คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 260

ทันใดนั้นเอง แสงไฟก็สว่างขึ้น

จากนั้น ผ้าห่มที่เธอห่มอยู่ก็ถูกดึงออกไป น้ำเสียงเย็นชาของผู้ชายคนนั้นดังขึ้นเหนือร่างของเธอ “ตื่น”

“ฌอน ฮิลล์คะ? คุณทำอะไรของคุณ?” แคทเธอรีนลุกขึ้นนั่งอย่างงัวเงีย พลางมองไปที่เขา เธออึ้งไป ดวงตาของผู้ชายคนนั้นแดงก่ำ ทำให้เขาดูเย็นชาจนน่ากลัวขึ้นไปอีก

ฌอนมองใบหน้าไร้เดียงสาของเธอ เขายังคงจำครั้งแรกที่เขาพบเธอได้อย่างชัดเจน เช่นเดียวกับทุกคำพูด และทุกการแสดงออกอันชาญฉลาดที่เธอแสดงออกมา “ผมขอถามคุณหน่อย ในบาร์ตอนนั้น ทำไมคุณถึงมายั่วผม?”

“ทำไมจู่ ๆ คุณถึงมาถามแบบนั้นล่ะคะ?” แคทเธอรีนหลบสายตาของเขาด้วยไม่อยากจะตอบคำถาม

อย่างไรก็ตาม ฌอนไม่ยอมให้เธอหลบ เขาจับปลายคางของเธอไว้ ขณะที่ดวงตาเย็นชาของเขาก็จ้องไปที่เธอ “เพราะคุณเข้าใจผิดว่าผมเป็นน้าของอีธาน โลว์ใช่ไหม?”

เสียงวิ้งดังขึ้นในสมองของเธอ ราวกับว่าเธอถูกสายฟ้าฟาดลงกลางศีรษะ

“...”

แคทเธอรีนรู้สึกใจหาย ฌอนรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร?

ฌอนจ้องมองไปที่เธอ และสังเกตเห็นท่าทางที่เปลี่ยนไปของเธอได้อย่างชัดเจน ใบหน้าของหญิงสาวซีดเผือด มีความหวาดกลัว ความตกใจ และความสิ้นไร้หนทางอยู่ในแววตาของเธอ

เช่นเดียวกับหัวใจของเขาที่ค่อย ๆ เย็นชาขึ้นทีละนิด

วันนี้เขากลายเป็นเพียงคนโง่ เขาเชื่อว่าเธอตกหลุมรักเขาตั้งแต่แรกพบ เขาคิดมาตลอดว่าเขาได้เปรียบในความสัมพันธ์ ทว่าเธอกลับไม่ได้จริงจังกับเขาตั้งแต่แรกเริ่ม

ความรักทั้งหมดของเธอเป็นเพียงการเสแสร้ง ความอ่อนหวานน่ารักของเธอเป็นเพียงเรื่องโกหก เรื่องราวดี ๆ ทั้งหมดก็เป็นเพียงเรื่องหลอกลวง

ถึงอย่างนั้นแท้ที่จริงแล้ว หัวใจของเขากลับเต้นไม่เป็นส่ำเพราะผู้หญิงตีสองหน้าคนนี้

“ไม่… ไม่ใช่นะ...” แคทเธอรีนพูดไม่ออก ทั้งไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไร

“แผนของคุณทำให้ผมรู้สึกขยะแขยงจริง ๆ” ฌอนเขย่าร่างของเธออย่างแรง เขาใช้ทิชชู่เช็ดมือของเขาราวกับเพิ่งสัมผัสสิ่งสกปรกมา

แคทเธอรีนรู้สึกเจ็บปวดจากท่าทางที่แสดงออกของเขา “ก็ได้ค่ะ ฉันยอมรับ ตอนแรกเป็นความจริง แต่หลังจากนั้น...”

“จากนั้นคุณก็บังเอิญไปเจอกับเวสลีย์ โลว์ยอนส์ที่งานหมั้นของอีธาน แล้วคุณถึงได้รู้ว่าคุณแต่งงานผิดคน คุณเลยพูดว่าคุณอยากจะหย่ากับผมใช่ไหม?”

ระหว่างทางที่กลับมาที่บ้าน ฌอนเข้าใจทุกสิ่งทุกอย่างแล้ว เขาไม่เคยรู้มาก่อน ทว่าตอนนี้เขารู้สึกว่ามีอีกหลายอย่างที่น่าสงสัย “โชคร้ายที่ต่อมาคุณถูกตระกูลโจนส์จับไปขัง แล้วเกือบจะต้องเข้าคุก ไม่มีใครช่วยคุณได้ เพื่อนสนิทของคุณเลยทำได้เพียงมาอ้อนวอนขอร้องผมแล้วหลอกผมต่อ ให้ผมคิดว่าคุณรักผมจริง ๆ”

ริมฝีปากของแคทเธอรีนซีดลง เขาฉลาดมากจริง ๆ ทุกอย่างเป็นไปดังที่เขาคาดการณ์เอาไว้ “ค่ะ แต่ตอนที่คุณช่วยชีวิตฉันไว้ที่ไซต์ก่อสร้าง ฉันรู้สึกซาบซึ้งใจจริง ๆ นะคะ”

“หุบปากไปซะ ไม่มีอะไรเป็นความจริงที่ออกจากปากของคุณ หรือเพื่อนสนิทของคุณเลย”

ความโกรธของฌอนยิ่งทวีคูณขึ้นเรื่อย ๆ ขณะที่เขาพูด เขาไม่อาจควบคุมตัวเองได้ ทั้งยังกดเธอลงกับเตียง เขาบีบคอเธออย่างแรง “ถึงคุณจะไม่ถูกรีเบคก้าวางยาในคืนนั้น คุณก็อยากนอนกับเวสลีย์อยู่แล้วใช่ไหม? คุณไม่เบื่อหรือไง?”

“คุณคิดว่าฉันเป็นคนนี้จริง ๆ เหรอ?” ขณะที่เธอสำลักเพราะหายใจไม่ออก มุมนี้ของเขาทำให้เธอหวาดกลัว

“คุณไม่ได้เป็นแบบนั้นเหรอ? ก่อนหน้าผมอยากมีอะไรกับคุณ แต่คุณกลับผลักไสผม พอคุณรู้ว่าผมเป็นใคร คุณกลับอยากนอนกับผมขึ้นมาทันที เสียดายที่รูปถ่ายพวกนั้นทำให้ผมรู้ถึงธาตุแท้ของคุณ คุณรู้ไหมว่าคนที่มีเรื่องกับผมคนสุดท้ายลงนรกไปแล้ว?”

ฌอนโกรธจัดเหมือนสัตว์ร้าย แรงบีบของเขาเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ

ใบหน้าของแคทเธอรีนแดงก่ำ น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาของเธอ ดวงตาของเธอพร่ามัว เธอรู้สึกว่าเธอกำลังจะขาดอากาศหายใจตาย

ฌอนผลักเธอออก แล้วต่อยหมอนที่อยู่ข้าง ๆ เธออย่างแรง

ดวงตาแดงก่ำของเขามองมาที่เธอ “ผมจะไม่ฆ่าคุณ เพราะผมไม่อยากให้มือของผมต้องแปดเปื้อน”

จากนั้นเขาก็ออกจากห้อง แล้วกระแทกประตูปิดอย่างแรง

แคทเธอรีนกอดเข่าพลางก้มหน้าซุกลงในนั้น หัวใจของเธอมีแต่ความว่างเปล่า

บางที เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นคงจะผิดพลาดตั้งแต่แรกเริ่ม