คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 488

แคทเธอรีนระบายยิ้มพลางพยักหน้ารับ “โอ้ ฉันรู้แล้วค่ะ ชื่อของฌอนนาราห์คุณเองก็ไม่ได้เป็นคนคิดเหมือนกัน แต่เป็นความคิดของเชสเตอร์ คุณไม่ได้ตั้งใจละเมอเรียกชื่อซาร่าออกมาด้วยเหมือนกัน เป็นซาร่าที่ตามมาหลอกหลอนคุณจากอีกโลกหนึ่ง”

ฌอน “...”

ในฐานะที่เป็นทนายความ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาพบเจอกับความรู้สึกที่เขาไม่อาจแก้ต่างให้ตัวเองได้

หลังจากที่รถมาถึงที่โรงพยาบาล แคทเธอรีนก็พูดขึ้นอย่างไม่มีพิธีรีตอง “รีบไปเถอะค่ะ ฉันต้องไปประชุมที่บริษัท”

ในตอนแรกฌอนอยากจะหน้าด้านเอ่ยชวนเธอให้ไปเป็นเพื่อนเขา แต่เขาก็เม้มริมฝีปากเข้าหากันอย่างจนปัญญา และในที่สุดเขาก็ลงจากรถโดยไม่พูดอะไรออกมาสักคำ

แคทเธอรีนสตาร์ทรถแล้วขับออกไป

เธอไม่อยากใจอ่อนเพียงเพราะฌอนแสดงความน่าสงสารออกมา

มีใครสงสารเธอบ้างเวลาที่เธอเสียใจและทุกข์ใจ?

ในช่วงเช้า โรงพยาบาลคลาคล่ำไปด้วยผู้คน เธอจึงยังรถติดอยู่ก่อนที่จะถึงประตูทางเข้า

เธอมองออกไปนอกหน้าต่างโดยไม่ได้ตั้งใจ และทันใดนั้นเองก็เห็น เชลลี แลงลีย์สวมเดรสลายดอกไม้สีฟ้า ผมยาวของเธอสยายออกขณะที่เธอถือช่อดอกไม้เอาไว้ในมือ

เขาบอกว่าให้เชลลีออกไปแล้ว แต่เธอยังรีบมาที่นี่เพียงเพื่อนำดอกไม้มาให้เขา

ความเย็นชาฉายแววอยู่ในดวงตาของแคทเธอรีน

ทันใดนั้นเอง ความคิดก็ผุดขึ้นในหัว

หญิงสาวโทรหาเฮดลีย์ “คุณอยู่ที่แผนกไหน?”

“คุณผู้หญิงจะมาเหรอครับ?” เฮดลีย์รู้สึกดีใจมาก

“ค่ะ”

“ชั้น 5 วอร์ด วีไอพี 6 ครับ”

...

หลังจากที่เฮดลีย์วางสายไปแล้ว เขาหันกลับมามองฌอนด้วยแววตาจริงจัง