ฌอนมีสีหน้าไม่เห็นด้วย “นายทำงานให้ฉันมาตั้งนานแล้วนะ ถ้านายจัดการเรื่องนี้ไม่ได้ นายก็ไม่ควรทำงานให้ฉันอีกต่อไป”
“...”
ตอนนี้เฮดลีย์และเชสเตอร์ต่างปิดปากเงียบ ดูเหมือนภรรยาของเขาจะเป็นคนที่สำคัญที่สุดสำหรับเขา เธอเป็นคนที่มีส่วนร่วมมากที่สุดและไม่มีใครเทียบได้
...
งานแถลงข่าวดำเนินไปกว่าสามชั่วโมง
หลังจากที่งานแถลงข่าวเสร็จสิ้นแล้ว แคทเธอรีนก็กลับมายังวิลล่าริมทะเล
เมื่อคนขับเปิดประตูรถ เธอลงจากรถแล้วก็เห็นฌอนยืนอยู่ที่สนามหญ้าข้างสระว่ายน้ำ เขาสวมกางเกงลำลองเนื้อนุ่ม และเสื้อเชิ้ตโดยไม่ได้ยัดชายเสื้อเข้าไปในกางเกงเช่นปกติ การแต่งกายแบบนี้ทำให้เขาดูผ่อนคลาย
ลมทะเลพัดผ่านเสื้อของเขาแล้วผมสีดำก็หล่นลงมาปรกหน้าผาก
เมื่อมองแวบแรก เขาดูเด็กลงไปกว่าอายุจริงของเขาถึงสิบปี เขาดูเหมือนนักศึกษามหาวิทยาลัย ดูไร้เดียงสาและหมดจด ทว่าสีผิวของเขานั้นดูซีดเซียวเกินไป
ในตอนนั้นเอง แคทเธอรีนเริ่มรู้สึกใจอ่อนท่ามกลางความสับสนในใจของเธอ
เธอเดินเข้าไปหาฌอนช้า ๆ พลางกะพริบตา “ขอโทษนะคะที่ยอมรับเรื่องอาการป่วยของคุณในที่สาธารณะ คุณจะดุฉันไหมคะ?”
ฌอนยกมือขึ้นลูบผมของเธอ พลางกอดเธอเอาไว้ “คุณเก่งขึ้นมากเลยนะครับ ภรรยาของผม”
“คุณ… ไม่โกรธเหรอคะ?” แคทเธอรีนอึ้งไป “ฉันคิดว่าคุณคงไม่อยากให้ใครทราบเรื่องอาการป่วยของคุณ?”
“ผมไม่สนใจ ตราบใดที่คุณอยู่ข้าง ๆ ผม” ฌอนประคองใบหน้าของหญิงสาวพลางจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของเธอ “คุณเต็มใจที่จะอยู่เคียงข้างผมตลอดการรักษาจริง ๆ ใช่ไหม?”
“ค่ะ” แคทเธอรีนพยักหน้ารับอย่างมั่นใจ
“แต่ผมไม่มั่นใจนะ ว่าผมจะหายป่วย บางทีอาจจะรักษาให้หายขาดไม่ได้ ยิ่งไปกว่านั้น ผมอาจจะทำร้ายคุณ ผมเกรงว่าบางครั้งผมจะควบคุมตัวเองไม่ได้” ดวงตาของฌอนเผยให้เห็นถึงความวิตกกังวลและความลำบากใจ
“ฌอนนี่คะ ตราบใดที่คุณยินดีเข้ารับการรักษา ฉันจะไม่ยอมแพ้” แคทเธอรีนกัดริมฝีปากของเธอราวกับว่าเธอตั้งใจแน่วแน่แล้ว “เรามีลูกด้วยกันนะคะ”
ฌอนรู้สึกตกใจมาก “แต่เมื่อก่อนคุณไม่อยากมี”
“ฉันปรึกษาเรื่องอาการป่วยของคุณกับคุณชายจิลเวลแล้วค่ะ ฌอนนี่คะ ลึก ๆ ภายในใจของคุณ คุณโหยหาการมีครอบครัว แล้วครอบครัวของเราสองคนจะสมบูรณ์ได้ด้วยการมีลูกเท่านั้นนะคะ” แคทเธอรีนจ้องมองเขาด้วยสายตาอันอ่อนโยน “ฉันเชื่อว่าคุณจะค่อย ๆ ลืมเลือนความทรงจำที่แสนจะเจ็บปวดในวัยเด็กไปได้ หลังจากที่เรามีลูกด้วยกัน”
“ขอบคุณนะครับ ที่รัก”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ!
อ่านถึงบท 295 แล้วจ้า หงุดหงิดกับพระนางแล้วคือำนพระเอกเหมือนจะเก่ง ฉลาดนะ แต่ก็แอบผิดหวังอะ อคติเกิน...
โบะบะมากแม่ 5555...
นัดจริงหรือนัดปลอมละทีนี้ 555555555...