ในที่สุดฌอนก็ถอนริมฝีปากออกจากริมปากแดงระเรื่อของแคทเธอรีนอย่างไม่เต็มใจนัก
หญิงสาวยังคงได้ลิ้มรสชาติของเขาบนริมฝีปากของเธอ เธอเงยหน้าขึ้นมองด้วยความเขินอาย และรู้สึกแปลกใจที่หน้าต่างถูกลดลงครึ่งบาน “ฉันคิดว่า… ฉันได้ยินเสียงรถขับผ่านไปก่อนหน้านี้...”
หญิงสาวรู้สึกอยากจะฆ่าตัวตายเสียเดี๋ยวนั้น ก่อนหน้านี้มีใครเห็นพวกเขาหรือเปล่านะ?
“อืม” แววตาของชายคนนั้นเป็นประกายก่อนที่เขาจะเผยรอยยิ้มออกมา “ไม่ผิดหรอกที่สามีภรรยาจะจูบกัน”
หญิงสาวกัดริมฝีปากของเธอ ‘เรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวกับการที่จะแต่งงานหรือยังไม่ได้แต่ง ฉันไม่ได้หน้าด้านอย่างคุณสักหน่อย’ เธอคิดในใจ
“เมื่อกี้นี้... คุณจับมือผมเอาไว้ทำไม?” เขาจ้องมองไปที่เธอ
ความอับอายเข้ามาแทนที่บนใบหน้าอันสับสนของเธอในเวลาชั่วครู่ต่อมา
“ฉันไม่รู้ว่าคุณพูดถึงอะไรค่ะ” เธอมองไปที่ด้านข้าง
“ผมพูดถึงตอนที่ตระกูลฮิลล์สนับสนุนให้ผู้อำนวยการเออร์ไวน์หักแขนผม” เขาโน้มตัวไปหาเธอพลางหัวเราะเบา ๆ ใกล้ใบหูของเธอ “คุณสงสารผมเหรอ?”
“เปล่าค่ะ เลิกหลงตัวเองเถอะค่ะ” ด้วยความอึดอัดใจ เธอจึงเปลี่ยนหัวข้อสนทนาอย่างกะทันหัน “คุณยังจะทำงานร่วมกับผู้อำนวยการเออร์ไวน์และคนอื่น ๆ อยู่อีกไหมคะ?”
“ไม่ครับ”
“แต่ในประเทศของเราพวกเขาทำงานให้กับบริษัทใหญ่นะคะ...”
“ในยุคที่เทคโนโลยีล้ำหน้าไปอย่างรวดเร็วแบบนี้ นวัตกรรมที่สร้างขึ้นจากข้อมูลที่ล้าสมัยไม่สามารถทำให้บริษัทอยู่รอดได้นะ” เขาอธิบายอย่างสื่อความหมาย “ผมได้เรียนรู้เรื่องบางอย่างจากเหตุการณ์ในครั้งนี้ ผมวางแผนจะช่วยให้บริษัทใหม่ ๆ เติบโตขึ้นด้วยการลงทุนกับบริษัทเหล่านั้นในฐานะผู้ถือหุ้น มันถึงเวลาแล้วล่ะ ที่พวกบริษัทเก่าล้าสมัยซึ่งใช้ประโยชน์จากสิ่งแวดล้อมรอบตัวจะต้องหลีกทางไป”
หญิงสาวเข้าใจได้แทบจะในทันที “คุณอยากจะสร้างอาณาจักรธุรกิจที่เป็นของคุณคนเดียว ที่ที่คุณยืนอยู่จุดสูงสุดของยอดพีระมิด”
“คุณจะว่าแบบนั้นก็ได้ ผมไม่อยากเอาอกเอาใจใครในการทำธุรกิจ” ดวงตาของเขาเผยให้เห็นถึงความมุ่งมั่น ขณะที่น้ำเสียงของเขาแฝงไปด้วยอำนาจ
แคทเธอรีนสูดหายใจเข้าลึก ๆ
ความทะเยอทะยานของผู้ชายคนนี้มีมากเกินกว่าที่เธอคิดเอาไว้
ดูราวกับว่าเขากำลังจะเปลี่ยนแปลงเมืองแคนเบอร์รา
อย่างไรก็ตาม... เธอสามารถรับมือผู้ชายแบบฌอนได้จริง ๆ หรือเปล่า? ไม่ต้องสงสัยเลยว่าผู้หญิงมากมายจะต้องโผเข้าหาอ้อมกอดของเขาทันทีที่เขาได้สถานะภาพสูงสุดของเขาคืนมา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ!
อ่านถึงบท 295 แล้วจ้า หงุดหงิดกับพระนางแล้วคือำนพระเอกเหมือนจะเก่ง ฉลาดนะ แต่ก็แอบผิดหวังอะ อคติเกิน...
โบะบะมากแม่ 5555...
นัดจริงหรือนัดปลอมละทีนี้ 555555555...