กำแพงม่านไฟ และแม่น้ำจากน้ำเย็น และระบบไฟLEDแบบใหม่”

ความเงียบปกคลุมไปทั่วบริเวณหอประชุม รีเบคก้าหยุดพูดชั่วขณะเพื่อมองไปที่เธอพลางขมวดคิ้วและแสดงความตกใจออกมา

“เธอรู้รายละเอียดแนวคิดของฉันได้อย่างไร?”

แคทเธอรีนเยาะเย้ย ตอนนี้เลือดที่กำลังไหลเวียนอยู่ภายในกายของเธอกำลังเดือดพล่านอยู่ใต้ผิวหนัง “มันเป็นการออกแบบและแนวคิดของฉัน เธอขโมยทุกรายละเอียดความคิดของฉันไปหมดทุกอย่าง นี่เป็นวิธีของบริษัทขนาดใหญ่ของเธอที่จะก้าวขึ้นสู่การประสบความสำเร็จสูงสุดในอุตสาหกรรมด้วยการขโมยผลงานของคนอื่นอย่างนั้นเหรอ?”