คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 407

“แต่...”

“ฉันจะจัดการเรื่องนี้ คุณจำได้ไหมว่าเชอรีนตายยังไง?”

“ได้” แววตาของนิโคลาฉายแววโกรธแค้นออกมา “เขาจะมาโทษฉันไม่ได้ที่ฉันโหดร้าย ถ้าเขาเองก็โหดร้ายไม่ต่างกัน”

“ตกลง”

...

ในตอนเช้า

แคทเธอรีนออกไปทำงานหลังจากที่รับประทานอาหารเช้าแล้ว เมื่อเธอเดินออกจากประตู เธอก็สังเกตเห็นว่าฌอนเดินตามหลังเธอมา ผู้ชายคนนั้นสวมชุดลำลองสีเบจและสอดมือทั้งสองข้างไว้ในกระเป๋าด้วยท่าทางสบาย ๆ ผิวขาวของเขาสะท้อนเสน่ห์ของความเป็นผู้ใหญ่ออกมา

วันนี้ลิฟต์ที่นำไปสู่เพนต์เฮาส์อยู่ในระหว่างการตรวจสอบความปลอดภัย ดังนั้นเธอจึงต้องใช้ลิฟต์สาธารณะ

เธอชำเลืองมองใบหน้าอันหล่อเหลาที่อยู่ตรงหน้าอย่างช่วยไม่ได้ ผู้ชายคนนี้ดูเหมือนจะพิเศษกว่าคนอื่นจริง ๆไม่ว่าเขาจะสวมชุดอะไรก็ตาม

“ทำไมคุณถึงยังตามฉันอยู่ล่ะคะ? ไม่ต้องไปเปลี่ยนชุดแล้วไปทำงานเหรอ?”

“ผมจะเดินไปส่งคุณที่รถ”

หัวใจของเธอเต้นผิดจังหวะเมื่อเธอได้ยินเสียงทุ้มต่ำของเขาที่แฝงไปด้วยความรัก

เพราะเป็นช่วงเวลารีบเร่งไปทำงาน จึงทำให้ภายในลิฟต์มีผู้คนอัดแน่น โดยเฉพาะสาว ๆ ที่มาขึ้นลิฟต์ในช่วงเวลานี้

แคทเธอรีนสังเกตเห็นว่าผู้หญิงเกือบทุกคนที่เข้ามาในลิฟต์จะต้องแอบชำเลืองมองชายคนนั้นที่ยืนอยู่ถัดไปจากเธอ บางคนที่ใจกล้าหน่อยก็ถึงกับเอนไปหาฌอนตอนที่มีคนเดินเข้ามาในพื้นที่เล็ก ๆ

คิ้วของเธอขมวดเข้าหากันทั้งหน้าบึ้งเล็กน้อย พูดตรง ๆ ก็คือ ด้วยรูปร่างหน้าตาที่หล่อเหลา เธอเองที่อายุน้อยกว่าก็ยังแอบมองเขาเลย มันเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว

ทว่า มันกำลังล้ำเส้นเป็นฉวยโอกาสจากผู้ชายแบบนั้น

“ที่รักครับ มือผมเย็นจังเลย” จู่ ๆ เขาก็โอบกอดเธอจากด้านหลัง พลางสอดมือของเขาเข้าไปในกระเป๋าเสื้อของเธอ สีหน้าที่แสดงถึงความรักบนใบหน้าของเขานั้นทำให้ผู้หญิงคนอื่น ๆ ต่างพากันละลายไปตาม ๆ กัน

ทว่า พวกเขาก็ตกใจในเวลาเดียวกัน

เป็นเรื่องที่เข้าใจได้ยากว่าผู้หญิงที่เสียโฉมจะสามารถอยู่กับผู้ชายที่หล่อเหลาได้