คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 338

หนึ่งสัปดาห์ต่อมา

เฟรยาไปโรงพยาบาลกับแคทเธอรีนเพื่อตัดไหมออก

เชสเตอร์ไปที่ลานจอดรถเพื่อพบกับทั้งสองคนเป็นการส่วนตัว นี่เป็นครั้งที่แคทเธอรีนได้พบเขา เธอบอกได้เลยว่าเพื่อนของฌอนดูเหมือนนายแบบทุกคน

เชสเตอร์สวมเสื้อคลุมสีขาวกับแว่นตา รูปร่างของเขาสูงและดูอ่อนโยน ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาอบอุ่นและดูไม่มีพิษมีภัย ริมฝีปากของเขาเผยยิ้มออกมาทำให้เขาดูสบาย ๆ และเข้าถึงง่าย ทว่าริมฝีปากบาง ๆ นั้นก็แสดงให้เห็นว่าเขาเองก็เป็นผู้ชายที่เย็นชาและไม่สนใจใครเหมือนกัน

เฟรยาอ้าปากค้าง “วันนี้หมอดูเร้าใจแบบนี้ทุกคนหรือเปล่านะ? เขาดูเหมือนนายแบบที่โพสต์ท่าอยู่หน้ากล้องถ่ายภาพยนตร์เลย”

“คุณตลกดีนะครับ คุณลินช์” เชสเตอร์ยิ้มออกมา “ไปเถอะครับ ผมนัดหมอไว้ให้แล้ว และจะพาคุณไปที่นั่นเอง”

“ขอโทษที่รบกวนนะคะ ฉันไปเองก็ได้ค่ะ” แคทเธอรีนรู้สึกเขินอาย อย่างไรก็ตาม เธอกำลังจะไปที่แผนกสูตินรีเวชเพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตอนนั้น

เชสเตอร์ส่ายหน้าและยิ้มออกมา “แบบนั้นไม่ได้หรอกครับ ฌอนจะโทรมาบ่นผมเอาได้”

แคทเธอรีนอดที่จะคิดถึงสายที่เธอได้รับเมื่อคืนไม่ได้ ฌอนจำได้จริง ๆ และโทรมาเตือนให้เธอมาตัดไหมเย็บแผลออก

ตอนที่ทั้งสามคนกำลังจะขึ้นลิฟต์ เสียงผู้หญิงที่ฟังดูคุ้นหูก็ดังขึ้นมาจากด้านหลังของพวกเขา

“คุณชายจิวเวล...”

ทั้งสามคนหันกลับไป เรียวคิ้วของแคทเธอรีนขมวดเข้าหากันน้อย ๆ เป็นเมลานี่ ที่ข้าง ๆ เธอมีผู้หญิงที่ดูสวยสง่าซึ่งแต่งหน้าอย่างสวยงามกำลังยืนอยู่ เธอดูเหมือนมีอายุอยู่ราว ๆ สามสิบกว่า ๆ ร่างสูงเพรียวของเธอเปล่งออร่าราวกับว่าเธอใช้ชีวิตอยู่ในวงสังคมชนชั้นสูงมาเป็นเวลานานแล้ว เธอทำให้เมลานี่ดูเหมือนคนรับใช้

“ป้าลีอา ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับ”