คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 444

เวลา 12:30 น. รถหรูขับผ่านประตูเข้าไปในคฤหาสน์

ร็อดนีย์และเชสเตอร์รออยู่ที่หน้าประตูเป็นเวลานาน อย่างไรก็ตาม ตอนที่เชลลีก้าวออกจากเบาะหลังรถ ทั้งคู่ก็ประหลาดใจ โดยเฉพาะร็อดนีย์ที่หรี่ตาของเขาเพื่อมองหญิงสาว

“ซาร่าห์… ไม่ ซาร่าห์สวยกว่า” เขากลับมาสงบอีกครั้งหลังจากความตื่นเต้นครั้งแรก

“คุณรู้จักลูกพี่ลูกน้องฉันด้วยเหรอคะ? ฉันเป็นญาติของซาร่าห์” เชลลียิ้มและเผยให้เห็นลักยิ้มบนแก้มของเธอ

ร็อดนีย์น้ำตาคลอ แต่เขาก็กะพริบตาอย่างรวดเร็ว “ลูกพี่ลูกน้องของซาร่าห์ก็เป็นลูกพี่ลูกน้องของผมเหมือนกัน”

“เกิดอะไรขึ้น?” เชสเตอร์หันไปหาฌอน

“เธอเป็นพยาบาลที่โรงพยาบาลจิตเวชให้มาดูแลฉัน” ชายหนุ่มอธิบายอย่างเรียบ ๆ

“งั้นเหรอ” เชสเตอร์พยักหน้า “เธอทำงานดีไหม? นายรู้สึกดีขึ้นบ้างรึเปล่า?”

ตอนนั้น เชลลีก็กวาดสายตามองฌอนอย่างประหม่า

“ไม่ต้องห่วง” ร็อดนีย์พูดขณะที่เขาลูบหัวเธอ “ผมจะไม่ให้เขาหาคนมาแทนคุณแน่”

เธอเงยหน้าขึ้นยิ้มให้กับชายหนุ่มอย่างช่วยไม่ได้ “ใครสักคนต้องมาแทนที่ฉัน ถ้าฉันทำงานได้ไม่ดี ไม่มีเหตุผลที่จะขัดขวางการรักษาหรอกค่ะ”

“ไม่แย่” ฌอนชำเลืองมองเธออย่างรวดเร็วก่อนจะเดินนำเข้าไปข้างใน

เชสเตอร์ถามเขาด้วยน้ำเบาว่า “เฮ้ นายเก็บเธอไว้ใกล้ ๆ เพราะนายยังไม่ลืมเรื่องซาร่าห์ใช่ไหม?”

“นายคิดมากเกินไป นายจำได้ไหมว่าฉันหายจากอาการป่วยครั้งล่าสุดได้อย่างไร?” สีหน้าทำอะไรไม่ถูกปรากฎบนใบหน้าของฌอน “หมอบอกว่าอาการป่วยของฉันมาจากความบอบช้ำในวัยเด็ก และซาร่าห์เป็นแหล่งความสุขเดียวของฉันในช่วงเวลานั้น บางทีการเห็นใบหน้าที่คุ้นเคยนี้อาจช่วยให้ฉันหายได้เร็วขึ้น อันที่จริงฉันรู้สึกค่อนข้างดีมากในช่วงหลังมานี้”