คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 319

เรื่องนี้หมายความว่าอย่างไรกัน? มันหมายความว่าฌอนพร้อมที่จะเปิดเผยความสัมพันธ์กับเมลานี่ต่อหน้าทุกคน

ในไม่ช้าเมลานี่จะได้แต่งงานกับฌอน ด้วยเหตุนั้น ตระกูลวิคส์จะมีสถานภาพสูงกว่ามาก

“นี่ เมลานี่ ทำไมหลานถึงไม่บอกปู่ล่ะ ว่าคุณชายฮิลล์คนโตกลับมาแล้ว?” นายท่านยูลรีบไปหาเมลานี่ด้วยท่าทางอิ่มเอมมีความสุข

ฌอนและเมลานี่ถูกผู้คนห้อมล้อมอยู่ และเป็นที่ต้องการเป็นอย่างมากของบรรดาแขกเรื่อ พวกแขกที่มาพยายามประจบประแจงพวกเขา

“คุณชายฮิลล์ คุณกับเมลานี่เหมาะสมกันมากจริง ๆ”

“คุณชายฮิลล์ เป็นเกียรติอย่างสูงที่ได้พบคุณ”

“คุณหญิงยูล คุณนี่โชคดีจริง ๆ ที่มีลูกสาวน่ารักน่าเอ็นดูแบบนี้”

“...”

ในทางกลับกัน ไม่แขกคนไหนพูดคุยกับแคทเธอรีนเลย ความแปลกใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเวสลีย์ “เคธี่ครับ เขาคือ...”

“ใช่ค่ะ” แคทเธอรีนรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ เธอพยักหน้ารับและขมวดคิ้วเข้าหากัน

เธอคิดไม่ถึงว่าฌอนจะมาร่วมงานวันเกิดของคุณปู่พร้อมกับเมลานี่

ขณะที่โจเอลและนิโคลากำลังจะหย่าร้างกันในตอนนี้ ฌอนกลับมาพร้อมกับคนจากตระกูลวิคส์ ซึ่งแสดงให้เห็นได้ชัดเจนว่าเขาสนับสนุนเมลานี่

คราวก่อนเฟอร์กัสเกือบจะฆ่าแคทเธอรีน

แต่ถึงอย่างนั้น ฌอนก็ยังเข้าข้างเพราะเห็นแก่ตระกูลวิคส์

ในตอนนั้น แคทเธอรีนก็รู้สึกเย็นชาขึ้นมา หัวใจของเธอสั่นเพราะความเย็นชา ทว่าเธอพยายามอย่างสุดความสามารถในการระงับความโมโหของเธอเอาไว้

ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เธอจะเป็นศัตรูกับเขา

ภาพที่ฌอนเห็นบาดตาจนทำให้เขารู้สึกเจ็บปลาบ

ฌอนยังคงยิ้มต่อไป ทว่าแววตาของเขากลับดูเย็นชาราวกับจุดเยือกแข็ง แม้แต่บรรดาแขกเรื่อที่อยู่รอบ ๆ ตัวของเขายังสัมผัสได้ถึงความเย็นชาที่แผ่ซ่านออกมาจากแววตาของเขาได้

นายท่านยูลรับรู้ได้ว่าฌอนรู้สึกรำคาญผู้คนมากมายที่ห้อมล้อมเขาเอาไว้ ดังนั้นเขาจึงเอ่ยขึ้นในทันที “ คุณชาย เชิญมานั่งที่เก้าอี้หัวโต๊ะเถอะ อาหารจะถูกเสิร์ฟในไม่ช้านี้”

ฌอนเดินไปยังหัวโต๊ะและนั่งลง จากนั้นเมลานี่ก็นั่งลงข้าง ๆ เขา

นายท่านยูลผลักโจเอลไปหานิโคลา ทำให้เขาต้องนั่งลงข้าง ๆ เธอ เขายังเตือนโจเอลด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “คุณชายอยู่ที่นี่ด้วย หมายความว่าเขาสนใจเมลานี่ ถ้าแกกล้าหย่า ฉันจะฆ่าตัวตายต่อหน้าแก”

ด้วยความโกรธที่เดือดพล่าน โจเอลรู้สึกเจ็บปวดในอกจนพูดไม่ออก

“แคทเธอรีน พาเวสลีย์มาตรงนี้” คุณผู้หญิงยูลกวักมือเรียกแคทเธอรีน

ขณะที่แคทเธอรีนและเวสลีย์กำลังเดินไปทางนั้น ฌอนก็มองไปที่เวสลีย์อย่างเกียจคร้าน “นายเป็น...?”