คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 361

รอยยิ้มที่น่าสงสารปรากฏขึ้นบนใบหน้าของแคทเธอรีน “นั่นคือสิ่งที่คุณพ่อคิดกับหนู คุณพ่อคะ คุณพ่อเคยพยายามจะรักหนูและเข้าใจหนูบ้างไหมคะ? พูดตามตรงนะคะ หนูรู้จักฌอนมานานแล้วค่ะ เขาเป็นคนที่บังคับให้หนูอยู่กับเขา เมื่อไม่นานมานี้ เขามาบีบบริษัทของหนูและเวสลีย์ ทั้งหมดเป็นฝีมือของเขา คุณพ่อคิดว่าหนูมีความสุขกับชีวิตที่ไร้ศักดิ์ศรีแบบนี้เหรอคะ? คุณพ่อคิดว่าหนูมีความสุขกับการถูกเพ่งเล็งและถูกวิพากษ์วิจารณ์ว่าเป็นลูกนอกสมรสอย่างนั้นเหรอคะ?!”

ขณะที่หญิงสาวพูดต่อไป ท้ายที่สุดเธอพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้

โจเอลรู้สึกสับสน “อะไรกันลูก? ก่อนหน้านี้ทำไมลูกไม่บอกพ่อ?”

“จะแตกต่างกันยังไงล่ะคะ ถ้าหนูบอกคุณคุณพ่อ?” แคทเธอรีนมองเขาอย่างประชดประชัน “คุณพ่อไม่เคยปกป้องหนูได้เลย แม้กระทั่งอยู่ในบ้านของคุณพ่อ นับประสาอะไรกับต่อหน้าฌอนคะ?”

ความอึดอัดผุดขึ้นบนใบหน้าของโจเอลทีละน้อย จู่ ๆ ก็ดูเหมือนเขาจะแก่ขึ้นอีกสองสามปี

“พ่อมันใช้ไม่ได้ พ่อพาลูกมาที่แคนเบอร์รา แต่กลับปล่อยให้คนอื่นกลั่นแกล้งลูก พ่อจะไปหาฌอนเดี๋ยวนี้เลย เขาทำมากเกินไปแล้ว”

“ไม่ต้องไปหาผมหรอกครับ ผมอยู่ที่นี่แล้ว”

ประตูห้องส่วนตัวถูกเตะเปิดออก และร่างสูงที่แข็งแกร่งของฌอนก็เดินเข้ามา ยังคงมีสีหน้าเย็นชาปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลาของเขา เขาทำราวกับว่าเขาเป็นแขกที่มาสาย

“ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่ได้คะ ฌอน?” แคทเธอรีนยืนขึ้นด้วยความโกรธ “คุณสะกดรอยตามฉัน!”

“ผมไม่ได้สะกดรอยตามคุณ ผมแค่ตามคุณมาเพื่อพบคุณพ่อ”

ฌอนลากเก้าอี้มาข้าง ๆ เธอและนั่งลง ท่าทางไม่มีมารยาทของเขาทำให้โจเอลรู้สึกเดือดดาล “ใครเป็นพ่อของคุณไม่ทราบ? คุณบังคับแคทเธอรีนให้เชื่อฟังคุณในขณะที่คุณคบหาอยู่กับเมลานี่ ผมจะไม่ปล่อยให้ลูกสาวของผมแต่งงานกับผู้ชายแย่ ๆ อย่างคุณแน่นอน”

“ผมตกลงใจไว้กับแคทเธอรีนแล้ว คุณควรเข้าใจเรื่องนี้ตั้งแต่คืนก่อนนี้”

ฌอนวางมือหนาลงบนหลังมือของแคทเธอรีน พลางมองเธอด้วยแววตาที่ลึกซึ้งและอ่อนโยน “ผมอยากแต่งงานกับเธอ”

คำพูดไม่กี่คำนั้นทำให้แคทเธอรีนรู้สึกตกใจ

เธอหันไปมองเขาอย่างไม่เชื่อสายตา เขาอยากแต่งงานกับเธอจริง ๆ เหรอ?

หมายความว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เชสเตอร์พูดเป็นความจริงอย่างนั้นเหรอ?

“ไม่มีทาง!”

โจเอลตบโต๊ะด้วยความไม่พอใจ “ถ้าคุณต้องการจะแต่งงานกับเธอ ทำไมคุณถึงคบกับเมลานี่ในตอนแรก? ตอนนี้ทุกคนในแคนเบอร์รารู้ว่าเมลานี่เป็นแฟนกับคุณ และเรื่องต่อไปที่พวกเขารู้คือ คุณกำลังจะแต่งงานกับแคทเธอรีน คุณเคยคิดไหมว่าผู้คนจะพูดถึงเธอยังไง?”

“ก่อนหน้านี้ เราเกิดความเข้าใจผิดกันที่เมลเบิร์น...”

“ผมไม่สนใจ” โจเอลโบกมือ “เมื่อคุณรักใครสักคน คุณควรจะเอาใจใส่และปกป้องเธอ แทนที่จะทำให้เธอเจ็บปวด...”

คิ้วของฌอนขมวดเข้าหากันเล็กน้อย “คุณลุงโจเอล คุณลุงเองก็เคยทำให้คุณป้าเชอรีนเจ็บปวดเหมือนกันนี่ครับ หลังจากที่คุณป้าตั้งครรภ์ได้ไม่นาน คุณลุงก็ไปแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น คุณลุงก็ล้มเหลวในความสัมพันธ์”

ใบหน้าของโจเอลซีดลง “ใช่ นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมฉันถึงต้องการปกป้องแคทเธอรีน...”

“ปกป้องงั้นเหรอ?” ฌอนหยิบแก้วกาแฟที่ว่างเปล่าบนโต๊ะ “คุณหายหัวไปไหนตอนที่แคทเธอรีนโดนนิโคลากับเมลานี่ไล่ออกจากบ้าน? ถ้าคืนนั้นคุณปกป้องเธอ เธอจะได้รับความเจ็บช้ำจากภรรยาและลูกของคุณไหม?”

ในตอนนั้น โจเอลหน้าซีดราวกับคนตาย

แคทเธอรีนมองอย่างเงียบ ๆ

ความจริงแล้ว โจเอลไม่เคยปกป้องเธอได้เลย

“ดูเอาแล้วกัน คุณไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย แม้แต่จะปกป้องเธอคุณก็ทำไม่ได้ คุณไม่มีแม้แต่ความกล้าที่จะคัดค้านตระกูลยูล ซึ่งก็ยังจะอธิบายได้ว่าทำไมคุณถึงทำผิดกับป้าเชอรีนในตอนนั้น”

ดวงตาของฌอนแฝงไปด้วยความโหดเหี้ยม “ผมแตกต่างจากคุณ ผมต้องการเธอ แม้ผมต้องเสียตำแหน่งประธานของฮิลล์ คอร์ปอเรชั่นไป และทุกคนในตระกูลฮิลล์จะคัดค้าน ผมก็ยังจะแต่งงานกับเธอ”

เขาพูดทุกคำด้วยความมั่นใจจนโจเอลตกใจ แคทเธอรีนเองก็เช่นกัน