คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 277

ฌอนยกริมฝีปากได้รูปของเขาขึ้นแล้วยิ้มออกมาน้อย ๆ “ดูเหมือนที่นี่จะไม่ต้อนรับผมนะครับ ผมน่าจะกลับได้แล้ว...”

เมื่อฌอนหันหลัง ทุกคนเริ่มตื่นตระหนก เมลานี่กอดแขนของเขาแน่นแล้วร้องโวยวาย “คุณพ่อ สั่งให้แคทเธอรีนขอโทษเดี๋ยวนี้!”

โจเอลกำมือแน่น ถ้าฌอนเดินออกไปจากบ้านตระกูลยูลหลังจากที่เขาเข้ามาได้ไม่นาน ทุกคนที่มีอิทธิพลในแคนเบอร์ราจะรู้ว่าเขาไปมีเรื่องกับตระกูลฮิลล์ ถ้าเป็นแบบนั้น ตระกูลยูลจะต้องไม่ได้รับการยอมรับในแคนเบอร์รา “เคธี่ลูก แค่… ขอโทษ”

เมื่อเขาพูดจบประโยค เขาระบายยิ้มด้วยความทุกข์ใจแล้วถอนหายใจออกมา

แคทเธอรีนตกใจจนพูดไม่ออก เธอกำมือแน่น เธอไม่เคยรู้สึกขยะแขยงใบหน้าอันหล่อเหลาของฌอนมากเท่านี้มาก่อน ตอนนั้นเธอเคยตกหลุมคนแบบเขาไปได้อย่างไร?

หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เมื่อรู้ว่าครั้งนี้เธอต้องยอม “ขอโทษนะคะ คุณชายฮิลล์ ดิฉันไม่ค่อยรู้เรื่องรู้ราวอะไรมากนัก และไม่ทราบว่าต้องวางตัวให้เหมาะสมในเมืองนี้อย่างไรค่ะ ดิฉันมาจากบ้านนอกคอกนา ดิฉันหวังว่าคุณคงไม่ลดตัวลงมาเกลือกกลั้วกับดิฉันนะคะ”

ฌอนรู้สึกโดนดูถูก

มาจากบ้านนอกคอกนาอย่างนั้นเหรอ?

เธอกล้าดีอย่างไรมาพูดจากระแทกแดกดันเขาแบบนั้น?

“เข้ามาเถอะคุณชายฮิลล์” โจเอลเปลี่ยนเรื่อง โดยหวังว่าฌอนจะลืมเรื่องราวที่เกิดขึ้น

เมื่อฌอนเดินเข้ามาในบ้าน เมลานี่ก็ยังเกาะติดอยู่กับเขา ตอนแรกเขาคิดอยากจะหลุดพ้นจากการเกาะแกะของเธอ ทว่าเขาก็เอาชนะความต้องการที่จะทำแบบนั้น หลังจากที่เห็นท่าทางไม่พอใจของแคทเธอรีน

หลังจากที่เขานั่งลงบนโซฟา เมลานี่ก็ทำเลยเถิดไปถึงขนาดซบไหล่ของเขา

แคทเธอรีนรู้สึกอัดอั้นตันใจกับภาพที่เห็น นั่นเคยเป็นที่ของเธอแต่เพียงผู้เดียว แต่ตอนนี้กลับเป็นของคนอื่นไปเสียแล้ว

ตอนนั้นผู้ชายคนนั้นเคยรักเธอจริง ๆ หรือเปล่า? เขาเปลี่ยนไปแบบนั้นได้อย่างไร?

“ตายแล้ว ทำไมคุณถึงนำของขวัญราคาแพงมามากขนาดนี้? แค่คุณชายฮิลล์มาก็พอแล้ว”