คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 281

“ฉันคิดว่าเธอจะกังวล ว่าฉันจะได้รับมรดกของตระกูลยูลเสียอีก” แคทเธอรีนยิ้มบาง

“เธอมันก็แค่คนบ้านนอก” เมลานี่เหมือนกำลังได้ยินเรื่องตลก เธอหันไปหาฌอนและพูดว่า “คุณชายฮิลล์คนโตคะ คุณไม่คิดว่าเธอหมกมุ่นอยู่ในโลกจินตนาการมากเกินไปเหรอคะ? ฉันไม่เคยให้ความสำคัญกับเธออยู่แล้ว ไม่เพียงเธอจะไม่มีการศึกษา แต่เธอยังเป็นแค่คนบ้านนอกคนหนึ่งที่ไม่รู้ว่าโลกมันเป็นยังไง”

ฌอนเหลือบมองเธอจากด้านข้าง ถ้าเขาไม่เคยรู้จักแคทเธอรีนมาก่อน เขาคงจะเห็นด้วยกับคำพูดของเมลานี่ แต่แคทเธอรีนจบการศึกษาจากหนึ่งในสถาบันที่ดีที่สุดในต่างประเทศ เธอยังชนะรางวัลด้านสถาปัตยกรรมและการออกแบบภายใน เธอดีกว่าเมลานี่ ลูกสาวอันเป็นที่รักของครอบครัวยูลผู้ซึ่งผลาญเงินพ่อแม่โดยการไปเรียนต่างประเทศ

อย่างไรก็ตาม เมลานี่ไม่ได้ตระหนักว่าเมื่อเทียบกับแคทเธอรีนแล้ว เธอเป็นคนคิดอะไรตื้น ๆ ง่าย ๆ และโง่ แคทเธอรีนสวมเสื้อแจ็คเก็ตขนเป็ดสีม่วงอ่อนธรรมดา ด้วยดวงตาที่สดใสของเธอ ฟันขาวสวย และรูปร่างผอมบาง ฌอนรู้สึกว่าเขาต้องตาบอดแน่ ๆ ที่เมื่อก่อนเปรียบเทียบเมลานี่กับแคทเธอรีน

“ใช่ ฉันก็เป็นแค่คนบ้านนอกคนหนึ่ง ขณะที่เธอเป็นพระจันทร์ที่ส่องสว่างอยู่บนท้องฟ้า ฉันไม่กล้าเปรียบเทียบกับเธอหรอก” รอยยิ้มของแคทเธอรีนดูสงบและเฉยเมยเหมือนดอกลิลลี่สีขาว

“ดีแล้วที่เธอรู้” เมลานี่ยิ้มด้วยท่าทางหยิ่งผยอง

“พอแล้ว เข้าไป...”

ฌอนเพียงแต่รู้สึกอายและหันไปยังทางเข้า

เมลานี่รีบเดินตามเขา

จากนั้นแคทเธอรีนก็ขึ้นไปบนรถและออกไป

…

ในห้องทานอาหาร มีโต๊ะที่เต็มไปด้วยอาหารน่ารับประทาน

เมลานี่วางอาหารบนจานของฌอนอย่างเอาใจใส่ แต่ยิ่งฌอนมองเธอมากเท่าไหร่ เธอก็ดูไม่น่ามองมากเท่านั้น เขายืนขึ้นและพูดว่า “ผมไม่หิว ผมขอตัว”

“คุณชายใหญ่...” เมลานี่ตกใจ “ฉันทำอะไรผิดหรือเปล่า?”

“คุณคิดว่ายังไงล่ะ? อย่าตามผมมา” ฌอนเย้ยหยันกระแทกแดกดันและหันหลังไปโดยไม่หันกลับมามอง

เมลานี่มองดูร่างสูงโปร่งของเขาจากไป เธอกระวนกระวายใจมากจนน้ำตาไหลออกมาจากตาของเธอ

ในวันนี้ เธอนัดกับเฟรยาในแคนเบอร์รา

เธอเจอเฟรยาในช่วงบ่าย

พวกเธอทั้งสองพบกันในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย และเฟรยาพาเธอไปทานร้านอาหารระดับไฮเอนด์

“ฉันรู้จักร้านนี้จากเพื่อนร่วมงาน คาเวียร์ที่นี่อร่อยมาก ถึงมันจะแพงมาก แต่ฉันสามารถเลี้ยงเธอได้” เฟรยามีความสุขมากที่พวกเธอทั้งสองสามารถกลับมาพบกันอีกครั้งที่เมืองหลวง

หลังจากสั่งอาหาร แคทเธอรีนมองเฟรยาอย่างพินิจพิเคราะห์ แม้เธอจะน้ำหนักลดลง แต่เธอก็ยังคงดูดี “เธอสบายดีไหม?”

“ค่อนข้างดีเลยล่ะ บริษัทดูแลฉันดี ทั้งยังจัดการเรื่องเรียนต่อต่างประเทศในช่วงครึ่งปีหลังให้ด้วย” เฟรยาก้มศีรษะและคนกาแฟของเธอ “มี… การติดต่อจากแพทริคไหม?”

“ไม่”