คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 57

แคทเธอรีนไม่เข้าใจเจตนาของฌอนที่ปกปิดเรื่องนี้เป็นความลับจากเธอ เขาป้องกันเธอจากการขโมยทรัพย์สินของเขาหรือเปล่า? หรือเขาคิดจะให้รีเบคก้าออกแบบบ้านให้กับเขา?

เธอสามารถยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้นในครั้งแรกได้ แต่ไม่ใช่กับครั้งที่สอง

เขารู้ว่าตระกูลโจนส์เกือบจะทำลายชีวิตของเธอ เหมือนกับความเคียดแค้นที่เธอมีต่อรีเบคก้าที่ไม่จุดที่สิ้นสุด

“ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่คะถ้าคุณจะซื้อ ฉันไม่ได้จะบังคับคุณให้จ้างฉันเป็นคนออกแบบให้สักหน่อย” เธอพูดติดตลก

“ผมบอกคุณแล้วว่าไม่” คำตอบของเขาตรงไปตรงมา

เธอจับช้อนกับส้อมและเปลี่ยนหัวข้อการสนทนา “ถ้าอย่างนั้น ในเร็ว ๆ นี้คุณมีงานอะไรหรือเปล่าคะ? ที่แบบว่าคุณอาจต้องการคู่ควงไปเป็นเพื่อน...”

“ไม่มี” ผู้คนในเมลเบิร์นไม่คู่ควรสำหรับเขา พวกเขาไม่ค่าขนาดที่เขาจะต้องไปร่วมงาน

“อืม... เข้าใจแล้วค่ะ แต่ฉันมีค่ะ”

เขาวางช้อนส้อมลงบนโต๊ะและมองตรงไปที่เธอ “ที่คุณพูดหมายความว่าอย่างไร?”

“คุณย่าของฉันจะอายุครบ 80 ปี ในสิ้นเดือนนี้แล้วค่ะ งานเลี้ยงวันเกิดของท่านจะจัดขึ้นพร้อมกับงานฉลองหมั้นของอีธานและรีเบคก้า ฉันไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากไปร่วมงาน คุณย่าของฉันดีกับฉันมากเมื่อตอนฉันยังเด็ก คุณจะไปกับฉันไหมคะ?”

เธอรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่เธอมี เพื่อพูดถึงเรื่องนี้ เธอมองไปที่เขาด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง

ฌอนใช้เวลาสักครู่หนึ่งคิดไตร่ตรองถึงเจตนาของตระกูลโจนส์

“ผมจำได้ว่า ผมเคยบอกกับคุณก่อนที่เราจะแต่งงานกันว่าผมจะไม่ไปพบสมาชิกในครอบครัวของคุณ”

“แต่คุณก็จะต้องไปร่วมงานหมั้นอยู่ดีไม่ใช่เหรอคะ?” เธอโพล่งออกมา

“ทำไม?” มันมีเหตุผลอะไรที่เขาจะต้องไปเพราะเขาไม่รู้จักครอบครัวนี้เลย

‘เพราะคุณเป็นน้าของอีธานไง!’ เธอเกือบจะตะโกนออกไปแล้ว

อย่างไรก็ตาม ถ้าเธอพูดออกไปอย่างนั้น เขาอาจจะเดาว่าเธอเข้าหาเขาด้วยจุดประสงค์แอบแฝง “เพราะ... ผู้มีอำนาจคนอื่น ๆ ในเมลเบิร์นจะไปร่วมงานหมั้นนี้เหมือนกัน ดังนั้นฉันเลยคิดว่าคุณ...”

จู่ ๆ แคทเธอรีนก็รู้สึกกินอะไรไม่ลงขึ้นมา เธอหยิบโทรศัพท์และเริ่มบ่นกับเฟรยาผ่าน WhatsApp

[เธอบอกว่าเขาอาจจะสนใจฉันบ้างเหมือนกันใช่ไหม? โทษทีนะ แต่ฉันไม่รู้สึกเลย ทุกวินาทีที่อยู่กับเขามันทำให้ฉันโมโห]

เฟรยา : [เฮ้ พยายามต่อไป เธออยากออกมาทานมื้อเย็นกับฉันไหม? ไม่ได้เจอกันนานแล้วนะ]

แคทเธอรีน : [คงไม่อ่ะ เขาต้องบ่นฉันแน่ถ้าฉันออกจากบ้าน]

เฟรยา : [ไม่เอาน่า เธอไม่ได้เป็นแม่บ้านของเขาสักหน่อย และเขาก็ไม่ได้ให้เงินเธอด้วย เธอตามใจเขามากเกินไปแล้วนะ]

แคทเธอรีนชำเลืองมองไปที่ผู้ชายที่เดินออกไปหลังจากที่รับประทานอาหารเย็นเสร็จแล้ว โดยไม่เก็บจานไปล้าง คลื่นความโกรธถาโถมเข้าใส่เธอ

นี่มันมากเกินไปแล้วนะ เธอต้องการเป็น ’ภรรยา’ ของเขา ไม่ใช่แม่บ้านประจำของเขา

แต่ก็ไม่มีทางเลือกอื่น เธอเรียงจานและออกมาอีกครั้งหลังจากที่ล้างจานเสร็จแล้ว “ฉันจะออกไปข้างนอกสักพัก...”