คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 316

เลียมตกใจไปครู่หนึ่ง ท่าทางของเขาดูแปลก ๆ “ผมไม่ทราบว่าคุณโจนส์มีคู่หมั้นแล้ว”

แคทเธอรีนตอบกลับ “อื้ม ฉันรู้สึกขอบคุณจริง ๆ ที่คุณช่วยชีวิตฉันเอาไว้ในวันนั้นนะคะ คุณชายฮิลล์คนรอง”

“ด้วยความยินดีครับ ผมรู้สึกว่าฝีมือการขับรถของคุณน่าทึ่งมากเลยนะ”

เลียมขยิบตาให้กับเธอ “ดูจากเมื่อหลายวันก่อน”

“คุณขับรถเก่งมากเลยเหรอครับ?” เวสลีย์รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย

“อืม… ที่ฝีมือการขับรถของฉันดีกว่าปกติ อาจจะเป็นเพราะฉันพยายามรักษาชีวิตของตัวเองเอาไว้น่ะค่ะ” แคทเธอรีนไหวไหล่ขณะที่ฝืนยิ้มออกมา

พวกเขาทั้งสามคนพูดคุยกันเพียงสั้น ๆ หลังจากนั้นเลียมก็กล่าวลาพวกเขาและกลับไป

ความเงียบเข้ามาแทนที่ภายในห้องพักผู้ป่วย คิ้วของเวสลีย์ขมวดเข้าหากันด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน “เคธี่ครับ คุณเสียใจหรือเปล่าที่หมั้นกับผมที่เมลเบิร์น?”

“คุณเป็นอะไรไปคะ?” แคทเธอรีนรู้สึกไม่เข้าใจ

เวสลีย์มองไปที่เธอด้วยท่าทางเศร้าใจ “ผมเคยเป็นคนเก่งตั้งแต่ยังเด็ก แต่เมื่อผมมาที่แคนเบอร์รา ผมจึงได้รู้ว่าผมไม่ได้เรื่องแค่ไหน คุณชายฮิลล์คนรองเป็นคนชั้นสูงท่ามกลางหมู่คนชนชั้นสูง จู่ ๆ ผมก็รู้สึกว่าผมไม่คู่ควรที่จะอยู่กับคุณ”

แคทเธอรีนเผยยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน “คุณคิดมากเกินไปแล้วนะคะ แม้ว่าหลังจากที่กลับมาที่ตระกูลยูล ฉันเองก็เป็นแค่ลูกนอกสมรสเท่านั้น ไม่มีใครจากตระกูลที่ร่ำรวยจะยอมให้ลูกชายของเขาแต่งงานกับฉันหรอกค่ะ”

“พวกเขาคิดอะไรตื้น ๆ จนเกินไป พวกเขาไม่รับรู้ถึงด้านดีของคุณ” เวสลีย์ทัดผมที่ข้างหูของเธอ

แคทเธอรีนรู้สึกว่าตัวเองเบี่ยงตัวหลบเขาอย่างไม่รู้ตัว ทว่าเธอยังคงทนกับการกระทำนั้น

...

วันที่สาม

นิโคลาและเมลานี่มาที่โรงพยาบาลด้วยความโกรธจัด