คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 305

“งั้น บ่าวสาวอยากแต่งไหมล่ะ?” วาเลรี่หัวเราะออกมา “ก็ในเมื่อทุกคนมารวมตัวกันที่นี่ในวันนี้แล้ว ทำไมเราไม่ทำพิธีให้เสร็จไปเลยล่ะคะ?”

“แม่เองก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน” คุณผู้หญิงหันไปหาพ่อบ้าน “ไปเอากำไลข้อมือมาให้ฉันที”

อีเว็ตต์ การ์ดเนอร์ ลูกสะใภ้ของท่าน ถามขึ้นด้วยความอิจฉา “คุณแม่หมายถึงกำไลข้อมือที่ตกทอดกันมาจากบรรพบุรุษเหรอคะ?”

“ใช่น่ะสิ ก็ฌอนเป็นผู้สืบทอดของตระกูลฮิลล์ ดังนั้นกำไลข้อมือควรส่งต่อให้ภรรยาในอนาคตของเขาเป็นเรื่องธรรมดา” คุณผู้หญิงฮิลล์พูดพร้อมกับเผยยิ้ม

แคทเธอรีนหลุบตาลง เพราะทุกข์ใจเกินกว่าที่จะมองพวกเขาได้

ที่ด้านข้าง เมลานี่และแม่ของเธอได้สูดหายใจเข้าลึก ๆ ด้วยความตื่นเต้นไปหลายครั้งแล้ว

ในไม่ช้า กำไลข้อมือก็ถูกนำออกมา และคุณผู้หญิงฮิลล์ก็เรียกให้เมลานี่เข้ามาหา ขณะที่เธอกำลังยกมือของเมลานี่ขึ้นวางบนตักของเธอ จู่ ๆ เสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นมาจากด้านนอก

ทุกคนหันไปมองฌอนที่เดินเข้ามา เขาสวมชุดสูทสีเทาราคาแพงกับเนคไทผ้าไหมแจ็คการ์ด เขาสวมนาฬิกาเรือนหรูเอาไว้ที่ข้อมือของเขา ยามเมื่อเขาเดินเข้ามาราวกับมีสปอตไลท์สาดส่องมาที่เขา ดูสูงศักดิ์ สง่างาม และดูพิเศษ

“ทำอะไรกันอยู่ครับ?”

ฌอนมองทุกคนที่อยู่ในห้องนั่งเล่น และแม้แต่ใครบางคนจากตระกูลยูล สายตาของเขาหยุดนิ่งที่แคทเธอรีนชั่วขณะโดยไม่ขยับไปไหน ก่อนที่เขาจะเห็นกำไลข้อมือหยกอยู่ที่มือของคุณยายในที่สุด

วาเลรี่อธิบายด้วยรอยยิ้ม “คุณยายของหลานอยากจะส่งต่อกำไลข้อมือหยกที่เป็นมรดกตกทอดของตระกูลให้กับภรรยาในอนาคตของหลาน”

คิ้วเข้มได้รูปของฌอนเลิกขึ้นขณะที่ขายาวของเขาก้าวเดินไป เขาเอื้อมมือออกไปหยิบกำไลหยกจากมือของคุณยายมาเล่น

“ระวังหน่อยสิ อย่าทำตกเชียวนะ” คุณยายพูดขึ้น

ควีนนี่ยิ้มออกมา “คุณยาย ฌอนคงอยากจะมอบกำไลนี้ให้กับเมลานี่ด้วยตัวเอง”