คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 430

ฌอนมีสีหน้าไม่เห็นด้วย “นายทำงานให้ฉันมาตั้งนานแล้วนะ ถ้านายจัดการเรื่องนี้ไม่ได้ นายก็ไม่ควรทำงานให้ฉันอีกต่อไป”

“...”

ตอนนี้เฮดลีย์และเชสเตอร์ต่างปิดปากเงียบ ดูเหมือนภรรยาของเขาจะเป็นคนที่สำคัญที่สุดสำหรับเขา เธอเป็นคนที่มีส่วนร่วมมากที่สุดและไม่มีใครเทียบได้

...

งานแถลงข่าวดำเนินไปกว่าสามชั่วโมง

หลังจากที่งานแถลงข่าวเสร็จสิ้นแล้ว แคทเธอรีนก็กลับมายังวิลล่าริมทะเล

เมื่อคนขับเปิดประตูรถ เธอลงจากรถแล้วก็เห็นฌอนยืนอยู่ที่สนามหญ้าข้างสระว่ายน้ำ เขาสวมกางเกงลำลองเนื้อนุ่ม และเสื้อเชิ้ตโดยไม่ได้ยัดชายเสื้อเข้าไปในกางเกงเช่นปกติ การแต่งกายแบบนี้ทำให้เขาดูผ่อนคลาย

ลมทะเลพัดผ่านเสื้อของเขาแล้วผมสีดำก็หล่นลงมาปรกหน้าผาก

เมื่อมองแวบแรก เขาดูเด็กลงไปกว่าอายุจริงของเขาถึงสิบปี เขาดูเหมือนนักศึกษามหาวิทยาลัย ดูไร้เดียงสาและหมดจด ทว่าสีผิวของเขานั้นดูซีดเซียวเกินไป

ในตอนนั้นเอง แคทเธอรีนเริ่มรู้สึกใจอ่อนท่ามกลางความสับสนในใจของเธอ

เธอเดินเข้าไปหาฌอนช้า ๆ พลางกะพริบตา “ขอโทษนะคะที่ยอมรับเรื่องอาการป่วยของคุณในที่สาธารณะ คุณจะดุฉันไหมคะ?”

ฌอนยกมือขึ้นลูบผมของเธอ พลางกอดเธอเอาไว้ “คุณเก่งขึ้นมากเลยนะครับ ภรรยาของผม”

“คุณ… ไม่โกรธเหรอคะ?” แคทเธอรีนอึ้งไป “ฉันคิดว่าคุณคงไม่อยากให้ใครทราบเรื่องอาการป่วยของคุณ?”

“ผมไม่สนใจ ตราบใดที่คุณอยู่ข้าง ๆ ผม” ฌอนประคองใบหน้าของหญิงสาวพลางจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของเธอ “คุณเต็มใจที่จะอยู่เคียงข้างผมตลอดการรักษาจริง ๆ ใช่ไหม?”

“ค่ะ” แคทเธอรีนพยักหน้ารับอย่างมั่นใจ

“แต่ผมไม่มั่นใจนะ ว่าผมจะหายป่วย บางทีอาจจะรักษาให้หายขาดไม่ได้ ยิ่งไปกว่านั้น ผมอาจจะทำร้ายคุณ ผมเกรงว่าบางครั้งผมจะควบคุมตัวเองไม่ได้” ดวงตาของฌอนเผยให้เห็นถึงความวิตกกังวลและความลำบากใจ

“ฌอนนี่คะ ตราบใดที่คุณยินดีเข้ารับการรักษา ฉันจะไม่ยอมแพ้” แคทเธอรีนกัดริมฝีปากของเธอราวกับว่าเธอตั้งใจแน่วแน่แล้ว “เรามีลูกด้วยกันนะคะ”

ฌอนรู้สึกตกใจมาก “แต่เมื่อก่อนคุณไม่อยากมี”

“ฉันปรึกษาเรื่องอาการป่วยของคุณกับคุณชายจิลเวลแล้วค่ะ ฌอนนี่คะ ลึก ๆ ภายในใจของคุณ คุณโหยหาการมีครอบครัว แล้วครอบครัวของเราสองคนจะสมบูรณ์ได้ด้วยการมีลูกเท่านั้นนะคะ” แคทเธอรีนจ้องมองเขาด้วยสายตาอันอ่อนโยน “ฉันเชื่อว่าคุณจะค่อย ๆ ลืมเลือนความทรงจำที่แสนจะเจ็บปวดในวัยเด็กไปได้ หลังจากที่เรามีลูกด้วยกัน”

“ขอบคุณนะครับ ที่รัก”

เมื่อเห็นดวงตาที่แดงก่ำของเธอ ฌอนก็พูดไม่ออกอยู่ครู่หนึ่ง

หลังจากที่เปลี่ยนไปสวมรองเท้าเดินในบ้านแล้ว เธอจึงเข้าไปในห้องรับประทานอาหาร ป้าจัสมินนำอาหารมาให้เธอหลังจากที่อุ่นอาหารเสร็จแล้ว แคทเธอรีนหันไปชำเลืองมองผู้ชายคนนั้น “ตักข้าวให้ฉันด้วยค่ะ”

ฌอนจ้องมองเธอด้วยแววตาเคร่งขรึม “ตอนนี้ผมเป็นคนป่วย”

“มือเท้าของคุณใช้งานไม่ได้เหรอคะ?” แคทเธอรีนกะพริบตาและมองเขาตั้งแค่ศีรษะจรดปลายเท้า “ก็ไม่นี่”

“...”

ฌอนสงสัยว่าผู้หญิงคนนี้พยายามให้เขาชดใช้กับสิ่งที่เขาทำเอาไว้กับเธอก่อนหน้านี้หรือเปล่า

“ดิฉันทำให้นะคะคุณผู้หญิง” ป้าจัสมินไม่รู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นระหว่างพวกเขา เธอหันไปตักข้าว

“ไม่ค่ะป้าจัสมิน นี่เป็นการแสดงความรักระหว่างเรานะคะ” แคทเธอรีนเท้าคาง ดวงตากลมโตที่สดใสของเธอจับจ้องไปที่ฌอนอย่างซุกซน

สายตาของเธอทำให้หัวใจของฌอนละลาย “ครับ ผมจะทำให้”