คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 44

“หรืออาจจะไม่ เพราะเฟรยาบอกว่าตระกูลโจนส์ลำเอียง”

“ตกลง ฉันจะตรวจสอบอีกที”

ด้วยความหงุดหงิด จากนั้นฌอนจึงโทรหาเฮดลีย์อีกครั้ง “ค้นหาว่าแคทเธอรีนปรากฏตัวครั้งสุดท้ายที่ไหน”

หนึ่งชั่วโมงต่อมา เฮดลีย์จึงนำข่าวมารายงานกับเขา

“คุณโจนส์ไปที่คฤหาสน์ตระกูลโจนส์เมื่อสามวันที่แล้วครับ หลังจากที่เธอเข้าไปในบ้าน ไม่นาน ตระกูลโจนส์ก็ขับรถมุ่งหน้าไปยังบ้านเก่าที่ตั้งอยู่ในเมืองเพนนิงตัน เธอน่าจะอยู่ที่นั่นครับ”

“นายหมายความว่าเธออาจจะถูกขังเอาไว้อย่างนั้นเหรอ?”

“มีความเป็นไปได้สูงมากครับ พวกตระกูลโจนส์จะไม่ไปที่นั่น นอกเสียจากไปเคารพบรรพบุรุษ ยิ่งไปกว่านั้น สถานที่นั้นยังห่างไกลและรกร้างอีกด้วยครับ”

ฌอนกำโทรศัพท์ของเขาแน่น “มารับฉัน ฉันจะไปที่นั่นด้วยตัวเอง”

...

เมื่อพิจารณาดูแล้วเพนนิงตันอยู่ไกลออกไปมาก เฮดลีย์ใช้เวลาขับรถกว่าสามชั่วโมงก่อนจะไปถึงที่นั่น

เป็นเวลาเที่ยงคืนแล้วในตอนนั้น เมื่อฌอนลงจากรถเท่านั้น เขาจึงรู้ได้ว่าสถานที่นี้รกร้างจนน่าขนลุก มันถูกล้อมรอบไปด้วยภูเขาและไม่มีแม้แต่แสงสว่าง

บ้านเก่าหลังนี้เป็นของตระกูลโจนส์ที่สร้างขึ้นในลักษณะการปิดล้อม จากประตูหลัก ดูเหมือนว่าบ้านนี้มีอายุไม่กี่สิบปี

ฌอนเคาะประตู ทว่าไม่มีคนตอบกลับมา ด้วยเหตุนั้นเขาจึงปีนข้ามกำแพงเข้าไป

ทันทีที่เขาเหยียบพื้นก็มีลำแสงส่องมาที่เขา

“คุณเป็นใคร? ทำไมคุณถึงบุกรุกเข้ามาในบ้านตอนกลางดึกแบบนี้?”

ฌอนหันกลับไปและเห็นหญิงชราที่ถือไฟฉายเอาไว้อยู่ “ผมมาตามหาใครบางคน ผมเคาะประตูแล้วเมื่อสักครู่นี้ แต่คุณไม่เปิด”

“ฉันอยู่ที่นี่เพียงคนเดียว ออกไปเดี๋ยวนี้” หญิงชราผลักเขา