“ฉันคิดว่าเธอจะกังวล ว่าฉันจะได้รับมรดกของตระกูลยูลเสียอีก” แคทเธอรีนยิ้มบาง
“เธอมันก็แค่คนบ้านนอก” เมลานี่เหมือนกำลังได้ยินเรื่องตลก เธอหันไปหาฌอนและพูดว่า “คุณชายฮิลล์คนโตคะ คุณไม่คิดว่าเธอหมกมุ่นอยู่ในโลกจินตนาการมากเกินไปเหรอคะ? ฉันไม่เคยให้ความสำคัญกับเธออยู่แล้ว ไม่เพียงเธอจะไม่มีการศึกษา แต่เธอยังเป็นแค่คนบ้านนอกคนหนึ่งที่ไม่รู้ว่าโลกมันเป็นยังไง”
ฌอนเหลือบมองเธอจากด้านข้าง ถ้าเขาไม่เคยรู้จักแคทเธอรีนมาก่อน เขาคงจะเห็นด้วยกับคำพูดของเมลานี่ แต่แคทเธอรีนจบการศึกษาจากหนึ่งในสถาบันที่ดีที่สุดในต่างประเทศ เธอยังชนะรางวัลด้านสถาปัตยกรรมและการออกแบบภายใน เธอดีกว่าเมลานี่ ลูกสาวอันเป็นที่รักของครอบครัวยูลผู้ซึ่งผลาญเงินพ่อแม่โดยการไปเรียนต่างประเทศ
อย่างไรก็ตาม เมลานี่ไม่ได้ตระหนักว่าเมื่อเทียบกับแคทเธอรีนแล้ว เธอเป็นคนคิดอะไรตื้น ๆ ง่าย ๆ และโง่ แคทเธอรีนสวมเสื้อแจ็คเก็ตขนเป็ดสีม่วงอ่อนธรรมดา ด้วยดวงตาที่สดใสของเธอ ฟันขาวสวย และรูปร่างผอมบาง ฌอนรู้สึกว่าเขาต้องตาบอดแน่ ๆ ที่เมื่อก่อนเปรียบเทียบเมลานี่กับแคทเธอรีน
“ใช่ ฉันก็เป็นแค่คนบ้านนอกคนหนึ่ง ขณะที่เธอเป็นพระจันทร์ที่ส่องสว่างอยู่บนท้องฟ้า ฉันไม่กล้าเปรียบเทียบกับเธอหรอก” รอยยิ้มของแคทเธอรีนดูสงบและเฉยเมยเหมือนดอกลิลลี่สีขาว
“ดีแล้วที่เธอรู้” เมลานี่ยิ้มด้วยท่าทางหยิ่งผยอง
“พอแล้ว เข้าไป...”
ฌอนเพียงแต่รู้สึกอายและหันไปยังทางเข้า
เมลานี่รีบเดินตามเขา
จากนั้นแคทเธอรีนก็ขึ้นไปบนรถและออกไป
…
ในห้องทานอาหาร มีโต๊ะที่เต็มไปด้วยอาหารน่ารับประทาน
เมลานี่วางอาหารบนจานของฌอนอย่างเอาใจใส่ แต่ยิ่งฌอนมองเธอมากเท่าไหร่ เธอก็ดูไม่น่ามองมากเท่านั้น เขายืนขึ้นและพูดว่า “ผมไม่หิว ผมขอตัว”
“คุณชายใหญ่...” เมลานี่ตกใจ “ฉันทำอะไรผิดหรือเปล่า?”
“คุณคิดว่ายังไงล่ะ? อย่าตามผมมา” ฌอนเย้ยหยันกระแทกแดกดันและหันหลังไปโดยไม่หันกลับมามอง
เมลานี่มองดูร่างสูงโปร่งของเขาจากไป เธอกระวนกระวายใจมากจนน้ำตาไหลออกมาจากตาของเธอ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ!
อ่านถึงบท 295 แล้วจ้า หงุดหงิดกับพระนางแล้วคือำนพระเอกเหมือนจะเก่ง ฉลาดนะ แต่ก็แอบผิดหวังอะ อคติเกิน...
โบะบะมากแม่ 5555...
นัดจริงหรือนัดปลอมละทีนี้ 555555555...