คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 455

ถึงอย่างไร เวสลีย์ก็ก้มศีรษะของเขาและสบตากับแคทเธอรีน สายตาของเขาเต็มไปด้วยความรัก “เราไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”

“ผมเห็นคุณตอนที่ผมเลิกงานเมื่อกี้นี้ ผมเลยอดไม่ได้ที่จะตามคุณมาที่นี่” เวสลีย์ตอบเศร้า ๆ “คุณเป็นยังไงบ้างครับ? ผมสังเกตว่าตอนนี้คุณดูไม่ค่อยมีความสุข...”

“ไม่ใช่หรอกค่ะ ฉันแค่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย” แคทเธอรีนปฏิเสธอย่างชัดเจน

“นั่นสิครับ ตอนนี้คุณก็ได้อยู่กับผู้ชายที่คุณรัก คุณควรจะมีความสุข” เวสลีย์หัวเราะด้วยท่าทางขัดแย้งกับตัวเอง

“ขอโทษนะคะ เวสลีย์...” แคทเธอรีนเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดที่ท่วมท้นหัวใจ

“แต่นั่นก็ไม่ใช่เหตุผลที่ผมมาที่นี่ตอนนี้เพื่อพูดว่าไม่เป็นไร” รอยยิ้มเศร้า ๆ ผุดขึ้นบนใบหน้าของเวสลีย์ เขาหยิบไอศกรีมจากที่เสิร์ฟและส่งให้เธอ

“พอดีมีเรื่องต้องจัดการน่ะค่ะ ลาก่อนนะคะ” แคทเธอรีนหาข้ออ้างที่น่าขายหน้า เพราะเธอไม่อยากเผชิญหน้ากับเขา

“ไม่อยากนั่งกับผมสักหน่อยเหรอครับ? แคทเธอรีน อย่าใจร้ายกับผมนักเลย” ใบหน้าของเวสลีย์แฝงไปด้วยความอ้อนวอนแกมขอร้อง

แคทเธอรีนจึงไม่อาจบังคับให้ตัวเองใจร้ายกับเขาได้

หลังจากที่ทั้งคู่นั่งลง เธอก็ได้ฟังเวสลีย์พูดถึงชีวิตของเขาและปัญหาเกี่ยวข้องกับบริษัทของเขา

พวกเขาแทบไม่รู้ตัวว่ามีคนที่ฝั่งตรงข้ามแอบถ่ายรูปของพวกเขาอยู่

ครึ่งชั่วโมงต่อมา แคทเธอรีนจึงหาข้ออ้างที่จะปลีกตัวออกมา

“เดี๋ยว...” เวสลีย์คว้าข้อมือของเธอเอาไว้ทันที

แคทเธอรีนสะบัดมือออกจากการเกาะกุมของเขาโดยไม่รู้ตัว

“คุณกลัวผมจะแตะเนื้อต้องตัวคุณขนาดนี้เลยเหรอ?” แววตาของเวสลีย์หม่นลง ท่าทางของเธอทำให้เวสลีย์เสียใจ “นั่นสิ เมื่อก่อนคุณก็ไม่ชอบให้ผมแตะตัวคุณเหมือนกัน”

“เวสลีย์คะ ฉันยอมรับว่าฉันติดหนี้คุณมากมายเหลือเกิน ฉันเคยคิดที่จะอยู่กับคุณไปตลอดชีวิตเพื่อชดใช้ให้คุณ แต่ฉันก็รู้ว่าเรื่องของความสัมพันธ์มันบังคับกันไม่ได้ ฉัน… ฉันสละไตของฉันให้คุณได้นะคะ” เธอพูดอย่างจริงจัง

เวสลีย์อึ้งไป สักครู่ต่อมา ความบึ้งตึงก็ผุดขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลาของเขา “แคทเธอรีน คุณคิดว่าผมเป็นคนแบบไหน? จริงที่ผมโกรธคุณ และผมผิดหวัง แต่ผมรักคุณ ผมไม่ต้องการให้คุณมาชดใช้ผมแบบนี้”