ฌอนชำเลืองมองแคทเธอรีนที่น้ำตาคลอ แล้วจากนั้นจึงมองไปที่เวสลีย์ซึ่งกำลังปกป้องเธอ ความโกรธจัดผุดขึ้นภายในใจของเขา “มันเป็นเรื่องของฉันที่จะหย่ากับเธอหรือไม่ เพราะเธอมายั่วฉันเองแต่แรก นี่คือผลของการกระทำของเธอเอง”
“ใครไปยั่วนาย? นายเป็นคนที่ทุกวิถีทางเพื่อแย่งเธอไปจากฉัน เธอเป็นคู่หมั้นของฉัน” เวสลีย์โมโห
“แล้วไงถ้าเธอเป็นคู่หมั้นของนาย?”
ฌอนยิ้มด้วยแววตาที่เย็นชา ซึ่งเขายังไม่รู้สึกสำนึก “เธอยังเต็มใจนอนกับฉัน แม้กระทั่งตอนนี้ เธอก็ยังคอยตามรังควานและเกาะติดฉันไม่ห่าง”
แคทเธอรีนทนไม่ไหวอีกต่อไป “ใครรังควานคุณ? ตราบใดที่คุณเต็มใจหย่ากับฉัน ฉันจะไปทันที”
“อะไร? เธอคิดว่ายั่วฉันไปก็ไม่มีประโยชน์และตัดสินใจให้นายโลว์ยอนส์เป็นตัวสำรองงั้นเหรอ?”
ฌอนบีบคางของเธออย่างโหดร้าย “แคทเธอรีน โจนส์ ฉันจะไม่ยอมให้เด็กในท้องของเธอเรียกคนอื่นว่าพ่อ ถึงเธออยากหย่าก็ตาม เธอก็ต้องคลอดลูกก่อน มันถึงเวลาที่เธอจะหลีกทางให้ซาร่าได้แล้ว”
คำพูดของเขาเหมือนกับมีดที่เสียบแทงเข้าไปในหัวใจของแคทเธอรีนซ้ำแล้วซ้ำเล่า
มันเจ็บมากจนหายใจไม่ออก
“ในเมื่อคุณรักซาร่ามากนัก ทำไมไม่ให้เธอมีลูกให้คุณล่ะ? ไปมีลูกเป็นของพวกคุณเองสิ ทำไมคุณต้องมาแย่งลูกฉันไปด้วย?”
เธออ้อนวอนเขาทั้งน้ำตา “ฌอนคะ ฉันขอร้องคุณนะคะ ปล่อยลูกกับฉันไปเถอะ ได้ไหมคะ?”
ดวงตาของฌอนเป็นประกาย จากนั้นเขาก็กลับกลายเป็นเย็นชาและหันหน้าหนี “ไม่ คลอดลูกเป็นความเจ็บปวด ฉันทนให้ซาร่ารับมันไม่ได้ สิ่งที่เธอต้องทำทั้งหมดคือเป็นคุณผู้หญิงฮิลล์ และให้ฉันคอยเอาใจ”
“ฌอน ฮิลล์ คุณมันเลว คุณมันไม่ใช่คน!”
แคทเธอรีนทนฟังเขาพูดต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว
ซาร่ากลัวเจ็บ ดังนั้นความเจ็บปวดจากการคลอดลูกจึงผลักมาให้แคทเธอรีนรับไว้แทน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ!
อ่านถึงบท 295 แล้วจ้า หงุดหงิดกับพระนางแล้วคือำนพระเอกเหมือนจะเก่ง ฉลาดนะ แต่ก็แอบผิดหวังอะ อคติเกิน...
โบะบะมากแม่ 5555...
นัดจริงหรือนัดปลอมละทีนี้ 555555555...