คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 460

“หลังจากนั้นอาการของคุณชายคนโตก็กำเริบขึ้น คุณผู้หญิงเลยบอกว่าเธอจะออกไปค่ะ เขาเลยขังเธอเอาไว้ในห้องใต้ดิน และพลั้งมือทำร้ายป้าจัสมินโดยไม่ได้ตั้งใจ ฉันโทรเรียกรถฉุกเฉินมากลางดึกเพื่อส่งตัวป้าจัสมินไปรักษาที่โรงพยาบาล ตอนนี้ฉันไม่รู้ว่าจะต้องทำอะไรอีก” เชลลีพูดขึ้น

รอยมือบนแก้มของเธอยังคงแดงและบวมอยู่ ร็อดนีย์โกรธจัดเมื่อได้ยินเช่นนั้น “แคทเธอรีนเป็นบ้าไปแล้ว ฉันจะไปสั่งสอนเธอ...”

“ใจเย็น” เชสเตอร์คว้าแขนของเพื่อนเอาไว้

“ดูสิ่งที่เธอทำกับฌอนสิ เธอรู้ทั้งรู้ว่าเขาควบคุมสติของตัวเองไม่ได้ แต่เธอก็ยังจงใจยั่วโมโหเขา ฉันคิดว่าเธอพยายามทำให้เขาเสียสติ เพื่อเธอจะได้ฮุบสมบัติของเขาไปได้”

เชลลีพูดขึ้นเบา ๆ “ฉันแอบปลดล็อคประตูเมื่อเช้านี้เพื่อปล่อยเธอออกมา ฉันคิดว่า… เป็นความคิดที่ไม่ดีที่จะขังคนเอาไว้แบบนั้น จะเกิดอะไรขึ้นถ้าอาการของคุณชายคนโตกำเริบขึ้นมาและทำร้ายคนอื่นอีก?”

เชสเตอร์ชมเธอ “คุณทำถูกแล้ว ฌอนทำผิดที่ขังเธอเอาไว้แบบนั้น”

“แต่ฉันเกรงว่าคุณชายคนโตจะโกรธที่ฉันทำแบบนั้น...” สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความกังวล

“เราจะเป็นคนบอกเขาเองว่าเราเป็นคนปล่อยเธอไป” เชสเตอร์ตอบ

“ขอบคุณนะคะ”

หลังจากนั้นไม่นานฌอนก็ตื่นขึ้นมา เขาจับศีรษะด้วยมือทั้งสองข้าง เพื่อบรรเทาอาการปวดหัวที่แปลบขึ้นมา

“นายรู้สึกดีขึ้นไหม?” ร็อดนีย์ถามด้วยความเป็นห่วง

ฌอนเงยหน้าขึ้นมองพวกเขาพลางขมวดคิ้วเข้าหากัน “ทำไมนายทุกคนถึงมาอยู่ที่นี่ได้? แคทเธอรีนอยู่ที่ไหน? เมื่อคืนเธอกลับบ้านมาหรือเปล่า?”

“...”

ทุกคนต่างมองเขาด้วยความแปลกใจ ร็อดนีย์และเชสเตอร์ต่างสบตากัน

ไม่กี่วินาทีต่อมา เชสเตอร์จึงถามขึ้น “ฌอน นายจำเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนไม่ได้เลยเหรอ?”

“เกิดอะไรขึ้น? ฉันไม่ได้หลับไปทั้งคืนเหรอ?” เขาดูเหมือนสับสน “เมื่อคืนก่อนฉันทะเลาะกับเธอ และเมื่อวานฉันรอให้เธอกลับบ้านจนดึกดื่น ฉันเข้านอนด้วยความรู้สึกหงุดหงิดแล้วก็เผลอหลับไป”

ร็อดนีย์รู้สึกตกใจมาก