คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 46

“ดีแล้วที่คุณคิดได้ ผมคิดว่าคุณโง่เสียอีก”

ฌอนรู้สึกโกรธขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล เมื่อเห็นว่าแคทเธอรีนผอมจนเหลือแต่กระดูก คำพูดทำร้ายจิตใจจึงหลุดออกจากปากของเขา “ผมไม่เคยได้ใช้ชีวิตอย่างสงบเลยตั้งแต่แต่งงานกับคุณ ผมไม่อยากถูกตำรวจสอบสวน ถ้าวันหนึ่งคุณเกิดตายขึ้นมา เข้าใจไหม?”

“ฉันจะไม่ทำอีกแล้วค่ะ” เธอกัดริมฝีปากที่ซีดเผือดเพื่อกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลลงมาอาบแก้มของเธอ

ความผิดหวังถาโถมเข้าใส่เขา เขาไม่อยากจะบ่นเธออีกแล้ว แต่เธอต้องเลิกทำเรื่องผิดพลาดโง่ ๆ แบบนี้

“โทรศัพท์ที่ผมซื้อให้คุณอยู่ที่ไหน? ทำไมมันถึงถูกทิ้งเอาไว้ที่คฤหาสน์ตระกูลโจนส์?”

“คุณแม่หลอกให้ฉันส่งโทรศัพท์ให้เธอค่ะ”

“คุณนี่มันไม่มีสมองจริง ๆ”

“คุณพูดถูก นับจากนี้เป็นต้นไป ช่วยเรียกฉันว่าคุณหนูโจนส์ผู้ไร้สมอง”

“...”

เสียงหัวเราะถูกกลั้นเอาไว้ไม่ให้หลุดออมาจากปากของเชส ทำให้บรรยากาศที่ตึงเครียดในห้องพักผู้ป่วยผ่อนคลายลง

“พอแล้วฌอน เลิกตอกย้ำเธอสักที ไม่มีใครคาดถึงหรอกว่าต้องเจอกับความโหดร้ายแบบนี้จากครอบครัวผู้ให้กำเนิดตัวเอง”

แคทเธอรีนตัวสั่นเทา

เมื่อเห็นเช่นนั้น ฌอนก็ขมวดคิ้วเข้าหากัน “อยู่ให้ห่างจากครอบครัวของคุณเอาไว้ ถ้าคุณอยากจะมีชีวิตอยู่ต่อไป”

“เห็นด้วยครับ” เชสพยักหน้า “แค่ตั้งใจทำอาหารอร่อย ๆ ให้เพื่อนของผมก็พอแล้ว ดูสิครับ เขาอารมณ์เสียแค่ไหนที่ไม่ได้ทานอาหารที่คุณทำในช่วงหลายวันที่ผ่านมา...”

“เชส แฮริสัน” ฌอนส่งสายตาดุร้ายมาที่เขา

เชสหยุดพูดทันที แคทเธอรีนอดที่จะระบายยิ้มออกมาไม่ได้ “ฉันจะรีบหายเร็ว ๆ แล้วกลับไปเริ่มทำอาหารให้คุณอีกครั้งค่ะ”

“เงียบไปเถอะ แล้วสนใจกับการพักรักษาตัวก็พอ”