ใบหน้าของฌอนดูเย็นชาเมื่อเขาดึงกุญแจออกมาจากกระเป๋าและโยนมันไปที่เธอ “เอาไป คุณจะได้รับการติดต่อในอนาคต”
ใบหน้าของแคทเธอรีนเปลี่ยนจากสีขาวเป็นสีแดง “คุณไม่กลัวว่าเมลานี่จะเห็นฉันเหรอ?”
“มันไม่สำคัญอะไร ถ้าเธอเห็นคุณ เธอก็เป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่ง ฉันสามารถแทนเธอด้วยคุณนายฮิลล์คนอื่นได้อย่างง่ายดาย มักจะมีคนฉลาดเสมอที่อยากได้ตำแหน่งนั้น”
ฌอนพึ่งจะพูดเสร็จเมื่อกริ่งประตูดังขึ้น
เขาเปิดประตูและเฮดลีย์ก็เข้ามาพร้อมกระเป๋าหนึ่งใบ “คุณชาย นี่เป็นเสื้อผ้าที่คุณให้ผมซื้อ แล้วก็คุณต้องเข้าประชุมบริษัทตอนเก้าโมง”
“อืม” ฌอนโยนของลงในอ้อมแขนของแคทเธอรีนและพูดว่า “ขึ้นไปชั้นบนแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้า”
แคทเธอรีนหยิบสิ่งของและเดินเข้าไปอาบน้ำ ตอนที่เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าและลงมาด้านล่าง ฌอนก็ได้ออกไปแล้ว โทรศัพท์ที่เธอฝากไว้กับร็อดนีย์เมื่อวานวางอยู่บนโต๊ะ
เมื่อเธอดูมัน เธอก็เห็นว่ามีข้อความและสายที่ไม่ได้รับจากโจเอลและเวสลีย์ แต่ไม่มีจากเฟรยา
เธอกดเบอร์ด้วยความกังวล และสายก็ถูกรับอย่างรวดเร็ว เสียงสับสนของเฟรยาดังขึ้นจากอีกด้านหนึ่ง “แคทเธอรีน ว่าไง?”
“ฉันควรจะเป็นคนพูด เธอไม่เป็นไรใช่ไหม?” แคทเธอรีนพบว่ามันแปลกมาก
“ฉัน… ฉันสบายดี” เฟรยาลูบหัวของเธอและพูดว่า “ฉันไปส่งข้อมูลเมื่อคืน แต่จบลงด้วยการเผลอหลับไปเพราะดื่มมากเกินไปหน่อย โชคดีที่คนจากบริษัทส่งฉันกลับมา ฉันจะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว”
“...”
ในที่สุดแคทเธอรีนก็เข้าใจแล้วว่าเมื่อคืนต้องเป็นแผนของร็อดนีย์แน่ ๆ เฟรยาไม่รู้เรื่องเลยจนกระทั่งตอนนี้
เมื่อคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เธอตัดสินใจที่จะไม่พูดอะไร
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ!
อ่านถึงบท 295 แล้วจ้า หงุดหงิดกับพระนางแล้วคือำนพระเอกเหมือนจะเก่ง ฉลาดนะ แต่ก็แอบผิดหวังอะ อคติเกิน...
โบะบะมากแม่ 5555...
นัดจริงหรือนัดปลอมละทีนี้ 555555555...