คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 298

แคทเธอรีนไม่รู้ว่าเขากำลังวางแผนอะไรอยู่ และทำได้เพียงตอบกลับเวสลีย์ด้วยเสียงลมหายใจถี่ “เอ่อ ดิฉันกำลังอาบน้ำและไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์”

“วันนี้คุณไม่ได้โทรหาผมทั้งวัน ผมเลยคิดถึงคุณนิดหน่อย” เวสลีย์พูดอย่างอ่อนโยน "คิดถึงผมไหมครับ?"

จู่ ๆ บรรยากาศในห้องน้ำก็ตกลงสู่จุดเยือกแข็งกระทันหัน แคทเธอรีนเบิกตากว้าง และแทบจะกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ผู้ชายคนนั้นกัดหูเธอจริง ๆ!

เธอหันมาและจ้องใบหน้าหล่อเหลาของฌอนด้วยความโกรธเกลียด เขายิ้มอย่างชั่วร้ายและอุ้มเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา เขาซุกใบหน้าของตัวเองไว้ที่คอของเธอ และจูบที่คอของเธออย่างหยาบคาย

เวสลีย์ยังคงถามต่อว่า “ทำไมคุณไม่พูดล่ะ? ไม่คิดถึงผมเหรอ?”

“ฉัน… สองสามวันที่ผ่านมาฉันยุ่งเกินไปหน่อยน่ะค่ะ” แคทเธอรีนพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะอดทน

“คุณได้ที่ดินผืนนั้นมาหรือเปล่า?”

“ไม่ค่ะ” แคทเธอรีนกัดฟันของเธอ ฌอนคนร้ายกาจขยับมาตรงหน้าเธอและจูบเธอที่ริมฝีปาก

เธอพยายามเลี่ยง แต่เขาไล่ตามเธอ

เวสลีย์ทำเสียงวิตกกังวล “น่าเสียดายที่ผมไม่ได้อยู่กับคุณแล้วช่วยอะไรคุณไม่ได้เลย”

ปากของแคทเธอรีนถูกผนึกโดยฌอน ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถพูดอะไรได้อีก เวสลีย์พูดต่อ “ผมจะไปที่แคนเบอร์ราเร็ว ๆ นี้ แล้วเราก็จะได้อยู่ด้วยกัน ตกลงไหมครับ?"

“เคธี่ ทำไมคุณไม่พูดอะไรเลยล่ะ?”

แคทเธอรีนถูกจูบของฌอนปิดกั้นไว้ และทำได้เพียงส่งเสียงในลำคอเบา ๆ เธอรีบคว้าโทรศัพท์จากมือของฌอนและพูดว่า “ฉันยังมีสิ่งที่ต้องทำที่นี่ค่ะ ฉันวางสายก่อนนะคะ”

เธอกดปุ่มวางสายอย่างรวดเร็ว และผลักฌอนออกไปอย่างแรง ดวงตาที่สวยงามของเธอเต็มไปด้วยความละอายและความโกรธ “ฌอน ฮิลล์ คุณทำมากเกินไปแล้ว!”