คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 355

“ผมทำให้คุณตื่นเหรอ?” ฌอนห่มผ้าห่มให้เธอ “นอนเถอะ ดึกแล้ว ค่อยคุยกันพรุ่งนี้”

“คุณยายของคุณเป็นยังไงบ้างคะ?” แคทเธอรีนลุกขึ้นนั่งตัวตรง เผยให้เห็นชุดนอนผ้าไหมที่เธอสวมอยู่

“ท่านไม่เป็นไร แค่หมดสติจากความโกรธ และจะหายดีหลังจากได้พักผ่อนสักสองสามวัน” ฌอนลูบไล้เรือนผมยาวของเธอ

เธอหลุบแพขนตาของเธอลง และพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “ฌอนนี่คะ ปล่อยฉันไปนะคะ”

ฌอนนี่...

เธอไม่ได้เรียกเขาด้วยชื่อนี้มานานแล้ว

เมื่อทั้งคู่ยังรักกันในอดีต เธอมักจะเรียกเขาอย่างออดอ้อนด้วยชื่อนั้น

ฌอนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แคทเธอรีนลงไปคุกเข่ากับพื้น เธอมองเขาด้วยดวงตาที่เอ่อล้นไปด้วยน้ำตา

“ปล่อยฉันไป และปล่อยตัวเองไปด้วย ตกลงไหมคะ? ฉันเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนี้แล้ว ครอบครัวของคุณจะไม่อนุญาตให้คุณอยู่กับฉัน ฉันทนชีวิตแบบนี้ไม่ไหวจริง ๆ ค่ะ ผู้คนมากมายต่างเพ่งเล็งฉัน ฌอนคะ ฉันเองก็เป็นมนุษย์คนหนึ่งเหมือนกัน ฉันเหนื่อยแล้วจริง ๆ!”

หญิงสาวร่ำไห้ขณะที่พูดออกมา

ตั้งแต่เธอยังเด็ก ถึงเธอจะเทียบกับเขาไม่ได้ แต่เธอก็ถูกเลี้ยงดูมาด้วยคุณยายของเธอ เธอมีศักดิ์ศรีและความภาคภูมิใจของเธอ เธอไม่อาจไปเป็นมือที่สามในความสัมพันธ์ของใครได้ เธอทนโดนคนอื่นดูถูกเหยียดหยามไม่ได้

ทว่า ในตอนนี้ ทุกอย่างพังทลายจนหมดสิ้นแล้ว

เธอมาที่แคนเบอร์รา ทว่าเธอไม่เพียงแต่จะแก้แค้นให้เชอรีนไม่ได้แล้ว เธอยังทำให้ชื่อเสียงของเชอรีนต้องมัวหมองอีกด้วย

เธอแค่อยากกลับไปที่เมลเบิร์น เธอไม่อยากสืบเรื่องคดีความของเชอรีนอีกแล้ว

เธอเหนื่อยเหลือเกิน ปัญหาที่เกิดขึ้นในวันนี้ ได้ทำลายสิ่งสุดท้ายที่ปกป้องเธอไปแล้ว

ฌอนตกอยู่ในภวังค์ นี่เป็นครั้งที่สองของวันนี้ที่เธอคุกเข่าลงต่อหน้าเขา