คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 301

8:00 น.

แคทเธอรีนเดินเข้ามาในวิลล่าพร้อมกับอ้าปากหาว

เมลานี่ที่กำลังทานอาหารเช้าอยู่ก็ลุกขึ้นทันทีพลางพูดขึ้น “คุณพ่อคะ ดูสิคะ หนูบอกคุณพ่อแล้ว ว่าเมื่อคืนเธอออกไปข้างนอกแล้วไม่กลับมาทั้งคืน ผู้หญิงดี ๆ ที่ไหนกันออกไปอยู่ข้างนอกกลางค่ำกลางคืนไม่ยอมกลับ? หนูคิดว่าเธอต้องออกไปทำเรื่องเหลวไหลข้างนอกแน่ ๆ เลยค่ะ”

“...”

แคทเธอรีนจ้องมองไปที่เธอ ทั้งเยาะเย้ยในใจ ถ้าเมลานี่ดูแลแฟนของเธอได้ดี แล้วแคทเธอรีนจะต้องเดือดร้อนไปดูแลเขากลางค่ำกลางคืนแบบนั้นไหม?

“เธอมองอะไรของเธอ? ฉันพูดอะไรผิดไปหรือไง?” เมลานี่ย้อนกลับไปตรง ๆ

“ไม่หรอก เธอพูดถูกแล้วล่ะ เพราะฉันไม่ใช่ผู้หญิงที่ดี เธอเองนี่ที่เรียกฉันว่าคนบ้านนอก และเป็นลูกนอกสมรส” แคทเธอรีนระบายยิ้มออกมาแล้วไม่สนใจเธอ แคทเธอรีนนั่งลงแล้วเริ่มรับประทานอาหารเช้าอย่างใจเย็นและเรียบร้อย

“คุณพ่อคะ คุณพ่อได้ยินที่เธอพูดไหม....”

“เลิกอ้างนู่นอ้างนี่สักที พ่อเชื่อใจแคทเธอรีน เธอมีคู่หมั้นแล้ว” โจเอลพูดขัดขึ้นด้วยสีหน้าเย็นชา “นอกจากนั้น ลูกเองก็ยังเคยออกไปเถลไถลข้างนอกตลอดทั้งคืนด้วยไม่ใช่เหรอ? ลูกยังกล้าพูดแบบนั้นกับเธออีก”

ใบหน้าของเมลานี่แดงก่ำจากความอับอายพลางกระทืบเท้าด้วยความโกรธ “คุณพ่อลำเอียงเกินไปแล้ว...”

ที่ข้าง ๆ กัน จู่ ๆ โทรศัพท์ของนิโคลาก็ดังขึ้น เธอรับโทรศัพท์และยืนขึ้นด้วยความโกรธ “อะไรนะ? ฮัดสันได้ที่ดินไป... เกิดอะไรขึ้น? ไหนคุณพูดว่าคุณชายฮิลล์คุยกับพวกเขาแล้วไง?”

แคทเธอรีนชะงักและสำลักแซนวิชที่ทานอยู่ นิโคลาวางสายแล้วชี้หน้าเธอ “แคทเธอรีน โจนส์ เธอทำบ้าอะไรลงไป? ทำไมที่ดินติดริมชายฝั่งทะเลถึงเป็นฮัดสันที่ได้ไป?”

“เป็นไปไม่ได้” เมลานี่เองก็ตกใจไม่ต่างกัน “เป็นไปได้ไหมคะ ที่มีคนอื่นกล้าเข้ามาขัดขวางคุณชายฮิลล์?”

“คุณน้าของลูกโทรหาแม่เป็นการส่วนตัวเลยนะลูก และพูดว่าเป็นอีกฝ่ายที่เกิดเปลี่ยนใจขึ้นมากะทันหัน” นิโคลาจ้องเขม็งมาที่เธอแล้วถามขึ้น “แคทเธอรีน เธอเป็นผู้หญิงคนเดียวที่เพิ่งมาที่นี่ และไม่รู้จักใครนอกจากพ่อของเธอ เธอไม่ได้ออกไปข้างนอกทั้งคืนแบบนั้น เพื่อไปทำเรื่องไม่เหมาะสมใช่ไหม? เรื่องที่ดินไม่สำคัญ แต่เธอจะมาทำให้ตระกูลยูลต้องอับอายไม่ได้”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น โจเอลเองก็ขมวดคิ้วมองไปที่แคทเธอรีน เขาไม่อยากจะเชื่อ ทว่ามีบางสิ่งบางอย่างที่เขาเองก็ไม่อาจควบคุม ซึ่งจริง ๆ แล้วมันเป็นเรื่องที่ค่อนข้างน่าสงสัย

แคทเธอรีนเงยหน้าขึ้นด้วยสีหน้าที่ใจเย็น “คุณอา คุณกำลังพูดว่าฉันไปนอนข้างนอกเมื่อคืนนี้เพื่อจัดการเรื่องที่ดินอย่างนั้นหรือคะ? ถ้าอย่างนั้น คุณคิดว่าใครที่ฉันไปหาเหรอคะ?”