คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 268

แคทเธอรีนพยุงแขนของเวสลีย์แล้วพาเขาเดินไปที่เตียง เมื่อเธอพยุงเขาขึ้นเตียง เวสลีย์ก็คว้ามือของเธอเอาไว้

เมื่อดอกไม้ไฟสะท้อนอยู่ในรูม่านตาสีเข้มของเขา มันดูเหมือนมีแสงส่องประกายอยู่ในดวงตาของเขา “เคธี่ คุณเต็มใจหมั้นกับผมจริง ๆ เหรอ? ไม่เสียใจเหรอครับ”

“ฉันเกรงว่าจะเป็นคุณที่เสียใจแทนสิคะ” แคทเธอรีนขมวดคิ้วและพูดขึ้นอย่างเอาอกเอาใจ “ฉันกำลังวางแผนว่าจะย้ายออฟฟิศของฮัดสันไปที่แคนเบอร์ราปีหน้า ฉันต้องสืบหาเบื้องหลังการเสียชีวิตของคุณแม่ของฉัน ฉันไม่รู้ว่าศัตรูในอนาคตของฉันจะมีอำนาจมากแค่ไหน...”

“ผมจะอยู่เคียงข้างคุณเอง ผมจะไปกับคุณจนสุดขอบโลกเพื่อช่วยปกป้องคุณตลอดชีวิตของผม” เวสลีย์พูดแทรกขึ้นด้วยน้ำเสียงอันแน่วแน่

แคทเธอรีนอึ้งไปสักพักหนึ่ง เมื่อคิดถึงการกระทำของเวสลีย์แล้ว เธอก็ไม่กล้าปฏิเสธและทำให้เขาเจ็บปวดได้

“ขอบคุณนะคะ”

หลังจากปีใหม่แล้ว แคทเธอรีนก็ยุ่งอยู่กับงานของเธอ

อสังหาริมทรัพย์ใหม่ของฮัดสันถูกขายออกไปได้อย่างรวดเร็ว ทำให้การเงินในบริษัทเดินสะพัดจากการซื้อขาย

เมื่อเธอจัดของเพื่อเตรียมตัวออกเดินทางในตอนเย็นวันนั้น พนักงานต้อนรับก็โทรมาหาเธอ “ผู้อำนวยการเจฟเฟอร์สันมาที่นี่ เขาพาคนที่บอกว่าเขาอยากพบคุณมาด้วย”

แคทเธอรีนรู้สึกไม่เข้าใจ คริสกลับมาจากบริสเบนหลังจากที่ช่วยเธอรวบรวมตำแหน่งประธานของเธอ แล้วทำไมเขาถึงมาที่นี่กะทันหันแบบนี้?

ห้านาทีหลังจากนั้น ประตูห้องทำงานถูกผลักให้เปิดออก

คริสเดินเข้าประตูมาและยื่นมือออกมาด้วยความสุภาพ ต่อจากนั้น ชายร่างสูงที่เปล่งประกายออร่าของความสุขุมและสง่างามเดินเข้ามา

ใบหน้าของผู้ชายคนนี้ดูมีเสน่ห์ ทว่าเธอบอกได้เลยว่าเขาเป็นชายวัยกลางคนจากรอยตีนกาที่ดวงตาของเขา ผู้ชายดูเป็นผู้ใหญ่มากที่สุดในช่วงอายุนี้

คริสเองก็ยังเป็นชายวัยกลางคนเหมือนกัน ทว่ารัศมีของเขาที่เปล่งออกมาและท่าทางของเขานั้นไม่อาจเทียบกับชายคนนี้ได้

ทันทีที่ผู้ชายคนนั้นเข้ามาให้ห้องทำงาน เขาจ้องมองไปที่แคทเธอรีนไม่กะพริบตา แววตาของเขาดูเหมือนจะสื่อถึงอารมณ์ที่หลากหลายออกมา ไม่ว่าจะเป็นความโหยหา ความสุข ความโศกเศร้า และความทุกข์ระทม

“คุณลุงคริส เขาคือ...” แคทเธอรีนเต็มไปด้วยความรู้สึกสับสน