คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 339

“ได้ครับ โทรหาผมนะ ถ้าหากคุณต้องการความช่วยเหลืออะไร”

เชสเตอร์หันหลังเดินออกไปตอนที่จู่ ๆ โทรศัพท์ของลีอาก็ดังขึ้น “อะไรนะ... พวกเขากลับมาแล้วงั้นเหรอ? ได้... ได้... ฉันจะไปที่สนามบินทันที”

หลังจากที่วางสายแล้ว ลีอาก็มอบยิ้มที่ไม่ค่อยได้เห็นบ่อย ๆ ให้กับเมลานี่ “เลียมกับฌอนเพิ่งกลับมาถึงสนามบิน ไปกันเถอะ เราจะขับรถไปรับพวกเขา แล้วค่อยกลับมาตรวจสุขภาพกันคราวหน้า”

“ค่ะคุณป้า หนูก็คิดถึงฌอนเหมือนกัน” เมลานี่มองแคทเธอรีนอย่างเยาะเย้ยแล้วรีบตามลีอาไป

เฟรยามองแคทเธอรีนด้วยความรู้สึกกังวลและเห็นอกเห็นใจ ทว่ากลับเห็นว่าสีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความใจเย็น “ไปเถอะ ลิฟต์มาแล้ว”

“ดูเหมือนว่าผมต้องไปกับคุณอีกแล้ว” เชสเตอร์ตามพวกเธอเข้ามา พลางกำมือขึ้นแล้วกระแอมเบา ๆ “เมลานี่ ยูล หมกหมุ่นอยู่กับความฝันกลางวันของตัวเอง ในหัวใจของฌอนมีแต่คุณ ปกติแล้วเราเป็นพี่น้องกับเขา และเข้าใจเขามากที่สุด ดังนั้นไม่ต้องคิดมากไปนะครับ”

“ไม่หรอกค่ะ” แคทเธอรีนยิ้มให้เขา เธอรู้สึกโล่งใจจริง ๆ ดูเหมือนว่าเลียมจะไม่เป็นไร

เมื่อเธอออกจากโรงพยาบาล เฟรยากลัวว่าแคทเธอรีนจะคิดฟุ้งซ่านอยู่คนเดียวถ้าเธออยู่ตามลำพัง เธอจึงพูดขึ้น “ไปศูนย์อาหารกัน ฉันรู้จักร้านอาหารที่มีอาหารอร่อย ๆ”

“ไปสิ ฉันยังไม่เคยทานอาหารแคนเบอร์ราที่ศูนย์อาหารเลยสักที”

ทั้งสองคนขับรถไป และสั่งกุ้งเครย์ฟิช ปู หอยนางรม เนื้อแกะเสียบไม้ และอาหารอื่น ๆ อีกมากมายเมื่อจู่ ๆ ฌอนก็โทรเข้ามา “คุณอยู่ที่ไหน?”

“... ฉันกำลังทานหอยนางรมอยู่ค่ะ” แคทเธอรีนตอบด้วยความหวั่นใจ เกรงว่าจะถูกเขาดุ อย่างไรก็ตาม เขาไม่ชอบอาหารพวกนี้

ฌอนเงียบอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดขึ้น “บอกที่ที่คุณอยู่มาครับ ผมจะไปหาคุณ”