แคทเธอรีนสังเกตเห็นอารมณ์อึดอัดที่ปรากฏอยู่บนใบหน้าของฌอนก่อนที่เขาจะยิ้มอย่างเป็นธรรมชาติ “มันถูกตัดสินหลังจากการหารือภายใน”
“อ๋อ เหรอคะ...” เธอพึมพำ
เธออาจจะไม่ใส่ใจถ้าเขาบอกความจริงกับเธอ
บางทีเขาก็ไม่ได้คิดว่าเธอจะรู้ถึงการมีอยู่ของผู้หญิงที่ชื่อ ซาร่าห์ อยู่แล้ว
สิ่งนี้เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขามักจะปล่อยให้เธอรู้สึกไม่ดีทุกครั้งที่เธอตัดสินใจที่จะยอมรับเขาอย่างจริงจัง
“อย่าพูดถึงเรื่องนั้นกันอีกเลย อันนี้คืออะไร?” เขาโบกการ์ดเชิญในมือ
เธอจำได้ว่าทิ้งมันไว้บนโต๊ะหลังจากกลับมาถึงบ้าน “เมลานี่เชิญฉัน”
“เธอก็ชวนผมด้วยเหมือนกัน” เขาหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะพูดว่า “เธอคงคิดว่าการแต่งงานกับชาร์ลี แคมโปส นั้นมีค่ามากพอแก่การโอ้อวด”
แคทเธอรีนพูดไม่ออก
ผู้หญิงคนนั้นชวนแฟนเก่าของเธอด้วยเช่นกัน ดูเหมือนว่าพรุ่งนี้จะเป็นวันที่น่าสนใจ
“แต่นะ... คุณไม่ต้องไปก็ได้ แค่เพิกเฉยต่อมัน” เขาโยนการ์ดเชิญทิ้งไป
"แล้วคุณล่ะ?" เธอมองไปที่ดวงตาของเขา
“ผมจะไปเยี่ยมครอบครัวแคมโปสสักหน่อย”
แสงสว่างเล็ก ๆ วาบผ่านดวงตาของเธอ “คุณคิดว่าครอบครัวแคมโปสมีส่วนร่วมในเหตุการณ์ครั้งล่าสุดไหมคะ?”
“ใช่ โดยเฉพาะวิดีโอจากเรือยอร์ชนั่น เลียมไม่มีความสามารถทำแบบนั้นได้ด้วยตัวเอง ผมพนันได้เลยว่าครอบครัวแคมโปสยื่นมือให้ความช่วยเหลือเขา” ฌอนพูดในขณะลูบไล้นิ้วของเธอ เขาดีใจที่เห็นเธอสวมแหวนแต่งงาน “โฟกัสไปที่งานของคุณ และปล่อยให้ผมดูแลเรื่องนี้เองนะ”
“ไม่ค่ะ ฉันสัญญากับเมลานี่ไปแล้วว่าฉันจะไปที่นั่น” เธอเชิดคางขึ้นสูงด้วยความมุ่งมั่น
“หยุดเลย...” เขาขมวดคิ้ว
เธอกระโดดลงจากตักของเขา “คุณคิดว่าฉันจะถูกหัวเราะเยาะเพราะการเสียโฉมของฉันใช่ไหมคะ? หรือบางทีคุณอาจจะกังวลว่าการไปงานสาธารณะกับผู้หญิงหน้าตาอัปลักษณ์แบบฉัน จะทำให้คุณถูกหัวเราะเยาะเอาได้กันคะ?”
“แคทเธอรีน โจนส์...” น้ำเสียงของเขาเผยให้เห็นถึงความไม่พอใจ “นั่นเป็นสิ่งที่คุณคิดกับผมเหรอ? ผมไม่อยากให้คุณไปเพราะผมอยากปกป้องคุณจากเมลานี่ ผมแน่ใจว่าคุณรู้ว่าเธอมีเจตนาร้าย”
“แต่การเสียโฉมของฉันเกิดขึ้นแล้ว นั่นหมายความว่าฉันต้องเลี่ยงกิจกรรมสาธารณะไปตลอดชีวิตที่เหลือของฉันงั้นเหรอคะ?”
