คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 496

เขาปฏิเสธที่จะแยกห้องนอน เขาทนไม่ได้แม้เพียงวันเดียวก็ตาม

ตอนแรกแคทเธอรีนอยากจะแก้ต่างให้ตัวเอง ทว่าหัวใจของเธอสั่นน้อย ๆ เพราะคำพูดของคุณผู้หญิงฮิลล์ เธอพยักหน้าอย่างเห็นด้วย “หนูเต็มใจที่จะย้ายไปที่คฤหาสน์ค่ะ คุณยายเป็นคนมีประสบการณ์ แล้วยังให้กำเนิดลูกมาแล้วหลายคน หนูเลยคิดว่าคุณยายพูดถูกค่ะ”

“ถูกแล้ว” คุณผู้หญิงฮิลล์มองเธออย่างเห็นด้วย

เป็นครั้งแรกที่ท่านรู้สึกค่อนข้างพอใจกับแคทเธอรีน

ดวงตาของฌอนหรี่ลงจับจ้องไปที่ใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอ

เขารู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ เธออยากหลบเลี่ยงเขา และไม่อยากนอนกับเขา

“ผมไม่ยอม”

“แกปฏิเสธไปก็ไม่มีประโยชน์” คุณท่านฮิลล์สั่ง “ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม ฝาแฝดคู่แรกของตระกูลฮิลล์จะต้องเกิดมาอย่างแข็งแรง”

ณอน “...”

โธ่เว้ย เขาไม่น่าบอกท่านทั้งสองเรื่องการตั้งครรภ์เลย!

เมื่อผู้อาวุโสทั้งสองกลับไป เขาก็จ้องมองแคทเธอรีนอย่างทุกข์ใจ “คุณตั้งใจทำแบบนั้น”

“ใช่ค่ะ” แคทเธอรีนเงยหน้าขึ้นพลางพูดขึ้นอย่างตรงไปตรงมา “ฌอน ฮิลล์ ความจำของคุณไม่ดีนะคะ แต่ฉันจะไม่ลืมว่าลูกได้รับการกระทบกระเทือนได้ยังไง บางทีตอนนี้ฉันคงจะปลอดภัยกว่าถ้าไปอยู่ที่คฤหาสน์ อย่างน้อยฉันก็ไม่ต้องทนกับคำขู่ของเพื่อนคุณ ที่กลัวว่าอาการป่วยของคุณจะทรุดลง แล้วก็กลายเป็นความผิดของฉันอีก”

รังสีความเย็นชาฉายแววชัดในดวงตาของฌอน

เขาเข้าใจขึ้นมาในทันทีว่าเชสเตอร์และร็อดนีย์ต้องพูดอะไรบางอย่างกับเธอ ฌอนเคยคุยกับพวกเขามาก่อน แต่พวกเขาก็เป็นเพื่อนกันมามากกว่าสิบปี ดังนั้นพวกเขาเพียงต้องการสิ่งที่ดีที่สุดให้กับเขา

“ผมขอโทษ...”

“ไม่มีอะไรจะต้องมาขอโทษแล้วค่ะ ฉันคิดว่าฉันไม่มีค่าพอเท่านั้นเอง ถ้าหัวใจของคุณมีฉันอยู่เต็มหัวใจ ฉันจะแบกรับความรับผิดชอบทั้งหมดเอาไว้เอง แต่คุณซ่อนผู้คนมากมายเอาไว้รอบตัวคุณ อีกทั้งความสัมพันธ์ของคุณกับเชลลี แลงลีย์ ก็ยังไม่ชัดเจน แล้วทำไมฉันจะต้องมารับผิดชอบอาการป่วยของคุณเอาไว้ด้วยคะ? ฉันต้องกล้ำกลืนฝืนทน แม้ฉันจะไม่มีความสุขก็ตาม”

แคทเธอรีนระบายความรู้สึกออกมา และนอนอยู่บนเตียงโดยไม่สนใจเขาอีกต่อไป

จริง ๆ แล้วเธอโกรธมากที่เชสเตอร์ใช้โจเอลมาข่มขู่เธอ