เธอลูบใบหน้าของเธออย่างลวก ๆ “สถานะที่มีเกียรติของคุณ หมายถึงว่าจะมีงานสังสรรค์อีกมากมายที่รอคุณอยู่ในอนาคต จะเกิดอะไรขึ้นเมื่อมีคนถามเกี่ยวกับภรรยาคุณ? คุณวางแผนที่จะซ่อนฉันไว้ในตู้เสื้อผ้าตลอดไปเหรอคะ? ในทางกลับกัน ฉันสมควรจะอยู่บ้านและดูคุณไปงานต่าง ๆ กับผู้หญิงสวย ๆ ที่แตกต่างกันในแต่ละครั้งอย่างนั้นเหรอ? หากเป็นอย่างนั้น คุณก็ควรจะหย่ากับฉันเดี๋ยวนี้เลย”
หลังจากพูดแบบนั้น เธอก็หันหลังเดินออกไป
ความรู้สึกหงุดหงิดสั่นคลอนชายหนุ่มไปทั่วทั้งร่าง
...
แคทเธอรีนเข้านอนทันทีหลังจากที่เธอมาถึงห้องนอน
ในอดีตเธอไม่เคยที่จะคิดถึงขั้นตอนการดูแลผิวในตอนกลางคืนของเธอเลย
อย่างไรก็ตาม นั่นไม่จำเป็นอีกต่อไป
ไม่นานจากนั้น ฌอนก็ขึ้นเตียงมาและกอดเธอจากด้านหลัง น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง “อย่าโมโหเลยนะ ผมจะเข้างานกับคุณวันพรุ่งนี้ มันเป็นเวลาที่ดีที่จะประกาศต่อวงสังคมที่มั่งคั่งของแคนเบอร์ราว่าคุณเป็นภรรยาของผม”
เธอหันหลังกลับมามองเขาและเห็นความรักที่เอ่อล้นออกมาจากดวงตาของเขาในความมืด
“แต่... ฉันดูน่ากลัว ผู้คนอาจจะหัวเราะเยาะคุณ”
เขาบีบจมูกเธออย่างขี้เล่น “คุณเพิ่งจะตะโกนใส่ผมว่าอยากไปคนเดียว แต่ตอนนี้คุณประเมินตัวเองต่ำเกินไปอย่างนั้นเหรอ?”
แคทเธอรีนกัดริมฝีปากของตัวเองด้วยความสับสน เธอรู้ว่าเธอกำลังขัดแย้งกับตัวเอง
เธอไม่สนใจเกี่ยวกับความคิดเห็นของคนอื่น แต่ความคิดเห็นของเขา... ยังคงมีอิทธิพลต่อความรู้สึกของเธอ
“เด็กโง่ ผมต้องบอกคุณอีกกี่ครั้งว่าผมไม่ได้รักแค่ใบหน้าของคุณ แต่รักคุณในฐานะคนคนหนึ่ง?” ฌอนกระซิบอย่างอ่อนโยน “ผมไม่อยากให้คุณไป เพราะผมกลัวว่าคุณจะไม่มีความสุข ผมไม่ได้สนใจสิ่งที่คนอื่นคิด สิ่งเดียวที่สำคัญต่อผมคือสิ่งที่คุณคิดต่างหาก”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ!
อ่านถึงบท 295 แล้วจ้า หงุดหงิดกับพระนางแล้วคือำนพระเอกเหมือนจะเก่ง ฉลาดนะ แต่ก็แอบผิดหวังอะ อคติเกิน...
โบะบะมากแม่ 5555...
นัดจริงหรือนัดปลอมละทีนี้ 555555555...